«Καθαρές οι τοξικολογικές εξετάσεις του Ζακ». Η είδηση έπεσε σαν χαστούκι πάνω στον ακραίο συντηρητισμό μας, εκείνον τον παράλογο συντηρητισμό, τον γεμάτο μισαλλοδοξία και μισανθρωπισμό, που έβρισκε πάτημα στην υπόθεση «ναρκομανής» και προσπαθούσε να δικαιολογήσει αποτρόπαιες πράξεις, με το επιχείρημα «ήταν πρεζόνι».
Κοίτα όμως να δεις τι γίνεται τώρα, κοίτα να δεις που αυτός ο συντηρητισμός ξαναζεί, απ’ την ανάποδη αυτή τη φορά, τώρα που δεν υπάρχει πια το επιχείρημα των ναρκωτικών. Και επιβεβαιώνει ότι όταν μια κοινωνία είναι συντηρητική, είναι κι από τη μια κι από την άλλη. Απλώς ο συντηρητισμός της εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε πλευρά, άλλοτε φανερά και ξάστερα και άλλοτε με τρόπο που σχεδόν δεν φαίνεται και σχεδόν δεν γίνεται αντιληπτός. Ισα-ίσα που κινδυνεύεις να τον περάσεις και για προοδευτισμό.
Δεν μπορώ να μην το πω, εκείνο που νιώθω να βγαίνει σαν γενικότερη αίσθηση μέσα από τον σχολιασμό που έφεραν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών ελέγχων του Ζακ Κωστόπουλου. Έναν σχολιασμό που εστιάζει στη λέξη «δικαίωση» και τη θέτει σαν βαρόμετρο της υπόθεσης Ζακ, όπως εξελίσσεται με τα δεδομένα που προκύπτουν: Καθαρός ο Ζακ, δικαιώθηκε ο Ζακ, πείτε τώρα κάτι για τον Ζακ αν τολμάτε, κι άλλα τέτοια, τα οποία εμμέσως πλην σαφώς, και υποθέτω κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν κιόλας όσοι τα λένε και τα γράφουν, υπονοούν ότι αφού ο Ζακ δεν ήταν πρεζόνι, αφού δεν ήταν μαστουρωμένος, άρα ήταν τρεις φορές χειρότερο που του έκαναν ό, τι του έκαναν. Εναν σχολιασμό δικαίωσης που υπονοεί ότι το γεγονός ότι δεν είχε πάρει ναρκωτικά, κατά κάποιο τρόπο έκανε πιο κακή την, ούτως ή άλλως, απάνθρωπη αντιμετώπιση που είχε αυτός ο άνθρωπος εκεί, σε ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων, μια μέρα του Σεπτέμβρη.
Δηλαδή, για πείτε όλοι εσείς που λέτε ότι τώρα δικαιώθηκε ο Ζακ: Κι αν οι τοξικολογικές είχαν ανιχνεύσει ναρκωτικές ουσίες στον οργανισμό του, τι; Κι αν ήταν πρεζόνι, τι; Τότε δεν θα ήταν δικαιωμένος;
Καθόλου δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει αν ο Ζακ ήταν μαστουρωμένος ή όχι. Το μόνο που θα έπρεπε να μας νοιάζει, είναι ότι ένας άνθρωπος ξυλοφορτώθηκε. Νηφάλιος ή όχι, μαστουρωμένος ή καθαρός, τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι κάποιοι τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο. Για την ακρίβεια, τον σκότωσαν στο ξύλο: ο Ζακ Κωστόπουλος έπαθε «ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις μυοκαρδίου από τα πολλαπλά τραύματα στο σώμα του που προκάλεσαν έντονη διέγερση στον οργανισμό του και τον θάνατο του», το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης. Ο Ζακ Κωστόπουλος πέθανε από χτυπήματα. Από χέρια και πόδια που έπεσαν πάνω του με μανία, και που, απ’ όσα τουλάχιστον είδαμε στα βίντεο που κυκλοφόρησαν, συνέχισαν να πέφτουν ακόμα κι όταν ήταν πια αναίσθητος, ανήμπορος, ακινητοποιημένος απ’ το βαρύ ναρκωτικό του θανάτου. Το οποίο, προφανώς ο ίδιος δεν ήθελε να πάρει.
ΥΓ. «Καθαρός και μπήκε να κλέψει; Ακόμα χειρότερα! Τι δουλειά είχε να μπει σε μαγαζί; » Να δεις, μου λέει ο άντρας μου, που όλο και κάποιοι θα βρεθούν να το πούνε κι αυτό για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Δεν αμφιβάλλω, η ανθρώπινη βλακεία δεν σταματά πουθενά