Πριν από δυόμισι δεκαετίες το Μακεδονικό γκρέμισε μια κυβέρνηση και αναστάτωσε τη χώρα. Και έμεινε άλυτο. Σήμερα, που πάει να λυθεί, ούτε η κυβέρνηση θα πέσει και είναι πολύ αμφίβολο αν «καίει» την πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι καιροί έχουν αλλάξει.
Οι χτεσινές (κυριακάτικες) εξελίξεις είχαν προαναγγελθεί και ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενες. Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για μια ολοκληρωτική επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα σε όλα τα πεδία και, αντίστοιχα, για μια (σχεδόν) συντριβή του μέχρι χτες κυβερνητικού συνεταίρου του Πάνου Καμμένου. Είναι έτσι; Όχι ακριβώς.
Πρώτον, ο κ. Τσίπρας απαλλάχθηκε από τον κ. Καμμένο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Αν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, όπως θεωρείται βέβαιο και προανήγγειλε ο ίδιος ο κ. Καμμένος, θα είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν πέφτει, μολονότι το ένα από τα συνεργαζόμενα κόμματα αποχωρεί. Είναι ένας θρίαμβος του Τσίπρα και μια μεγάλη ήττα του Καμμένου; Ναι, αν υποθέσουμε ότι ο κ. Καμμένος ήθελε να πέσει η κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο…
Δεύτερον, έτσι έχουμε ένα είδος συμπαιγνίας των δύο. Ο κ. Τσίπρας προστατεύει εν μέρει τον κ. Καμμένο. Παρά τις «διαρροές» ότι ήταν εξοργισμένος με την συμπεριφορά του και είχε την ευχέρεια να τον απολύσει από υπουργό χωρίς να περιμένει την παραίτησή του, προτίμησε το συναινετικό διαζύγιο. Μάλιστα, τού επέτρεψε να κάνει, ακόμα και την ύστατη στιγμή, μερικά προσωπικά σόου, όπως η πτήση πάνω από τα Ιμια. Επίσης, υιοθέτησε την εισήγηση Καμμένου και τοποθέτησε στη θέση του τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.
Τρίτον, ο κ. Καμμένος χάνει την υπουργική του θέση και, κυρίως, το προνόμιο να παρεμβαίνει καθοριστικά στην κυβερνητική πολιτική, όπως στις περιπτώσεις αποπομπής υπουργών όπως ο Νίκος Φίλης και ο Νίκος Κοτζιάς. Και αυτά είναι προφανές ότι συνιστούν μεγάλη ήττα. Ταυτόχρονα, όμως, καταφέρνει να μείνει αρχηγός με κοινοβουλευτική ομάδα, αφού ο κ. Τσίπρας τού το επέτρεψε.
Ο κ. Καμμένος βρίσκεται μεν σε δεινή θέση, αλλά δεν τα έχασε όλα, τουλάχιστον ακόμα. Με όπλο τους εθνικοθρησκευτικούς θεατρινισμούς (εδώ), αλλά και την εικόνα που μοναδικού συνεπούς «μακεδονομάχου» που θα καλλιεργήσει κατά κόρον, θα δώσει την επόμενη εκλογική μάχη. Και, παρά την διαμορφούμενη εντύπωση, ότι είναι ήδη καμένο χαρτί, μπορεί να βρει ξανά εκλογικό ακροατήριο. Του το επέτρεψαν επί τέσσερα χρόνια ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν τόλμησαν ούτε και την τελευταία στιγμή να τον πετάξουν έξω από την κυβέρνηση, αλλά του επέτρεψαν να φύγει «ηρωϊκώς».
Ετσι, το θετικό από την εξέλιξη αυτή δεν είναι τόσο η απουσία του Καμμένου από την κυβέρνηση, αλλά η διαφαινόμενη υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αυτή (θα) είναι η πιο μεγάλη ήττα του Καμμένου, αλλά και όσων συμπαρατάσσονται εξ αντικειμένου μαζί του. Και είναι όντως θλιβερό ότι πρώην κυβερνητικά κόμματα, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που επιδίωξαν μια λύση σαν κι αυτή που φέρνει η σημερινή Συμφωνία, την απορρίπτουν για λόγους καθαρά καιροσκοπικούς (ψηφοθηρία).
Η συμπόρευση Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ με τον εθνολαϊκιστικό μόρφωμα του Καμμένου έφτασε στο τέλος της. Θετικό γεγονός, αλλά δεν σβήνει τα στίγματα που έχει αφήσει. Τα μετριάζει, όμως, η επικείμενη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, η σημαντικότερη απόφαση που πήρε η κυβέρνηση Τσίπρα. Όχι μόνο διότι θα ηττηθούν οι εθνολαϊκιστές όπως ο Καμμένος, αλλά διότι η Συμφωνία θα ωφελήσει τη χώρα.
Xάσαμε -επιτέλους!- τον Καμμένο και δεν θα χάσουμε – ευτυχώς!- την Συμφωνία των Πρεσπών. Διπλό τα κέρδος.