Αναυδη. Απέναντι στην ανθρώπινη φύση. Μάλλον άναυδη απέναντι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. «Πω, πω!», λέω και ξαναλέω, γιατί αυτό που άκουσα, η λύση του άγριου αινίγματος «Γλυκά Nερά» δεν μου χωράει σε λέξεις! Ούτε σε συναίσθημα.
Aναυδη για το «Εκεί» που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, πέρα από τον νου, πέρα και έξω από τον ίδιον, πέρα απ΄όλα. Δεν είναι «κτήνος». Είναι ιλιγγιωδώς πολυμήχανο για κτήνος. Δεν έχει να κάνει με σωματική δύναμη, αλλά με τη δύναμη του μυαλού του στο κακό. Πώς συνέθεσε, πώς πάλευε τόση αλληλουχία ψεμάτων; Πώς δεν τον κατάπιε η ντροπή η ίδια; Πώς δεν τον έλιωσαν, πώς δεν τον σημάδεψαν τα ψέματά του σαν κεραυνός να τον πεθάνουν, να τον αφήσουν στον τόπο ενώ εκφωνούσε επικήδειο λόγο, ενώ τον αγκάλιαζε η μάνα της Καρολάιν και του ψιθύριζε «Αγόρι μου, να σταθείς δυνατός για το παιδί σας!». Πώς δεν κατέρρεε να μιλάει σε δημοσιογράφους; Πώς κρατούσε το μωρό στην αγκαλιά και πίστευε ότι έχει ζωή για να ζήσει; Πόσους ρόλους υποδύθηκε; Σε ποιoν Θεό προσεύχονταν και τι του ζητούσε;
Πώς, πώς, πώς, χίλια πώς.
Και το σκυλί; «Και το σκυλί;», φωνάζει μέσα μου μια φωνή από την πρώτη στιγμή «Και το σκυλί;» και με ξαφνιάζει ο εαυτός μου πού, από όλη αυτή την αδιανόητη τραγωδία, το μυαλό μου έχει σταθεί από την πρώτη στιγμή σε ένα σκυλί. Να αιωρείται κρεμασμένο. Ως το κρεσέντο της φρίκης. Και ήταν ακριβώς αυτό, που ενώ ένα τρελό ένστικτο με γέμιζε υποψίες εναντίον του κάθε που μιλούσε σε κάμερα, ερχόταν το σκυλί για να μου τον αφαιρέσει από το κάδρο των ενόχων. Γιατί σκεφτόμουν ότι αν για εκείνο το αδικοχαμένο κορίτσι το άρρωστο, το θολωμένο του μυαλό επιφύλασσε φόνο… (Ποιος μπορεί να γνωρίζει τα στρώματα θυμού πώς οργανώνονται στους ανθρώπους!) Για το σκυλί όμως; Δεν μπορεί για το σκυλί!
Και αμέσως αναζητούσα τον ένοχο σε «φυλή» ανθρώπων μπολιασμένων στη βία. Τόση βία που να έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό τους, στα χαρακτηριστικά τους. Να είναι αναγνωρίσιμη «με τη μία». Ηλίθια! Ηλίθια! Δεν περνάνε από casting οι ψυχές… Τι τους πέρασες τους ανθρώπους; Ευκολάκια; Πώς, γαμώτο, καθοδηγείται, πώς κτίζεται η κρίση μας στην κοινοτοπία; Αρα και πόσους αδικούμε; Πώς η εξωτερική εμφάνιση νοθεύει την κρίση μας;
Αναυδη. Απέναντι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Γλυκά μου ζωάκια, ιδίως τα άγρια. Λιοντάρια, τίγρεις, τσακάλια, λύκοι!.. Ούτε περνάει από το μυαλό σας πόση κρύα, στεγνή αγριάδα, πόσες δυνατότητες για το κακό διαθέτουμε εμείς, οι συγκάτοικοί σας στη Γη… Ζωάκια μου, ιδίως τα άγρια, ο Θεός να σας φυλάει από ανθρώπους.
ΥΓ. Συγχαρητήρια στην Ελληνική Αστυνομία για την εξιχνίαση του εγκλήματος.