Πολλά σενάρια βασίζονται σε ένα τυχαίο ή απρόβλεπτο γεγονός που ορίζει πώς τελικά θα εξελιχθούν τα πράγματα. Οσοι έχουν δει το «Match Point» του Γούντι Άλεν, θα θυμούνται τι συνέβη με το δαχτυλίδι που προσκρούει, αναπηδώντας, στο κάγκελο και δεν πέφτει τελικά στο ποτάμι.
Η συμπεριφορά ενός αστυνομικού φρουρού έξω από μία πρεσβεία είναι και αυτή βασισμένη σε ένα σενάριο που είναι όμως γραμμικό, χωρίς εκπλήξεις. Ο αστυνομικός οφείλει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα: υπάρχει «κουμπί πανικού», δηλαδή ο ασύρματος, που ειδοποιεί την Αμεση Δράση. Μετά δύναται να χρησιμοποιήσει χειροβομβίδα κρότου-λάμψης ενώ, αν κρίνει ότι κινδυνεύει η ζωή του, μπορεί να κάνει χρήση όπλου, πυροβολώντας πρώτα προειδοποιητικά στον αέρα.
Αυτό που συνέβη έξω από την πρεσβεία του Ιράν, είναι σκηνή από κωμωδία. Ο αστυνομικός με άσπρο μακό και το ημιαυτόματο να κρέμεται από τον ώμο, εξέρχεται του φυλακίου μετά από φιλική υπόδειξη μέλους του Ρουβίκωνα. Ενας σκηνοθέτης το πολύ να του έβαζε στο χέρι το ποτήρι με τον φρέντο. Ισως να του ζητούσε να πιει και μια γουλιά. Ολα τα άλλα τα έστησε η ίδια η ζωή. Αν βλέπαμε και την έκφραση του αστυνομικού θα ήταν ακόμα καλύτερα. Πώς να ήταν άραγε; Γεμάτη έκπληξη ή βουτηγμένη στην πλήξη; Μην ήταν όπως εκείνοι οι απηυδισμένοι λεγεωνάριοι στο Αστερίξ που αρνούνται να φάνε και άλλο ξύλο για τη δόξα της Ρώμης; Τώρα, όμως, που αρχίζει η ΕΔΕ θα κυριαρχήσει η ανησυχία – αν και συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις η Υπηρεσία επιδεικνύει κατανόηση.
Ασφαλώς το περιστατικό επιβεβαιώνει το έλλειμμα ασφάλειας, αλλά και το μέγεθος της αυτοπεποίθησης που θα αισθάνονται τα μέλη του Ρουβίκωνα -ο αστυνομικός μόνο που δεν τους χαιρέτισε σε στάση προσοχής. Όμως τώρα ας πούμε ότι ο αστυνομικός αποφασίζει να ακολουθήσει όσα προβλέπονται από το σενάριο, αλλά η ζωή παρακολουθεί και του βάζει εκπλήξεις. Έχουμε έναν αστυνομικό απέναντι σε κάποιους γεροδεμένους άνδρες που κινούνται καταδρομικά εναντίον του σημείου φύλαξης. Και ακολουθεί το πρωτόκολλο εμπλοκής. Μία στραβή με το όπλο, ένας πυροβολισμός στον αέρα αρκεί για να κάψει όλους τους κάδους σκουπιδιών από την Αγίου Μελετίου μέχρι την Ομόνοια. Μπορείτε να φανταστείτε δε τι θα συνέβαινε αν είχαμε κάτι παραπάνω από πυροβολισμό. Τότε όλοι θα λέγαμε ότι ο αστυνομικός δεν αξιολόγησε σωστά, δεν έκανε στην άκρη για να αποφευχθούν τα χειρότερα, δεν είναι εκπαιδευμένος, δεν ξέρει από όπλα, είναι ανάλγητος κλπ.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι στη χώρα μας πάρα πολλά πράγματα επαφίενται στην τύχη και είναι τραγικά ευάλωτα σε αυτό που αποκαλούμε «κακιά στιγμή». Αν μάλιστα στην ανεπαρκή οργανωτική και επιχειρησιακή κατάρτιση συνυπολογιστεί ελεγχόμενη διάθεση επαγγελματισμού, τότε μέχρι που σκέφτεσαι ότι ο αστυνομικός είχε τα σωστά αντανακλαστικά. Φαντάζομαι πως και ο ίδιος θα λέει στους οικείους του ότι δεν θα κάτσει να σκοτωθεί για ένα χιλιάρικο τον μήνα. Απλώς καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να τους αφαιρέσουν τα όπλα από τις σκοπιές. Με ποιους άλλους, ας πούμε, θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπο το όργανο, ξημερώματα, έξω από την πρεσβεία του Ιράν; Με τη Μοσάντ ή τη CIA. Καλύτερα λεγεωνάριος στον Αστερίξ.