Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη στοχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε προ ημερών στη Βουλή: «Είμαστε μια κυβέρνηση με ταξική μεροληψία». Δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τα πλέον αδύναμα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας γιατί έχει μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία από τους υπόλοιπους.
Η δήλωση αυτή βγάζει νόημα αν δεν μπει κάποιος στον κόπο να εξετάσει τι ακριβώς συνέβη. Διότι αν το κάνει, ακόμη και στοιχειωδώς, θα διαπιστώσει ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι όντως ταξική αλλά εις βάρος των μη προνομιούχων. Και προς όφελος μόνο της πολιτικής της επιβίωσης μέσω του λαϊκισμού.
Ας δούμε πώς αντιστρέφεται η εικόνα που παρουσίασε ο κ. Τσακαλώτος, ρίχνοντας μια ματιά σε τέσσερα πεδία. Στους φόρους και στα βασικά που πρέπει να παρέχει το κράτος σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες: υγεία, παιδεία και ασφάλεια.
Φόροι: Το θαύμα της επίτευξης υπερ-πλεονασμάτων που επιτρέπει τα χριστουγεννιάτικα χάπενινγκ διανομής κοινωνικού μερίσματος επιτεύχθηκε εν πολλοίς χάρη στους έμμεσους φόρους: από τα μακαρόνια και τον καφέ, μέχρι τα καύσιμα, την τηλεφωνία και πολλά ακόμη προϊόντα και υπηρεσίες. Είναι προφανές ότι ένας εργαζόμενος που ζει με 500 ευρώ το μήνα επιβαρύνεται πολύ περισσότερο από την αύξηση των έμμεσων φόρων από ό,τι ένας εργαζόμενος που αμείβεται με 2.000 ευρώ το μήνα. Και οι δύο πληρώνουν το ίδιο για κάθε προϊόν αλλά για τον πρώτο η αύξηση των έμμεσων φόρων στα αγαθά που έχει ανάγκη καθημερινά (π.χ. τρόφιμα και καύσιμα) είναι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός του. Πρόκειται λοιπόν για ξεκάθαρη ταξική πολιτική εις βάρος των μη προνομιούχων. Στη Γαλλία τα «κίτρινα γιλέκα» ανάγκασαν την κυβέρνηση να παγώσει την αύξηση στα καύσιμα. Στην Ελλάδα, όπου η βενζίνη κοστίζει ακριβότερα από ό,τι στη Γαλλία (και οι Έλληνες είναι προφανώς φτωχότεροι από τους Γάλλους), Τσίπρας και Τσακαλώτος πέρασαν χωρίς κανένα πρόβλημα τις αυξήσεις στα καύσιμα συνεχίζοντας τη ρητορική της δήθεν «κοινωνικής ευαισθησίας» υπέρ των μη προνομιούχων.
Υγεία: Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, με τις ατελείωτες ουρές και τους χρόνους αναμονής για βασικές εξετάσεις είναι προφανές ότι αποτελεί ταξική πολιτική εις βάρος όσων δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και τα διαγνωστικά κέντρα. Και ένας υπουργός που βρίζει στο Facebook και καπνίζει μέσα στο υπουργείο Υγείας δεν προσφέρει τίποτα επί της ουσίας πέρα από ένα φτηνό επικοινωνιακό τέχνασμα δήθεν ντομπροσύνης και λαϊκότητας. Και εδώ η προπαγάνδα και η επικοινωνία δεν καλύπτουν την πραγματικότητα.
Παιδεία: Το επικοινωνιακό τρικ έχει να κάνει με το υποτιθέμενο «βάθεμα και πλάτεμα» της γνώσης και της δημοκρατίας. Τη δήθεν ευαισθησία ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται περισσότερο, να μην δυσκολεύονται να διαβάζουν δύσκολα μαθήματα, να μπαίνουν στα πανεπιστήμια με βαθμό 3 ή και με μηδέν -αν ανοίξουμε εντελώς τις πόρτες- και να παίρνουν πτυχία που τους οδηγούν στην ανεργία. Ποιον ευνοεί η πολιτική υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας αν όχι τα παιδιά που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία, δηλαδή τα παιδιά των προνομιούχων (όπως ο πρωθυπουργός), έναντι των παιδιών των φτωχών οικογενειών που πρέπει να στηρίξουν την πορεία της ζωής τους στα εφόδια που τους δίνει το κράτος μέσω της δημόσιας παιδείας; Και εδώ η ιδεολογική γαρνιτούρα του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι εμείς είμαστε κοινωνικά ευαίσθητοι και δεν επιτρέπουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στέλνουμε όμως τα παιδιά μας σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και τα προετοιμάζουμε για να φοιτήσουν σε ιδιωτικά σχολεία.
Ασφάλεια: Ίσως το κερασάκι στην τούρτα της ταξικής πολιτικής εναντίον των αδύναμων και υπέρ των προνομιούχων. Ας το πούμε απλά. Ποιος έχει περισσότερο ανάγκη την αστυνόμευση στην γειτονιά του; Ο πλούσιος με το μαντρότοιχο και την ιδιωτική εταιρεία security ή ο πολίτης που κατοικεί σε ένα διαμέρισμα σε μια μικροαστική γειτονιά της Αθήνας; Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι αντιστέκεται περήφανα στο «νόμος και τάξη», όπως το συνόψισε πρόσφατα ο υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας Νάσος Ηλιόπουλος. Όμως αυτή η πολιτική πλήττει τα δικαιώματα των μη προνομιούχων να νιώσουν το ίδιο ασφαλείς και το ίδιο ελεύθεροι στα σπίτια τους και στις γειτονιές τους, με τους προνομιούχους που απολαμβάνουν το αγαθό της ασφάλειας.
Στο ίδιο πεδίο εφαρμόζεται και η πιο ανεύθυνη ίσως επικοινωνιακή στρατηγική. Η ανοχή στη βία συνδέεται εμμέσως με την δήθεν επαναστατικότητα και το ανατρεπτικό πνεύμα, τη φλόγα κάτω από το συμβιβασμό των κυβερνώντων. Και εκφράζεται με τη στάση απέναντι στους πάσης φύσεως ταραξίες και το «φουλ πανσιόν» για τους καταδικασμένους τρομοκράτες. Συσπειρώνει ίσως επικοινωνιακά κάποιες μικρές ομάδες αλλά βλάπτει ευθέως το σύνολο. Τι θα συμβεί άραγε αν όσοι σήμερα δρουν ανενόχλητοι αύριο αποφασίσουν να σκοτώσουν; Θα ακούσουμε ξανά ότι υπερασπίζονται ένα «ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου»;