Αυτό που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες μπροστά στα μάτια μας, κάποιοι το ονομάζουν «αναδιάταξη» του πολιτικού σκηνικού (sic). Δεν είναι όμως παρά ένα πολιτικό freak show.
Ελληνιστί θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει «ο χορός των πολιτικών τεράτων». Όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα αποδιδόταν πλήρως ή έστω επαρκώς το νόημα…
Υπουργός σηκώνει τα μανίκια και λύνει το ζωνάρι, απειλώντας να πλακώσει δημοσιογράφους.
Βουλευτής προαναγγέλλει ότι παραδίδει την έδρα του, για λόγους προσωπικού κύρους και τάχα ευθιξία, όμως μετά χαλάει δήθεν το αμάξι του, καθ’ οδόν προς την παραίτηση. Και μετά από παράκληση του (αναρμόδιου) Προέδρου της Βουλής μετανιώνει. Για λίγες ημέρες. Μετά βλέπουμε…
Αλλη βουλευτής, ανακοινώνει επίσης ότι θα παραδώσει την έδρα της. Και το κάνει από την συχνότητα ενός σταθμού στον οποίο το κόμμα που την στεγάζει, έχει επιβάλλει εμπάργκο.
Επειτα μετανιώνει και αυτή, επειδή έχει εκλεγεί με άλλο κόμμα από αυτό στο οποίο βρίσκεται και θαυμάζει σήμερα και αν την παραδώσει, θα την καταλάβει ο επιλαχών του προηγούμενου κόμματος. Ο οποίος όμως έχει και αυτός ήδη προσχωρήσει σε άλλο κόμμα και έτσι θα έχουμε χειρότερα μπερδέματα.
Ο σταθμός την ξακανακαλεί, εκείνη τα κάνει λαμπόγιαλο και αποχωρεί.
Ολα αυτά διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια των (όσων) τηλεθεατών. Και είναι ομολογουμένως ένα θέαμα πρωτοφανές.
Τέτοιο πολιτικό τσίρκο σε ζωντανή μετάδοση δεν έχει ξαναπαρακολουθήσει κανείς.
Είναι ίσως αυτό το αποτέλεσμα της περιβόητης αντισυστημικής ψήφου, που έφερε μέσα στην Βουλή πρόσωπα εκτός κομματικού κατεστημένου, τα οποία είχαν τάχα να προσφέρουν πολλά. Ηθος, αισθητική και συνέπεια, αυτό πάνω από όλα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα εν προκειμένω.
Το θέμα είναι ότι στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, όποιος έχει κάποια ευθύνη, οφείλει να την αναλάβει.
Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς (ή κάποιους από αυτούς) βλέπουμε ποια είναι η διάθεση, η προθυμία τους και εν τέλει η ικανότητά τους να το κάνουν.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης βαρύνει πλέον τους δημοσιογράφους και ίσως περισσότερο από ποτέ.
Αντί λοιπόν να διαμαρτύρονται (ή ακόμη χειρότερα: να διασκεδάζουν) με τα όσα συμβαίνουν και στα οποία λαμβάνουν μέρος, μάλλον έχουν μία άλλη δυνατότητα.
Να είναι εκείνοι που θα επιβάλλουν εμπάργκο, χωρίς διακηρύξεις και τυμπανοκρουσίες, στους πρωταγωνιστές του πολιτικού freak show της περιόδου. Με ένα μοναδικό κριτήριο: τι είναι αυτό που συμβάλλει στην αξιόπιστη ενημέρωση.
Αντί να κλαψουρίζουν για τον τσαμπουκά του υπουργού που απειλεί ότι θα τους πλακώσει, ας τον αφήσουν πλέον μόνο του, χωρίς κάμερες και μικρόφωνα και με συντροφιά μόνο τα κυβερνητικά ηχεία του και το κοινό του στα κοινωνικά δίκτυα.
Αντί να προσκαλούν όλους αυτούς που ο λόγος τους ακυρώνεται μέσα σε λίγα λεπτά, ας βρουν κάποιον άλλο να καλύψει τον χρόνο τους. Τι νόημα εχει άλλη μία συνέντευξη με κάποιον που σε απειλεί, ή με κάποιον που χθες συνομιλούσες μαζί του και σου έλεγε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λέει σήμερα και άλλα από αυτά που θα πει αύριο και που τελικά θα πράξει. Χαμένος χρόνος.
Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι ότι ο δημοσιογράφος είναι εκείνος που επιλέγει τον συνομιλητή του – και οφείλει να το κάνει. Δεν ισχύει το ίδιο με τον πολιτικό, ο οποίος αποκλείοντας κάποιο μέσο από την διαδικασία της ενημέρωσης, πολύ απλά μπαίνει σε χωράφια που δεν είναι δικά του. Ο πολιτικός ούτως ή άλλως λογοδοτεί. Αυτό κάνει και ο δημοσιογράφος, με την διαφορά ότι δεν νομοθετεί, δεν κυβερνά και δεν ζητεί την ψήφο των πολιτών.
Σε οποιοδήποτε σοβαρό μέσο (παλαιότερα ήταν περισσότερα), κάθε πρόσωπο, είδηση, πληροφορία και μέθοδος αξιολογείται, φιλτράρεται, διασταυρώνεται και παραδίδεται στον αναγνώστη, τον ακροατή, τον τηλεθεατή. Εκεί κρίνεται η αξιοπιστία,
Εχει έλθει η ώρα να θυμηθούμε κάποια πράγματα. Το τσίρκο είναι για τους κλόουν, τους ακροβάτες και τα εξημερωμένα θηρία.