Αν θες να δεις ριάλιτι, δες το «MasterChef». Αυτό, βεβαίως, δεν θα σου το υποδείξει κανείς. Είναι μια επιλογή που θα κάνεις από μόνος σου, αν το θες. Αλλά αν είσαι ο τύπος των ριάλιτι μαγειρικής, θα συντονιστείς με το συγκεκριμένο και θα του δώσεις τον πολύτιμο χρόνο της δικής σου τηλεθέασης – το πιθανότερο.
Το «MasterChef», που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Star, τα τελευταία χρόνια κερδίζει τις προτιμήσεις έναντι των υπόλοιπων ριάλιτι αντίστοιχου περιεχομένου. Για την ακρίβεια, οι άλλοι τρώνε τη σκόνη του. Και οι συγκρίσεις είναι αμείλικτες. Το «Top Chef», που προβλήθηκε στον ΑΝΤ1 το φθινόπωρο, κάνοντας την αρχή για τις τηλεοπτικές μάχες με τηγάνια και κατσαρόλες, πήγε άπατο. Οχι γιατί του έλειπε το καλό φορμάτ, αλλά γιατί του έλειπαν τα υλικά που κάνουν ένα καλό φορμάτ να ξεχωρίσει. Και δεν αναφέρομαι σε μαγειρικές, προφανώς.
Οι μαγειρικές είναι το λιγότερο σε ένα ριάλιτι μαγειρικής, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά για σένα, που βλέπεις μερικούς παίκτες να μαγειρεύουν επί της οθόνης, αν φτιάχνουν έναν απλό πουρέ πατάτας ή έναν περίπλοκο πουρέ αγκινάρας με καραμελωμένα κρεμμύδια και νιφάδες τρούφας. Εκείνο που σε κρατάει είναι το σασπένς της πάλης των παικτών με την κουζίνα, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, όπως και οι προσωπικότητες που ξεπηδούν μέσα από το παιχνίδι.
Στο «MasterChef», όλα τα παραπάνω φτάνουν ως ένα ενδιαφέρον θέαμα στα μάτια σου, φτάνει, όμως, και κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον στον τηλεθεατή. Στο συγκεκριμένο ριάλιτι μαγειρικής, είναι απολαυστική η επιλογή των κριτών. Σπουδαίος παράγοντας οι κριτές σε αυτά τα τηλεοπτικά προϊόντα. Λεωνίδας Κουτσόπουλος, Πάνος Ιωαννίδης και Σωτήρης Κοντιζάς είναι μια τριάδα που έκανε τζακ ποτ χημείας και επικοινωνίας.
Υπάρχει ένα υποδόριο πνεύμα αυτοσαρκασμού στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη θέση και το ρόλο τους στο ριάλιτι. Είναι κάπως σαν να τρολάρονται από μόνοι τους. Βρίσκονται εκεί για να κρίνουν μαγειρικές επιδόσεις, ως γνώστες του αντικειμένου, αλλά το κάνουν με ελαφράδα και χιούμορ. Γι’ αυτό τους απολαμβάνεις τόσο πολύ.
Μέσα από το χιούμορ, εκπέμπουν και μια ειλικρίνεια, που σου δίνει κάθε λόγο να τους συμπαθήσεις περισσότερο. Αισθάνεσαι ότι ξέρουν πού βρίσκονται και δεν προσπαθούν να προσδώσουν στον ρόλο τους μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτήν που πραγματικά τού αναλογεί. Δεν δίνουν αστέρια Michelin, παρουσιάζουν ένα ριάλιτι στην τελική.
Το πνεύμα αυτοσαρκασμού είναι εμφανές, περισσότερο από ποτέ, φέτος. Το είδαμε να ξεδιπλώνεται ήδη από το τρέιλερ με το οποίο το κανάλι ανακοίνωσε την πρεμιέρα του ριάλιτι. Ο ένας κριτής εμφανίστηκε ως πυγμάχος, ο άλλος ως τραγουδιστής σε πίστα, ο τρίτος σαν χορευτής μπαλέτου. Το είδαμε και στο πρώτο επεισόδιο, με τις οντισιόν των παικτών, και νομίζω ότι θα το βλέπουμε και στη συνέχεια, ως το τέλος.
Γενικά, φαίνεται ότι το χιούμορ έχει γίνει πυξίδα σε αυτή την εκπομπή και τι ωραία που επιτέλους συμβαίνει, ένα ριάλιτι να μην επαναπαύεται μόνο στα κουτσομπολιά, τις ίντριγκες και τα μαλλιοτραβήγματα, που φτάνουν σε σεξιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα, αλλά να βρίσκει πάτημα και σε άλλες τακτικές για να υπάρξει.
Γι’ αυτό υπερέχει το «MasterChef». Αφενός γιατί αποδίδει στον εαυτό του τη σωστή βαρύτητα, αφετέρου γιατί υπάρχει κάτι πιο ποιοτικό στα υλικά κατασκευής του. Χιούμορ, αυτοσαρκασμός και αλήθεια. Η επιλογή των τριών κριτών έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό, όπως και ο τρόπος που βγαίνει η χημεία τους στην οθόνη.
ΥΓ.