Το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν σηκώνει ξεβλαχέματα. Το έμαθε ο Κώστας Μπακογιάννης όταν πριν από δύο χρόνια είχε αποφασίσει να φωτίσει την Αθήνα noël avant-garde και για έναν μήνα, μέχρι να έρθουν τα Φώτα και να τα κατεβάσει, έπρεπε να ακούει ότι η Πανεπιστημίου μοιάζει με την τελευταία πίστα από το «Space Invaders» και η Βασιλίσσης Σοφίας με τα «γράμματα» στην αρχή του «Star Wars». Είδε και αποείδε ο χριστιανός, έμαθε, έβαλε αστεράκια στους κεντρικούς δρόμους, ένα φυσικό δέντρο και τίγκαρε στα φώτα το Σύνταγμα και βρήκε εφέτος την ησυχία του.
Τα Χριστούγεννα, ακόμα περισσότερο και από τις εθνικές εορτές, αισθητικά είναι το προπύργιο του συντηρητισμού. Η γιορτή που η μεγαλύτερη επανάσταση τα τελευταία 50 χρόνια είναι η σοκολάτα στα μελομακάρονα (Θεός φυλάξοι!). Η γιορτή που δεν φοβάται τις επαναλήψεις. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει σε διψήφιο αριθμό το «It’s a Wonderful Life» του Φρανκ Κάπρα και ακόμα ανησυχούν αν ο Τζέιμς Στιούαρτ θα πηδήξει από τη γέφυρα. Υπάρχουν άλλοι, που όχι μόνο μπορούν να τραγουδήσουν το «Rudolf the Red Nose Reindeer» και μπορούν να αναφέρουν τους ταράνδους κατά σειρά προτεραιότητας, αλλά κάνουν τα ανωτέρω χωρίς να μιλάνε αγγλικά.
Επίσης, αντέχουν όλο το κιτς που μπορεί να καταναλωθεί. Από τα κέρατα ταράνδου στα πίσω παράθυρα των αυτοκινήτων μέχρι τον πλαστικό Αγιο Βασίλη που ανεβαίνει από τη σκάλα στο μπαλκόνι, το τελευταίο που ενδιαφέρει το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η διαφορά της αρ νουβό από την αρ ντεκό.
Χωρίς να φτάνει στις ακρότητες του Πάσχα, με τα κεφάλια των αρνιών να θυμίζουν αυτά κατοίκων πόλεων της Ασίας μετά την άλωση τους από τον Τζένγκις Χαν, τα Χριστούγεννα κατατροπώνουν κάθε βέγκι μουτζαχεντίν. Με τη γαλοπούλα και τη γέμισή της, τις σαλάτες που δεν έχουν μαγαριστεί από κινόα ή γκότζι μπέρι, τα Χριστούγεννα σε στέλνουν στο κρεβάτι με ένα περιποιημένο φούσκωμα, επιτρέποντάς σου, όμως, να φας τη γέμιση κρύα το επόμενο μεσημέρι.
Και είναι η γιορτή με το μεγάλο μουσικολογικό ενδιαφέρον. Εχω ακούσει το «Καλήν ημέραν άρχοντες» από ενήλικες, παιδιά, σκουπιδιαραίους παλαιότερα και από τη Μεγάλη Χορωδία Ρομά του Ζεφυρίου. Το έχω ακούσει από τρίγωνα, κασετόφωνο, μελόντικα και νταούλια. Με τη διάρκεια της εκτέλεσης να είναι από 10 δευτερόλεπτα μέχρι maxi single της Πόλα Αμπντούλ. Τηλεοπτικά μπορείς να δεις όμορφα σόου όπου όλοι μαζί γιορτάζετε στο πνεύμα των ημερών, ασχέτως αν οι εκπομπές βιντεοσκοπήθηκαν τον Οκτώβριο.
Η ομορφότερη εορτή. Φτάνει κάποιος να αποφύγει ένα-δυο πραγματάκια:
Ρεβεγιόν που είναι ένας άτυπος διαγωνισμός για το χειρότερο φαΐ, με το αθλιότερο σερβίρισμα, στις υψηλότερες τιμές.
Το οδήγημα το βράδυ της παραμονής, αφού οι κυκλοφοριακές συμφορήσεις στην Αθήνα συγκρίνονται μόνο με της Μπανγκόγκ.
Και τις αγορές της τελευταίας στιγμής, αφού το πιθανότερο είναι να ανακαλύψεις ότι τα μαγαζιά έχουν κλείσει και εσύ έχεις στο σπίτι ένα ηλεκτρονικό που παίζει μόνο στα 110 Volt, φορώντας το μοντέλο Νέλσον των πουλόβερ που τους λείπει ένα μανίκι.