Μετά την γκάφα του Σάκη Ρουβά, οι τηλεοπτικές εκπομπές μάλλον ελπίζουν ότι θα βρεθεί κι άλλος καλλιτέχνης να πει κάτι απαράδεκτο, ώστε να προκληθεί αντίδραση που τονώνει και την τηλεθέαση. O Ρένος Χαραλαμπίδης δεν είναι Σάκης Ρουβάς.
Σε τηλεοπτική συνέντευξη, επειδή ερωτήθηκε, έκανε μια δήλωση για τους προφυλακισμένους συναδέλφους του, την οποία βρήκα ιδιαίτερα εύστοχη και απαλλαγμένη από τα συνηθισμένα. Είπε: «Με το Μetoo, ακόμα κι αυτοί που δεν σύρθηκαν στη Δικαιοσύνη, στιγματίστηκαν δίκαια. Ηταν μέτριοι ηθοποιοί που αυτοανακηρύχθηκαν βασιλιάδες και γελοιοποιήθηκαν. Αν δείτε αυτούς που είναι στη φυλακή, σιγά τους καλλιτέχνες, τι τρομερό έχουν κάνει;».
Η οπτική του μου φάνηκε ανακουφιστική. Βρήκε το θάρρος να στηρίξει ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν έγινε κάτι ποινικά κολάσιμο, δεν μπορεί στον χώρο του πολιτισμού «να μην υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Στην εποχή της υπερβολικής χρήσης του μοδάτου motto «μην κρίνεις», μας χρειάζεται τέτοια σαφήνεια – από την έλλειψή της άλλωστε είναι που παράγονται απόψεις-αχταρμάς, σαν αυτές του Ρουβά.
Ισως είναι απείρως πιο χρήσιμο να δούμε και τις προσωπικότητες στις πραγματικές διαστάσεις τους, χωρίς να μας κατακλύζουν ο θαυμασμός για τους καλλιτέχνες και το δυσθεώρητο ταλέντο τους. Ηταν τόσο καθηλωτικές οι ερμηνείες τους; Ελειψαν σε κανέναν θεατρόφιλο που μπήκαν φυλακή;
Την ακρίβεια της δήλωσης του Χαραλαμπίδη, ότι δεν πρόκειται και για σπουδαίους ηθοποιούς, μπορούμε να τη διαισθανθούμε. Δεν χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει σε όλες τις παραστάσεις της Επιδαύρου για να καταλάβεις ότι ο Λιγνάδης δεν ήταν και ιερό τέρας, ούτε να είσαι ο Γεωργουσόπουλος, για να δεις ότι ο Φιλιππίδης ήταν ένας υπερβολικός, παρωχημένος ηθοποιός, εδώ και χρόνια, που όμως ήταν σταθερά πρωταγωνιστής και αυτό τού έδινε ένα υπέρμετρο προνόμιο. Από τη στιγμή που στο μυαλό του Ελληνα ο ένας έπαψε να είναι συνώνυμο της ποιότητας κι ο άλλος, ο συμπαθής κωμικός με τα αραιά δόντια, γιατί να μην τους αποδομήσουμε; Ας είναι και πιο προσεκτικοί οι ρηχότατοι κύκλοι τους στο μέλλον.
Η απογοήτευσή μας πρέπει να φτάνει και να περισσεύει. Δεν θα τους στείλει και φυλακή αυτό που εμείς νιώθουμε, αλλά θα μας ξεστραβώσει κάπως απέναντι σε ένα άλλο φαινόμενο. Παρά το «σοσιαλιστικό» αξιακό μας σύστημα, διατηρούμε αυτή την πελώρια, αφελή λαχτάρα να θαυμάσουμε προσωπικότητες σκοτεινές, όλο θράσος και ναρκισσισμό, με ψυχοπαθολογία Ταλαντούχου Κύριου Ρίπλεϊ, λες και βγήκαν από βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ. Δείτε μια παλιά συνέντευξη του Φιλιππίδη. Ανεξαρτήτως της δικαστικής έκβασης, ας είμαστε πιο επικριτικοί στο μέλλον με «καλλιτέχνες» τόσο κραυγαλέα αγενείς.