Οταν έφτιαξε τη Συμφωνία των Πρεσπών, τη σχεδίασε με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσει σαν καινουργιοχαραγμένος δρόμος μέσα από την ΝΔ και να την κάνει δυο κομμάτια. Αυτό έγινε ολοφάνερο από την πρώτη κιόλας ανακοίνωση της συριζαϊκής κυβέρνησης, που στην πρώτη παράγραφο ανακοίνωνε την ύπαρξη συμφωνίας με τον Ζάεφ και στην δεύτερη ρωτούσε τον Μητσοτάκη τι σκόπευε να κάνει με τον Αντώνη Σαμαρά.
Οταν έχασε τις εκλογές και αποφάσισε το άνοιγμα στο κέντρο, δεν το έκανε με την εξαγγελία κάποιων καινούργιων κεντρώων πολιτικών θέσεων στη θέση των παλιότερων ακροαριστερών συριζαϊκών αρχών, αλλά μέσω της αθρόας επιστράτευσης παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Και εδώ, η περίφημη σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν στόχευσε τους ψηφοφόρους του κέντρου παρακάμπτοντας τον αντίπαλο κομματικό σχηματισμό, αλλά περνούσε σχεδιασμένα μέσα από τον στελεχιακό κορμό του ΚΙΝΑΛ επιχειρώντας να το κονιορτοποιήσει σε δέκα κομμάτια.
Οταν νωρίτερα είχε φθάσει η ώρα να αποχωριστεί τον κολλητό και συνέταιρο του Πάνο Καμένο, δεν έδωσε διαζύγιο μοιράζοντας ακριβοδίκαια τα πρόσωπα και τα πράγματα τους. Ο Αλέξης ξωπέταξε τον Πάνο κρατώντας τους μισούς από τους ανθρώπους του για τα δικά του ψηφοδέλτια, ισοπεδώνοντας στην πραγματικότητα τους ΑΝΕΛ. Θα πείτε ότι τους χρειαζόταν για να διατηρήσει την κυβερνητική πλειοψηφία, άρα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ναι, πάντα υπήρχε κάποια δικαιολογητική βάση των πράξεων του, η οποία –φευ- ποτέ δεν ξέφυγε από τον πάγιο στόχο της διάλυσης του εκάστοτε εχθρού.
Πολύ-πολύ νωρίτερα από την πτώση του, τον καιρό της παντοδυναμίας του, ο Αλέξης είχε ξαναπροσπαθήσει να επιφέρει στρατηγικό πλήγμα στην ΝΔ, όχι παίζοντας πάνω στον πολιτικό διαχωρισμό ανάμεσα σε ακροδεξιούς και φιλελεύθερους, αλλά πάνω στον ιστορικό διαχωρισμό ανάμεσα σε Καραμανλικούς και σώγαμπρους. Η συνειδητή αποσιώπηση των ευθυνών της καραμανλικής τετραετίας για την κρίση αλλά κυρίως η υπόγεια στρατολόγηση μεσαίων στελεχών της παλιάς ΝΔ μέσω της προσφοράς θέσεων στον κρατικό μηχανισμό, ήταν η επανάληψη του ίδιου μοτίβου: όσο ο απέναντι θα είναι δυο κομμάτια, εγώ θα είμαι κυρίαρχος.
(Παρένθεση: Στον ευγενικό αυτόν αγώνα για να διχαστεί η ΝΔ σε Καραμανλικούς και σώγαμπρους πρωτοστάτησε ο Παπαγγελόπουλος αλλά και ο Προκόπης. Ας μην απορεί λοιπόν ο Πρόεδρος που κάποιοι μέσα στη ΝΔ δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν. Υπάρχει στο Μοσχάτο κατάλογος με τους Νεοδημοκράτες που διαπιστωμένα πείσθηκαν απ’ αυτόν να υπηρετήσουν το κράτος του Αλέξη. Οπως είναι γνωστός και ο κατ’ ιδίαν διάλογος του το 2016 με παλιό υπουργό της ΝΔ: «Και σ’ αυτόν εσύ την έδωσες την θέση Προκόπη μου; Για να λάβει την απάντηση: Ε, προκειμένου να τα πάρουν όλα οι αριστεροί, ας βολευτεί και κανένας δικός μας»!!!)
Σήμερα βλέπουμε την ίδια ακριβώς τσιπρική τακτική στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν είναι τόσο η πρόταση για επανεκλογή του Παυλόπουλου (που μοιάζει λογική) όσο ο τρόπος που αυτή επικοινωνείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσέρχεται σε διαβούλευση για συναινετική δήθεν λύση, σμίγοντας τα φρύδια και κουνώντας το δάκτυλο. Ο μικρός και αδύναμος των δυο πλευρών, μπαίνει στην κουβέντα πότε απειλώντας και πότε προεξοφλώντας ότι θα σύρει τον μεγάλο και δυνατό στην δική του λύση. Οπότε τι εξαναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει, ακόμα κι αν σκεφτόταν να δώσει και δεύτερη θητεία στον Παυλόπουλο; Να δώσει στον Αλέξη μια σπρωξιά στο πλάι και να κάνει τον δικό του. Ε, δεν θα αναγνωρίσει ο Μητσοτάκης και πολιτική ηγεμονία στον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Κοντολογίς, ο Τσίπρας ωθεί τον Κυριάκο να μην ψηφίσει Παυλόπουλο, ελπίζοντας πως έτσι η ΝΔ θα μετρήσει απώλειες στην προεδρική ψηφοφορία. Πάλι η τακτική της διάσπασης του αντιπάλου. Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα. Πρόκειται για πάγια πολιτική τακτική του Τσίπρα ή για προσωπική του εμμονή; Αν μεν είναι το πρώτο, κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθεί ότι με τον Μητσοτάκη αυτή δεν δουλεύει. Σαν ο Κυριάκος να διαβάζει την σκέψη του και να του ξεφεύγει σαν χέλι.
Αν πάλι είναι προσωπική εμμονή του Αλέξη, τότε έχουμε να κάνουμε μ’ ένα υπερτροφικό υπερεγώ που δεν τον αφήνει να δει καθαρά γύρω του. Η πεποίθησή του ότι μπορεί να κινεί τα νήματα του πολιτικού σκηνικού όπως σκεφτεί κι όπως γουστάρει, λες και οι υπόλοιποι παίχτες είναι άβουλες και πειθήνιες μαριονέτες, στο τέλος θα τον καταστρέψει ολοκληρωτικά. Θα του φορτώσει άλλες δυο ήττες πάνω στις τρεις που ήδη κουβαλά στους ώμους του και μετά θα τον στείλει σπίτι του ως προσωποποίηση της μεγαλύτερης πολιτικής απογοήτευσης της εικοσαετίας.