Συγγνώμη, έχετε δει εσείς ποτέ σοβαρό αρχηγό (όχι θεσμικό πρόεδρο ή γραμματέα, αλλά κανονικό αρχηγό) δίχως τους κλακαδόρους του; Δίχως τους εξαγριωμένους χαχόλους του, που και μόνο με την υποψία προσβολής ή αμφισβήτησης του «Θεού» τους, ανοίγουν τη στρόφιγγα του λιμενεργατικού υβρεολογίου τους ή κατεβάζουν άγαρμπα τη χερούκλα τους στον αντίπαλο σβέρκο; Συμπαθάτε με, αλλά αρχηγός δίχως τέτοιους γύρω του, παριστάνει τον αρχηγό, δεν είναι.
Οπότε, τσάμπα το κεραυνόπληκτο ύφος του όρθιου Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Τάε Κβο Ντο, όταν συγκέντρωνε πάνω του μια πρωτόγνωρη αντάρα συντροφικών αποδοκιμασιών και ουουου, διανθισμένων από διάφορα «κάτσε κάτω, ρε» ή από ευγενικές παραινέσεις του τύπου «κατέβα για αρχηγός, ρε, και θα σου πω εγώ τι θα πάρεις…». Είναι πολύ απλό. Ο αγγλοσαξονικής κουλτούρας Γιούκλιντ δεν είχε ακόμα αντιληφθεί ότι το παλιό του κόμμα είχε πεθάνει.
Εκείνη τη σημαδιακή στιγμή, βίωνε την ανατολή του αρχηγικού Τσιπρικού κόμματος. Το ίδιο και ο Βούτσης, το ίδιο και ο Βίτσας. Τα σοβαρά αρχηγικά κόμματα, αυτά που διαθέτουν αρχηγό ο οποίος αντλεί την προσωπική του δύναμη (και λατρεία) από τη λαϊκή βάση δίχως ενδιάμεσους, δεν αναλίσκονται σε λεπτεπίλεπτες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ούτε αφήνουν ανοιχτά μονοπάτια σε ψευτοαντιρρησίες και σε εσωτερικές πολιτικές μειονότητες. Τα σοβαρά αρχηγικά κόμματα λύνουν τα θέματα τους διαμιάς. Και διά βοής.
Από τον καιρό του Τσελεπίτσαρη που έβγαζε το βρωμερό τσαρούχι του και το σήκωνε ψηλά με την γκλίτσα του για να αποθεώσει τον Δηλιγιάννη, μέχρι τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που όποιος τολμούσε να του πει κουβέντα ένιωθε στην πλάτη του τη δικαιοσύνη των Γυπαρέων, πάντα έτσι πορεύονταν τα αρχηγικά κόμματα. Ο Ανδρέας είχε τον Γιώργο Κουρή να εξηγεί ότι ο αρχηγός προτίμησε τη Δήμητρα γιατί η Μαργαρίτα δεν του είχε τηγανίσει ποτέ ένα αυγό, θυμάμαι σαν τώρα τον Γιώργο να μπαίνει στις Κεντρικές Επιτροπές και να χοροπηδάει γύρω του σαν δαιμονισμένος ο Μιχελογιαννάκης (ναι, αυτός που μετά πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ), τώρα ήρθε και η σειρά του αρχηγού Αλέξη να κάνει επίδειξη των Αυριανιστών του μέσα στο συνέδριό του.
Δεν τον κακίζω τον Τσίπρα, είναι ρεαλιστής, ώριμο τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής. Με τα «ω, αγαπητέ» και τις comme il faut πολιτικές συμπεριφορές δεν γίνεσαι πρωθυπουργός. Εδώ χρειάζεται ενότητα και πυγμή στο εσωτερικό του κόμματος, αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Απλώς τους άλλους λυπάμαι, τους παλιούς (που είπε και ο Παπαδημούλης) που ήρθαν οι νεοπασόκοι και θέλουν να τους διώξουν από το σπίτι τους. Αμ δεν είναι το σπίτι τους πια, ήταν…