Ακούγοντας το τελευταίο διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την αντιμετώπιση του κορoνοϊού, μου ήρθε στο μυαλό η ιστορική ομιλία του Γουίνστον Τσορτσιλ, στις 13 Μαΐου του 1940 όταν μόλις είχε αναλάβει την ηγεσία της χώρας, ενώ τα στρατεύματα του Χίτλερ είχαν ήδη καταλάβει την Πολωνία, τη Νορβηγία και τη Δανία και προέλαυναν σε Ολλανδία, Γαλλία και Βέλγιο.
Ο Τσόρτσιλ ήξερε ότι έχει μπροστά του έναν αδυσώπητο πόλεμο και έσπευσε να προετοιμάσει τους συμπολίτες του λέγοντάς τους «δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Υποσχέθηκε όμως «νίκη με κάθε κόστος, νίκη παρ’ όλο τον τρόμο, νίκη, όσο μακρύς και σκληρός κι αν είναι ο δρόμος». Και κατέληξε «αυτή τη στιγμή αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζητήσω τη βοήθεια όλων και να πω, ελάτε, ας προχωρήσουμε μπροστά μαζί με την ενωμένη δύναμη μας».
Ακολουθώντας ένα αντίστοιχο μοντέλο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για πόλεμο, με το μέτωπο της Ιταλίας να έχει πέσει, και τον ιό να προελαύνει σε Ισπανία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία.
Ζήτησε υπευθυνότητα και υποσχέθηκε νίκη. Υπογράμμισε όμως και το κόστος που θα έχει αυτή η νίκη και προετοίμασε για αυτό, υπενθυμίζοντας κάθε φορά ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Πέρα από τις επιπτώσεις στη δημόσια υγεία είναι σαφές ότι οι επιπτώσεις στην οικονομία θα είναι σημαντικές και τα τραύματα βαθιά. Και αυτό θα είναι το τίμημα για τη μείωση των ανθρωπίνων απωλειών που εκτιμάται ότι θα πετύχουν τα αυστηρά μέτρα που όμως πλήττουν την οικονομία.
Ο Πρωθυπουργός είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι σε αυτό το δίλημμα η απάντηση είναι «νίκη με κάθε κόστος».
Τα μεγέθη δεν είναι αντίστοιχα, όπως ούτε και οι προκλήσεις. Όμως η έμπνευση, όπως εκτιμώ, από την ιστορική ομιλία του Τσόρτσιλ δεν νομίζω ότι είναι τυχαία. Ο Πρωθυπουργός αισθάνεται –και δικαίως– ότι αναμετράται με την Ιστορία. Δεν κάνει απλώς μια διαχείριση μεταρρυθμιστικών πολιτικών, αλλά προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από μια πρωτόγνωρη δίνη. Ξέρει ότι στις κρίσεις αναδεικνύονται οι ηγέτες ή γίνεται καταφανής η απουσία τους.
Και σε όλα τα εγχειρίδια διαχείρισης αντίστοιχων κρίσεων αναδεικνύεται η σημασία που έχει οι πολίτες να αισθανθούν ότι υπάρχει ένας έλεγχος της κατάστασης. Ότι το σχέδιο φέρνει αποτελέσματα στο μεγάλο μέτωπο, ανεξάρτητα από το κόστος στα επιμέρους.
Και αυτό κάνει πράξη η κυβέρνηση.
Εχοντας επιστρέψει μόλις πριν λίγες ημέρες από Ολλανδία και Βέλγιο. Εχοντας μιλήσει με πολλούς φίλους σε Γερμανία, Βρετανία και Ισπανία, έχοντας δει την κατάσταση στην Ιταλία, βγάζω ένα συμπέρασμα: Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής πολύ επαρκέστερη. Στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Με ρεαλισμό, ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα (στο μέτρο του εφικτού και σε σύγκριση ό,τι συμβαίνει αλλού), σε μια χώρα μάλιστα με αποδυναμωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, περιορισμένη κουλτούρα ατομικής ευθύνης και πειθαρχίας.
Είναι μια ενθαρρυντική και αισιόδοξη διαπίστωση, με δεδομένο ότι έχουμε συνηθίσει να αναζητούμε τη χώρα μας σε όλες τις ευρωπαϊκές λίστες ξεκινώντας να κοιτάζουμε από κάτω.