Το ξυπνητήρι χτυπάει άκαρδα το πρωί – θα έπρεπε τα ξυπνητήρια να νιώθουν πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί και να σε λυπούνται κάπου κάπου. Ενα φλιτζάνι καυτό καφέ, πρώτη ραδιοφωνική είδηση της ημέρας, το Ουκρανικό. Ο Πούτιν, ο Μπάιντεν και οι εκκλήσεις να φύγουν τώρα οι αμερικανοί πολίτες από την Ουκρανία: «Τα πράγματα μπορεί να γίνουν τρελά γρήγορα». Πόσες ώρες θέλει κάποιος για να ξεσπιτωθεί;
Στην τηλεόραση, οι πρωινές εκπομπές παίζουν την οπαδική βία, τον Αλκη και εκείνους τους χαροκαμένους γονείς να εκπέμπουν ήρεμη θλίψη, κατανόηση, συμπόνια για τους θύτες. Στο mute, και δύσκολα αντέχεται η εικόνα. Αν ούρλιαζαν και έφτυναν θυμό, θα ήταν πιο εύκολο να αποστασιοποιηθείς. Ενώ τώρα…
Χτυπάει το κινητό, «Ζωή» γράφει, μία «Ζωή» την έχω, φιλενάδα. «(…) Και να σου πω. Τι ιστορία είναι αυτή με τη μάνα στην Πάτρα και τα τρία παιδιά; Ξέρεις τίποτα παραπάνω; Ασύλληπτο. Κοντεύει να μου στρίψει…».
Η δουλειά δεν περιμένει. Το ραντεβού είναι κλεισμένο για τις 12. «Πανόρμου και Κηφισίας, παρακαλώ». Στη μαγευτική Κηφισίας… O οδηγός έχει τη βελόνα κολλημένη στο δράμα της Κυψέλης. «Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Τι απονιά είναι αυτή, ένα παιδί τσιμεντωμένο… Το αδελφάκι του έβαλε να το ψάξουν, να ξέρεις. Δεν ξέρω τι επαγγέλλεσαι, αλλά εγώ, που ’χω ακούσει τόσα και τόσα μέσα ’δώ, στο ταξί, κι ακόμη ταράζομαι όταν ακούω τέτοια».
«Συγγνώμη, με καλούν και πρέπει να μιλήσω».
«Εφη Λαμπροπούλου, με ζητήσατε». Ναι, ναι, όντως τη ζήτησα τη γυναίκα. Καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πάντειο. «Τρέχει» ένα εργαστήρι εφαρμοσμένης Εγκληματολογίας, «Στο μυαλό ενός δράστη», και η μεριά του δράστη μπορεί ίσως να προσφέρει την κατανόηση-κλειδί για το τσουνάμι που ζούμε.
«Το έγκλημα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Είναι συνδεμένο με τους κοινωνικούς κανόνες και τις κοινωνικές εξελίξεις. Έχει να κάνει με τη λήψη απόφασης, δεν σημαίνει συνήθως διαταραχή. Κι όλοι είμαστε εν δυνάμει δράστες. Καθένας από μας μπορεί να τελέσει ένα αδίκημα, υπό ορισμένες συνθήκες… Στον μηχανισμό λήψης της απόφασης μπορεί να παίξουν ρόλο πολλά: το προσωπικό όφελος, η έλλειψη αναστολών, η δυνατότητα διαφυγής, η προσδοκία ατιμωρησίας. Είναι όμως και κοινωνικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο. Τα βίαια πρότυπα, η αμφισβήτηση του διαπαιδαγωγικού ρόλου της πολιτείας και των θεσμών της, ο κατακερματισμός της κοινωνικής συνείδησης, ο νέος τύπος ανθρώπου που προβάλλεται ο οποίος είναι παραδομένος σε εμπορευματοποιημένες απολαύσεις, η ακραία εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, η διάλυση της εργασιακής ηθικής, η ανθρωποφαγία των ΜΜΕ, η ανυπαρξία του ΕΣΡ. Συν τοις άλλοις, οι νόμοι αλλάζουν διαρκώς, τα κόμματα ερίζουν για τις ποινές και το ύψος τους, η ρευστότητα αυτή δεν δημιουργεί έναν ισχυρό πόλο απέναντι στην εγκληματική δραστηριότητα, ενώ παραβιάζεται ασύστολα το τεκμήριο αθωότητας των υπόπτων, χωρίς συνέπειες. Και ασφαλώς υπάρχουν crime waves – κύματα εγκλήματος. Όταν δοθεί δημοσιότητα σε κάποιο περιστατικό, ακολουθούν πολλά συναφή»
Προσπαθώ επίμονα να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία καλή είδηση που διάβασα. Δυσκολεύομαι. Σε σκηνικό που θυμίζει τον Αλάριχο τον Μέγα και τη σφαγή των Βησιγότθων, ποια καλή είδηση να βρεις… Χάρηκα με τη Ρωσιδούλα, τη Βαλίεβα, που φτερούγισε τέσσερις φορές πάνω από τον πάγο, μα μαράθηκα μετά που έμαθα για την τριμεταζιδίνη –που δεν ήξερα– κι όλα τα συναφή. Κι έπειτα από αυτή, είχα ανασάνει λίγο με τις προβλέψεις με την πανδημία, δύο χρόνια από τη ζωή μας είναι αυτά, αλλά ήλθε η Παπαευαγγέλου και με ισοπέδωσε. Ευσεβείς πόθοι, δεν φτάνουμε ακόμη στο τέλος και να μη χαίρομαι.
Aνοίγω το facebook, τέλος πάντων, το Meta. Ακρίβεια, πόσα posts για τη ΔΕΗ, ακόμη και γελοιογραφίες για το δίπολο λογαριασμός – ουρανός σφοντύλι. Σχόλια για την 70χρονη που πιάστηκε να κλέβει από τα Lidl, κι άλλα σχόλια περί το σούπερ μάρκετ, αυτή τη φορά πιτσιρικάς έφθασε στο ταμείο για πράγματα αξίας 27 ευρώ, αλλά είχε μαζί του σε κέρματα μόνο 19 – και γενέθλια.
Αναρτήσεις, κείμενα μακροσκελή για τον πατέρα που αυτοκτόνησε στην Κάρπαθο από ντροπή – «Η ντροπή της Καρπάθου» θα ήταν ο τίτλος για το θέμα αυτό, με ανφάς τον περίγυρο στο καφενείο κι όχι τον αυτόχειρα. Για την Ελένη Τοπαλούδη, που είχε –λέει– ξαναβιαστεί, για τη μικρή που εξέδιδε την ακόμη μικρότερη αδελφή της στα Φιλιατρά, για τον πέμπτο στη σειρά ηθοποιό που κατηγορείται για βιασμό «κατά συρροή, κατ’ εξακολούθηση και μη, τετελεσμένο και σε απόπειρα», για… για… Τόσες δημόσιες περσόνες-κλόουν, τόσοι αποτυχημένοι, χυδαίοι κι ασύδοτοι Δον Ζουάν, τόσοι φτωχοδιάβολοι, τόσοι ακροβάτες στο σκοτάδι. Ελεος! Η εμβάπτιση στον ζόφο δεν έκανε ποτέ καλό, σε κανέναν.
Η ώρα κοντεύει 12μισι.
«Συγγνώμη για την αργοπορία», απολογείται το ραντεβού. «Μιλούσα στο τηλέφωνο και προσπαθούσα να καθησυχάσω τη μητέρα μου, με έβαζε να της ορκιστώ πως ό,τι κι αν γίνει, δεν θα την πάω ποτέ σε γηροκομείο. Τι να της πεις… Οπου και να γυρίσεις, ειδήσεις σοκ. (…) Αλλά έχω καταλήξει, εξηντάρισα πια: Ξέρεις τι είναι έρμα; Ισως αυτό να είναι που έχει πια χαθεί».