Διάβασα tweet που θύμιζε ότι πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια ο Παναγιώτης Ψωμιάδης αντιδρούσε επειδή ένας Αλβανός θα ήταν σημαιοφόρος στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Σήμερα εκείνος ο μαθητής είναι στο ΜΙΤ και ο Ψωμιάδης στην τηλεοπτική «Φάρμα».
Σωστή παρατήρηση. Οταν έχεις γυρίσει διαφήμιση για τα Jumbo, ως Ζορό, όλοι οι δρόμοι είναι πλέον ανοιχτοί, μπορείς να φτάσεις οπουδήποτε. Ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης διαφήμισε πίτσα, ο τελευταίος νομάρχης Θεσσαλονίκης μετά το διαφημιστικό μπήκε στη «Φάρμα». Οι υπερβάσεις είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων ανδρών.
Όμως στην περίπτωση του Ψωμιάδη, αξίζει να ακολουθήσεις όλη τη διαδρομή και με αντίστροφη φορά. Να τον βγάλεις από τη «Φάρμα», να τον ντύσεις Ζορό, μετά Αγιο Βασίλη, καβάλα στο άλογο, στα διόδια να μοιράζει νερά ως «νομάρχης της καρδιάς μας», να τραβιέται στα δικαστήρια για κάτι αναθέσεις έργων, να σβήνει πρόστιμα, να κάνει γλύκες σε χουντικούς και να καίει βιβλία. Είναι και άλλα. Δεν ξέρω τι να βάλω πρώτο και τι τελευταίο. Τον θυμάμαι να βγαίνει από το αυθαίρετο στη Χαλκιδική με τη Μερσεντές και αναμμένη τη σειρήνα για να διασχίσει το πλήθος που έκανε βόλτα. Και άλλη μια φορά, να καταπίνει σαν γλάρος σαρδέλες σε μία γιορτή, πάλι στη Χαλκιδική, συμβουλεύοντας υποψήφιο βουλευτή να παρακάμψει τη σειρά γιατί «όταν τρώει ο εκπρόσωπος, είναι σαν να τρώει ο λαός».
Και αν πάω ακόμα πιο πίσω, θα τον δω να μαζεύει σταυρούς, να ανήκει στους top της ΝΔ, να κατεβαίνει υποψήφιος για την προεδρία και να χαριεντίζεται με τους κορυφαίους της παράταξής του ως «ειδική περίπτωση». Δεύτερος έβγαινε σε σταυρούς, πίσω από τον Καραμανλή. Πριν από δέκα χρόνια, αυτός ο άνθρωπος ήταν περιφερειάρχης. Εξω καρδιά. Ο Πανίκας. Που άμα λάχει, παίρνει το μικρόφωνο και τραγουδάει.
Εννοείται ότι ο ίδιος φρόντισε ουκ ολίγες φορές να ξεφτιλίσει το πολιτικό κριτήριο των ανθρώπων που τον ψήφισαν, την ίδια τους τη νοημοσύνη, αν και το πιθανότερο είναι ότι οι ίδιοι δεν το εξέλαβαν έτσι. Και τώρα που μπήκε στο ριάλιτι, το ίδιο τους κάνει, με ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη. Φαντάζομαι πολλούς μεσήλικες ή ηλικιωμένους Σαλονικιούς να κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και να μονολογούν ότι τον ψήφισαν. Ας πρόσεχαν.
Αλλά ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους και ας ασχοληθούμε με το φαινόμενο. Γιατί πάνω στον Ψωμιάδη μπορείς να κάνεις ολόκληρη σπουδή. Λένε ότι εξέπεσε στη σφαίρα του trash. Λάθος. Δεν εξέπεσε, πάντα εκεί ήταν. Και ενσαρκώνοντας το πρότυπο του λαϊκού Σαλονικιού, εισήγαγε και την πολιτική στο trash. Στο δικό του μυαλό η πολιτική και το θέαμα ενοποιούνται πάνω στη δημόσια σφαίρα. Τη μία θα μιλάς για ψήφους, την άλλη για τηλεθέαση, αρκεί να είσαι στον αφρό και να βάζεις κάτι στην τσέπη. Στο μέλλον ο Ψωμιάδης μπορεί να θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα του, στη δημιουργία, δηλαδή, μιας δημόσιας φιγούρας που, κάθε βράδυ, σκουπίζει τη χλεύη από πάνω της και μετά γελάει μετρώντας τα φράγκα.