O ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε και επισήμως την προσθήκη της «Προοδευτικής Συμμαχίας» στον τίτλο του. Ισως δεν είναι και το καλύτερο timing καθώς οι συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ που εσχάτως μας απασχολούν είναι με τον Παπαγγελόπουλο και τον Καμμένο. Και αυτές μάλλον δυσκολεύεσαι να τις χαρακτηρίσεις προοδευτικές. Όμως εντάξει. Τουλάχιστον έτσι θα ικανοποιηθούν και ο Μπίστης με τον Θεοχαρόπουλο οι οποίοι, με κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα, μας είπαν ότι το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός.
Ναι, αυτό είναι. Μαζί με τον «πλούτο της πληθυντικής Αριστεράς», αν και ο Νίκος Παππάς, όταν έλεγε στον Μιωνή για «πολλά λεφτά», κάτι άλλο είχε στο νου του. Ας είναι. Δυστυχώς για τον Μπίστη, τον Θεοχαρόπουλο, για όλη την Προοδευτική Συμμαχία και τον ΣΥΡΙΖΑ, κανένας δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί με αυτά τούτη την ώρα. Η προοδευτική ανατροπή και η υπέρβαση μπορούν να περιμένουν ακόμα λίγο.
Το ζουμί από το Πολιτικό Συμβούλιο είναι αυτό στο οποίο βράζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τι μάθαμε από εκεί; Ακόμα μία εκδοχή του Νίκου Παππά για την επίμαχη συνομιλία. Ο Νίκος Παππάς είπε κατά λέξη: «Θέλω να τοποθετηθώ αναλαμβάνοντας την ευθύνη και να κάνω την αυτοκριτική μου για σημεία της παρανόμως κτηθείσας συνομιλίας μου που είδαν το φως της δημοσιότητας. Είναι προφανές ότι όσα ειπώθηκαν δεν είχαν να κάνουν με τις αυθεντικές πεποιθήσεις μου, αλλά ειπώθηκαν απέναντι σε έναν άνθρωπο σε παραλήρημα που προσπαθούσα να καθησυχάσω».
Αυτό είναι καινούργιο. Τις προηγούμενες μέρες ο Νίκος Παππάς μόνο που δεν εμφανίστηκε στις «Αγριες Μέλισσες» για να παρουσιάσει τις θέσεις του. Και είπε διάφορα. Δεν είχε εκθέσει, όμως, την εκδοχή του παραληρήματος Μιωνή. Η εκδοχή που παρουσίασε ενώπιον συντρόφων είναι ότι είχε απέναντι του έναν παραληρηματικό τύπο και απλώς του έλεγε όσα ήθελε να ακούσει για να τον ηρεμήσει. Εντάξει, έβαλε και το ανθρώπινο στοιχείο. Ο Μιωνής μπορεί να φαρμακωνόταν, όταν κάποιος δεν αισθάνεται στα καλά του, το φρόνιμο είναι να του λες αυτά που θέλει να ακούσει. Αφού αυτή η εκδοχή αρέσει στο Πολιτικό Συμβούλιο, στους υπόλοιπους δεν πέφτει λόγος.
Η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα εκλαμβάνεται ως άδειασμα του Παππά. «Δεν έχω καμία αμφιβολία για την εντιμότητα των στελεχών μας, τα οποία σε όλες τις περιπτώσεις έχουν αποδείξει την ανιδιοτέλειά τους. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μας πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για λάθη, παραλείψεις ή αστοχίες». Ε, και ο Παππάς ανέλαβε την ευθύνη. Σιγά το άδειασμα. Δεν αναφέρθηκε καν στο όνομά του. Ουσιαστικά ο Τσίπρας κάλεσε το Πολιτικό Συμβούλιο να καταπιεί αμάσητη την εκδοχή του Παππά που, περίπου, επικαλείται το «είπαμε και καμιά… ελαφρότητα για να περάσει η ώρα».
Αλλά, μεταξύ μας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Αν ο Παππάς έμπαινε στην άκρη, ο Τσίπρας έπρεπε να σκιστεί στα δύο ώστε να τον ακολουθήσει το ένα του μισό — ουσιαστικά μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο. Με ισχυρή μομφή στον Παππά, ο Τσίπρας είναι σαν να παραδέχεται ότι ήταν ηλίθιος. Εντάξει, να έχει αυταπάτες για τη διαπραγμάτευση, να αποδειχθεί και αφελής με το alter ego του; Πάει πολύ. Αναγκαστικά ή θα κρεμαστούν ο ένας πάνω στον άλλο ή θα τους κρεμάσουν χώρια.
Το πρόβλημα αρχίζει και λαμβάνει κωμικοτραγικές διαστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τον Παπαγγελόπουλο αποδίδοντας σε σκευωρία όσα του αποδίδονται και έρχεται μετά ο Παππάς να επιβεβαιώσει, στην κασέτα, αυτά που του καταλογίζονται. Μπροστά σε αυτό, το μόνο, πράγματι, που μπορείς να πεις είναι ότι έλεγες βλακείες για να καθησυχάσεις έναν παραληρηματικό. Kαι μετά να δώσεις τον λόγο στον Θεοχαρόπουλο να μιλήσει για προοδευτικό μετασχηματισμό και να προκαλέσει ανατριχίλες στην αίθουσα.