ΜΕΡΟΣ Α. Ο ευφυής διαφέρει από τον ανόητο από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα λάθη. Ο μεν τα μελετάει, ο δε μασκαρεμένα τα επαναλαμβάνει. Αντιληφθήκατε τι έγινε ακριβώς με τις λάθος μάσκες; Επαναλήφθηκε η κατάρα που σακατεύει το κάθε τι. Ενα «περίπου». Εχετε διανοηθεί ποτέ περιγραφή προδιαγραφών που να περιλαμβάνει και ένα «περίπου»; Και όμως! Είναι το «περίπου» που ξεπετάει η δημόσια διοίκηση σε όλα, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Να έχει, και συγχρόνως να μην έχει, κανένας ευθύνη για τίποτα. Να διαχέεται το πράγμα. Αρα, εν προκειμένω, οδηγηθήκαμε μοιραία στο επόμενο λαμπρό συνήθειο. «Τροποποίηση» και «Ορθή επανάληψη».
Ολη η γραφειοκρατική ζωή μας, μια συνεχής «τροποποίηση και «ορθή επανάληψη» μέχρι την επόμενη «τροποποίηση»… Στη φορολόγηση, στην πολεοδομία, στη νομοθεσία μας… Για να φτύνει αίμα ο πολίτης σε κάθε είδους συναλλαγή με κάθε είδους δημόσιο παράγοντα. Οι νέες «ορθές» διαστάσεις των μασκών περιλήφθηκαν στην προκήρυξη με διευκρινιστική προσθήκη «όπως οι διαστάσεις καθορίστηκαν με το Πρακτικό-θέμα 2α- της 109ης Συνεδρίασης της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας…».
Από επιτροπές αναρμοδίων-αρμοδίων να φάνε και οι κότες, αλλά παρακαλώ συνεχίστε: «Σε κάθε περίπτωση οι ανωτέρω προδιαγραφές ορίζονται ως κατ’ ελάχιστες και θα πρέπει επί ποινή αποκλεισμού να είναι με τις ως άνω προδιαγραφές». Δηλαδή για τις «κατ’ ελάχιστες» θα τιμωρηθεί ο βιοτέχνης, για τις μέγιστες είναι ΟΚ. «Με αέρα, με γεια σας!» που έλεγαν οι παλιοί υφασματέμποροι.
Ολα αυτά, αγαπητοί, εις δόξαν ενός «περίπου». Κι αν βρεθεί ο υπεύθυνος, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Ηδη άκουσα δε το καταπληκτικό: «Μα κι αυτός ο ιδιώτης δεν έβλεπε;». Είδατε; Ο ιδιώτης φταίει! «Δεν το λέγατε;», «Πού, γαμώτο;». Η ιστορία με τις μάσκες (τις οποίες και θα πληρώσουμε) είναι η ζωή μας όλη! Είναι νοοτροπία. Είναι «θεσμός». Είναι ράτσα. Είναι η κατάρα. Είναι ο καθρέπτης της μεταμφίεσης του ανθρώπου, σε άνθρωπο του Δημοσίου κάθε είδους υπηρεσίας. Αναρωτιέμαι, δεν μπορούσε κι αυτός ο Μητσοτάκης πριν πεταχτεί Κορσική να ρίξει μια ματιά και στις προδιαγραφές των μασκών; (Βεβαίως αστειεύομαι.)
ΜΕΡΟΣ Β. Στην ομιλία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη στάθηκα σε δυο σημεία, απολύτως σχετικά με το θέμα που αναπτύσσω παραπάνω. Παραδόξως θα ξεκινήσω από το τέλος της ομιλίας. Στο ανακουφιστικό σημείο της ψηφιακής αναδιάταξης του Δημοσίου για όλο και περισσότερες υπηρεσίες. Οξυγόνο. Για την (ίσως κάποτε) ανάπτυξη, για επενδύσεις, για επιχειρηματικότητα, για διέξοδο στην ανεργία, αλλά και σωτηρία μιας νέας γενιάς μορφωμένων, υγιών «οργανισμών» που εισέρχονται στο Δημόσιο.
Πήρα μια ελπίδα από το τέλος της ομιλίας. Ηταν όμως αντίστροφο το συναίσθημα στην αρχή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το που ανέβηκε στο βήμα, καθοδήγησε τη σκέψη μας, ενεργοποιώντας και την ανησυχία μας, στην άμυνα της χώρας μας. Αρα, στη σημασία των Ενόπλων Δυνάμεων. Μόνο πόλεμος δεν μας βρήκε ακόμα! Στην ατμόσφαιρα των συνεχών απειλών ενός Ερντογάν, το όλον, έπιανε τόπο. Οι πρωθυπουργοί δεν είναι για να καθησυχάζουν, αλλά για να μεριμνούν. Ετσι υπακούσαμε για αγορά 18 Rafale, τεσσάρων φρεγατών, πυραύλων και τορπιλών. Υπό τον τίτλο «Εθνική αυτοπεποίθηση» βγήκαμε και σε αυτές τις αγορές. Οι φιλίες πληρώνονται. Και οι συμμαχίες. Βάστα με να σε βαστώ να ανεβούμε -στο κάθε είδους- «βουνό»… Αντιλαμβανόμαστε.
Ανέφερε όμως και για 15.000 προσλήψεις, για τις οποίες δεν μας δόθηκε κάποια εξήγηση. Γιατί; Πνίγονται στη δουλειά; Υπάρχουν κενά στις Ενοπλες Δυνάμεις; Και είναι της τάξεως των 15.000 νοματαίων; Μοιάζει με ένα «Περίπου». Από τον Μητσοτάκη; Αδιανόητο. Αν από τη μία μειώνουμε Δημόσιο μέσω της ψηφιακής αναδιάταξης, αλλά από την άλλη προσθέτουμε για να εξασφαλίσουμε την «Εθνική μας αυτοπεποίθηση», τρέμω μήπως αργεί πολύ ακόμα η «Προσωπική», του καθενός μας, κατακαημένη «αυτοπεποίθηση», που βρίσκεται στα τάρταρα, από κάθε είδους πανδημίες, οικονομικές κρίσεις, παγκόσμια δράματα αλλά και ανατροφοδοτούμενες «πατριωτικές» κατάρες ενός διαχρονικού κρατικοδίαιτου «Περίπου».