Ξέρετε, η Δάφνη είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δεν είναι άψυχος σάκος του μποξ να γρονθοκοπήσετε την πίκα σας ότι στερείστε της εξουσίας. Ξέρετε, η Δάφνη είναι ένα κορίτσι-γυναίκα 17-18 ετών. Οσο ο μικρός μου γιος. Κάποτε έβαλα μια φωτογραφία του, που έδειχνε το 1/5 του προσώπου του, στο Facebook χωρίς να τον ρωτήσω και μου είπε: «Μη διανοηθείς να το ξανακάνεις. Είναι δικό μου δικαίωμα η όποια έκθεσή μου». Δίκιο είχε.
Πώς ενεργούν με τόση αναίδεια ενάντια στην αξιοπρέπεια ενός κοριτσιού-γυναίκας 17-18 ετών; Αν αυτό δεν είναι bullying, τότε τι είναι; Πώς ρίχνουν με τόση ελαφράδα συνείδησης στην αρένα του Κολοσσαίου τους ένα κορίτσι-γυναίκα; Πώς γίνεται να απλώνουν δίχτυ προστασίας σε «ημιέφηβα» ετών 30+ που σπεύδουν στην υποδοχή του Κουφοντίνα, επιχειρηματολογώντας ότι είναι αυτόνομα όντα και όχι σιαμαία ενός πολιτικού πατέρα, ενώ σ’ ετούτη την περίπτωση σκυλεύουμε ένα κορίτσι γυναίκα; Ποιο ακριβώς το «έγκλημά» της; Οι σπουδές σε εκλεκτό πανεπιστήμιο; Ξέρετε, η Δάφνη είναι υπαρκτό πρόσωπο.
Αν με ρωτήσεις ποιες στιγμές της ζωής μου είναι ιερές, θα σου μιλήσω για αυτές των αποχωρισμών σε μια διαδρομή των παιδιών μας προς την ενηλικίωσή τους. Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό, η πρώτη μέρα στο σχολείο, ο αποχαιρετισμός για το πανεπιστήμιο. Ιδίως αυτός. Τους αφήναμε στον δρόμο ενός δικού τους αύριο και βουρκώναμε γιατί αξιωνόμασταν να είμαστε παρόντες στο πέταγμά τους. Δεν είναι αυτονόητο ότι θα είσαι εκεί. Θυμάμαι εκείνον τον ταξιτζή να κοιτάει με απορία. Εγώ φύσαγα άτσαλα τη μύτη μου μέσα από το τζάμι, εκείνη απέξω… Τι αστείες είμαστε όταν δήθεν κρατάμε το κλάμα… «Greek mother», του είπα κοφτά, λες και θα με μπέρδευε με Σουηδέζα. Ωραίο κλάμα. Το ίδιο με τον γιο μου, αν και σε άλλο σκηνικό. Μείον 25 βαθμοί Κελσίου, χιόνι και δώσ’ του χιόνι, τον έσφιξα στην αγκαλιά μου, να μπορούσα κάτι να του αφήσω, έβγαλα το ρολόι μου, λες και ήταν η καρδιά μου, του το άφησα. Σε έναν χρόνο, εν ζωή να είμαστε, αυτά πιθανολογώ θα ζήσουμε και με τον μικρό (μα καθόλου μικρό).
Ποιοι είστε εσείς που ξεσκίζετε, που βρωμίζετε τέτοιες στιγμές των ανθρώπων. Τόσο η Δάφνη όσο και οι γονείς της είναι υπαρκτά όντα. Αυτά θα μείνουν. Εξουσίες έρχονται και παρέρχονται. Σας διάβαζα να μετράτε μέρες απουσίας του Πρωθυπουργού. Ολα τα μελετάτε σαν τις κακές γειτόνισσες, τις στερημένες. Ρίξατε στη μάχη και τα τέκνα Κώστα Καραμανλή. «Κοίτα το άλλο παιδάκι!». Τα δικά του παιδάκια, «καλά», ταπεινά, καθώς σε ελληνικό πανεπιστήμιο, το άλλο παιδάκι «κακό». Μα ο Καραμανλής σπούδασε σε πανεπιστήμιο στην Αμερική. Πω, πω!.. Κακός μπαμπάς καλών παιδιών; Μάλλον θα τα ενέπνευσε η μητέρα που προήχθη γιατρός.
Μήπως όμως τον αδικώ; Μήπως πήγε μετά το ελληνικό πανεπιστήμιο στην Αμερική; Αν ακολουθήσει κάποιος αυτή τη σειρά, είναι οk, είναι politically correct;
Αντιλαμβάνεστε σε τι μιζέριες, σε τι μικρότητες, σε τι τόνους χαιρεκακίας κολυμπάμε; Η Δάφνη είναι υπαρκτό πρόσωπο. Και τα ασυνόδευτα παιδιά επίσης. Υπαρκτά πρόσωπα. «Η κόρη του Μητσοτάκη θα σπουδάσει ανθρωπιστικές σπουδές στις ΗΠΑ, για να δικαιολογήσει την ΜΚΟ την οποία κατέχει για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και για την οποία έχει εισπράξει ήδη πάνω από δύο εκατ. ευρώ». Τι αυνανισμός! Σε κοινή θέα! Πώς χύνει κάποιος «ασυνόδευτα» στην αντιπολιτευτική μανία του, κάπως ως διά «πάσα νόσο και πάσα μαλακία»;
Η Δάφνη είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ο πατέρας της πολιτεύεται, όχι εκείνη. Η Δάφνη είναι υπαρκτό πρόσωπο. Υπαρκτό. Οπως τα παιδιά μας. Είμαστε με τα καλά μας;