Κατανοώ ότι τα «μεγάλα» θέματα των ημερών είναι δύο. Οι «λούγκρες που γουστάρουν τον Πολάκη», όπως αποφάνθηκε ο Κραουνάκης. Και οι Τούρκοι που «έπιασαν τον κώλο του Τσίπρα», όπως διαβεβαιώνει ο Πάγκαλος. Αν πεις ότι αυτά είναι γελοιότητες ανάξιες ακόμη και για απλή αναφορά (ειδικά ο Πάγκαλος φαίνεται ότι έχει χάσει πλέον κάθε αίσθηση του γελοίου – τι κρίμα για έναν πάλαι ποτέ ικανό και ευφυή άνθρωπο), δεν αλλάζει την κατάσταση. Αυτά τα «γαργαλιστικά» κυριαρχούν.
Ομως, λέω να μη ασχοληθούμε εδώ με αυτά τα «μεγαλειώδη». Αλλά με κάτι «κατώτερο» μεν, πάντως αποκαλυπτικό μιας αντιφατικής στάσης που έχουν κυβερνήσεις και κόμματα στο ίδιο πρόβλημα, επειδή η μία πλευρά τούς βολεύει και η άλλη τούς δυσκολεύει. Ας το δούμε συγκεκριμένα.
Τι σχέση έχει η Βενεζουέλα με τις… Πρέσπες; Καμία, εκ πρώτης όψεως. Αρκετή έως μεγάλη, αν δούμε πώς αντιμετωπίζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα τα δύο επίκαιρα αυτά θέματα σε σχέση με την στάση των άλλων κρατών και κυβερνήσεων.
Διαπίστωση πρώτη: Ενα σημαντικό επιχείρημα υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, το οποίο χρησιμοποιούν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η καθολική υποστήριξη που είχε από την Ευρώπη και την Αμερική. Μάλιστα, χρησιμοποιούν αυτό το γεγονός και ως απόδειξη ότι η αντιπολίτευση (και ειδικά η ΝΔ), με το «Οχι» στην Συμφωνία, έρχεται σε αντίθεση ακόμα και με τις συγγενείς πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη.
Διαπίστωση δεύτερη: Από την δική της πλευρά η αντιπολίτευση (η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ) κατηγορούν την κυβέρνηση ακριβώς γι’ αυτό. Οτι, δηλαδή, έφερε την Συμφωνία, επειδή υπέκυψε στις πιέσεις των ξένων.
Διαπίστωση τρίτη: Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά της αναγνώρισης του αυτοανακηρυχθέντος προέδρου της Βενεζουέλας Γκουαϊντό, τασσόμενοι έτσι εμμέσως υπέρ του, εκλεγμένου αλλά σφόδρα αμφισβητούμενου, Μαδούρο. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα(η κυβέρνηση τηρεί πιο προσεκτική στάση) έρχεται σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και με συγγενείς πολιτικές δυνάμεις (πχ σοσιαλιστικά κόμματα), που καταδικάζουν το αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο. Ολες αυτές οι χώρες και τα κόμματα έχουν υποστηρίξει την ελληνική κυβέρνηση στην προσπάθειά της να λύσει το Μακεδονικό.
Διαπίστωση τέταρτη: Η αντιπολίτευση (ΝΔ) έσπευσε να αναγνωρίσει τον αυτοανακηρυχθέντα Γκουαϊντό, συντασσόμενη με τις χώρες και τις πολιτικές δυνάμεις που έκαναν το ίδιο. Πάντως, είναι οι ίδιες που στο Μακεδονικό συντάχθηκαν με την κυβέρνηση Τσίπρα και ορισμένες αποδοκίμασαν το «Οχι» της ΝΔ.
Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για την λύση του Μακεδονικού επειδή την υποστηρίζουν σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου (πλην Ρωσίας) και, πάντως, όλες οι συμμαχικές χώρες και όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, «αγνοεί» όλες αυτές τις δυνάμεις όταν αποδοκιμάζουν το αυταρχικό καθεστώς του Μαδούρο. Τι δουλειά έχει ένα κόμμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς να εμφανίζεται ότι υποστηρίζει τέτοια καθεστώτα; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι έτσι αποδυναμώνει το δικό του ισχυρό επιχείρημα για την θετική στάση σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων έναντι της Ελλάδας -και προσωπικά έναντι του Αλέξη Τσίπρα- στην Συμφωνία των Πρεσπών;
Στην αντίπερα όχθη, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα «αγνοεί» ότι σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και οι ΗΠΑ υποστήριξαν με θέρμη αυτήν την Συμφωνία. Μάλιστα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στο βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων, επιχειρούν να ερμηνεύσουν αρνητικά αυτήν την υποστήριξη, για να πλήξουν τον Τσίπρα ως υποκύπτοντα στις πιέσεις τους. Όταν, όμως, πρόκειται για την Βενεζουέλα, τα ίδια κόμματα σπεύδουν αμέσως να ταυτιστούν με χώρες και πολιτικές δυνάμεις που αναγνωρίζουν σχεδόν αμέσως τον Γκουαϊντό.
Η εικόνα αυτή είναι σουρεαλιστική. Οι ξένοι είναι, ταυτόχρονα «καλοί» και «κακοί». Είναι «καλοί» για τον ΣΥΡΙΖΑ όταν υποστηρίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών και «κακοί» όταν αποδοκιμάζουν τον Μαδούρο και αναγνωρίζουν τον αντίπαλό του. Οι ίδιοι ξένοι είναι, για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, «κακοί» επειδή υποστηρίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών και τον Τσίπρα που την έφερε και «καλοί» όταν αναγνωρίζουν τον Γκουαϊντό κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν το κάνει.
Ποια θα ήταν η καθαρή θέση; Λύνουμε το Μακεδονικό με μια Συμφωνία που είναι εθνικά συμφέρουσα εκμεταλλευόμενοι την διεθνή υποστήριξη. Ευτυχώς, έγινε. Ταυτόχρονα, μένουμε μακριά από αυταρχικά καθεστώτα τύπου Μαδούρο, που δεν έχουν καμιά σχέση με την προοδευτική Ευρώπη, στην οποία(θέλουμε να) ανήκουμε. Δυστυχώς, δεν έγινε. Στην πρώτη περίπτωση υποκρίνεται η αντιπολίτευση, στη δεύτερη η κυβέρνηση.