Η είδηση έγινε ανάρπαστη: δικαστική απόφαση επιβάλλει σε πολύτεκνη οικογένεια της Θεσσαλονίκης χρηματικό πρόστιμο 300 ευρώ κάθε φορά που τα τέσσερα παιδιά της κάνουν φασαρία, αλλά και προσωποκράτηση του πατέρα επί 30 ημέρες. Σοκ. Τη δικαστική οδό αποφάσισε να ακολουθήσει το ζευγάρι που κατοικεί τα τελευταία δυο χρόνια κάτω από τα «διαόλια», ηλικίας 12, 10 και πέντε ετών (δίδυμα). Ο πολιτικός μηχανικός και η σύζυγος του, οφθαλμίατρος, απηύδησαν από τον non stop θόρυβο – «24 ώρες το 24ωρο, κάθε μέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα», όπως είπαν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι άνθρωποι έζησαν το δικό τους Γκουαντάναμο, όπου ένα από τα δημοφιλέστερα μαρτύρια στους κρατούμενους ήταν ο θόρυβος (μουσική heavy metal) στη διαπασών πρωί – βράδυ…
«Προτού καταλήξουμε στα δικαστήρια, είχαν προηγηθεί πολλές απόπειρες να διευθετηθεί το θέμα», δηλώνει στο voria.gr ο δικηγόρος των γειτόνων –οσιομαρτύρων. «Mήπως και αντιληφθεί η οικογένεια ότι ο θόρυβος ξεπερνάει τα επίπεδα του ανεκτού, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ανταπόκριση». Τα παιδιά έπαιζαν μέχρι και ποδόσφαιρο στο διαμέρισμα – ως γνωστόν αλάνες δεν υπάρχουν πια.
Μάλλον τυπική περίπτωση προβληματικών γονιών, ανθρώπων που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν;) να θέσουν όρια στα παιδιά τους, τα δύστυχα αυτά πλάσματα, που αδυνατούν ακόμη και να χαλαρώσουν μια στάλα, παράγοντας διαρκώς θορύβους · θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον να ακούσει κανείς και την εκδοχή των ανθρώπων που τα γέννησαν.
Κι εδώ μπαίνει τελεία. Αφήνοντας χώρο για ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, την υστερία που ξέσπασε εν συνεχεία κατά των παιδιών. Τα σχόλια κάτω από την είδηση ήταν σαφώς αντιφατικά· τα αρνητικά ήταν πρωτοφανή. Σαν να ‘ριξε τις μάσκες η υπόθεση αυτή, εδραιώνοντας τη λογική αμφισβήτησης της μοντέρνας παιδαγωγικής, βγάζοντας από τη ντουλάπα το παρελθόν και τις τακτικές του, εκδηλώνοντας μένος –τολμώ να πω– κατά των πεντάχρονων που δεν πειθαρχούν. «Κι εμείς που τρώγαμε χαστούκια μικροί, δεν πάθαμε και τίποτα…», «δεν έχουν φάει μια στον κώλο, να καταλάβουν, τι περιμένεις…», «αχ, που ‘σαι Ηρώδη…», μερικές από τις πλέον ηλίθιες, παρωχημένες ατάκες.
Μια ανθυποπερίπτωση σε κάποια γωνιά της Θεσσαλονίκης έγινε ξαφνικά κανόνας. Και τα ανήλικα παραδόθηκαν στην πυρά. Αφού δεν υπακούν, καλά να πάθουν!
Το φαινόμενο δεν είναι βεβαίως ελληνικό. Eχει εξελιχθεί σε κίνημα κανονικό. Παιδιά; Μακριά κι αγαπημένοι. Ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου ξεκινάνε όλα, και μεταδόθηκε στη Σουηδία, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ισπανία. Αεροπορικές πτήσεις χωρίς παιδιά, εστιατόρια χωρίς παιδιά, ξενοδοχεία χωρίς παιδιά. Adults only. Ιταλός εστιάτορας κάνει έκπτωση στους πελάτες του, αν τα παιδιά τους δεν κάνουν φασαρία… Μαθαίνω ότι και η Ελλάδα εφαρμόζει επιτυχώς την «childfree» εκδοχή σε τουριστικά καταλύματα στην Κρήτη, την Μύκονο, τη Σαντορίνη. Ιδιωτικές επιχειρήσεις θα μου πείτε, είναι, ό,τι τους καπνίσει κάνουν. Απευθύνονται κυρίως σε εργένηδες, σε ερωτευμένους, σε εξουθενωμένους από τη δουλειά, σε ιδιόρρυθμους. Πώς θα είναι σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο; Σαν να ζεις στη Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων, που θα ‘λεγε και ο παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς. Χωρίς τιτιβίσματα, μούτες, μαϊμουδιές, βουτιές και «κοίτα μαμά να δεις τι μπορώ να κάνω».
«Απαγορεύονται τα παιδιά, κάτω των 12 ετών», όπως το «απαγορεύονται τα κατοικίδια» και «οι σκύλοι στη θάλασσα». Απαγορεύονται όλα τα παιδιά, ακόμη και αυτά που έχουν τρόπους και γνωρίζουν τι θα πει οριοθέτηση. Απαγορεύεται το παιχνίδι τους, η φωνή πάνω από τα ντεσιμπέλ του ψιθύρου στον διπλανό σου, ο ενθουσιασμός τους για την ανακάλυψη ενός εντόμου που δεν έχουν ξαναδεί.
Απαγορεύεται. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω την αντίδραση ενός μονόχνωτου γείτονα που διέλυσε το πολύβουο πάρτι γενεθλίων της κόρης κάτι συμπαθέστατων και ήσυχων Φιλιππινέζων στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας, πετώντας τους από το μπαλκόνι του ένα ολόκληρο κουβά νερό… Οι φωνές κόπηκαν μαχαίρι, τα παιδιά κρύφτηκαν, οι γονείς φοβήθηκαν και δεν έβγαλαν τσιμουδιά. Η γιορτή σχόλασε· πόση σκατοψυχιά!
Για να εξηγούμαστε: η γονεϊκότητα είναι δύσκολη και περίπλοκη ιστορία. Και ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχει manual. Ο καθένας κάνει ό,τι ξέρει και μπορεί. Και τα παιδιά δεν είναι πάντα καλόβολα. Και σαφώς είναι ικανά να σε βγάλουν εκτός ορίων, ιδίως αν διανύουν τα πρώτα τους χρόνια και η συμπεριφορά τους δεν υπακούει στους κανόνες της λογικής. Δεν διαχειρίζονται καλά την ένταση της φωνής τους, λένε συχνότατα «όχι», διαπραγματεύονται μέχρι τελικής πτώσης (του γονιού). Κοινώς, το πράγμα δεν ελέγχεται πάντα.
Οι παραδοχές αυτές όμως δεν δικαιολογούν και τη μηδενική ανοχή απέναντι τους. Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, αντισυμβατικά, ανέμελα, αυθόρμητα, απλώς υπέροχα. Είναι «εκεί» για να σκαρφίζονται πράγματα, να λένε (δυνατά) ιστορίες από το μυαλό τους, για να χοροπηδάνε, να απολαμβάνουν το καθετί, ακόμη και αυτά που στο κουρασμένο βλέμμα των μεγάλων φαντάζουν άχρωμα, συνήθη. Είναι «εκεί» για να μας κάνουν τη ζωή πολύχρωμη, να τη νοηματοδοτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σβήνοντας μαγικά τις γκρίζες πινελιές της.
Τα μικρομέγαλα, τα ανήλικα που συμμορφώνονται σε κάθε γονεϊκή «εντολή» και κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους, μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν. Δεν υπάρχει ειδικός, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχίατρος, που να ισχυρίζεται το αντίθετο. Και σαφώς δε θέλετε να μάθετε πώς θα εξελιχθούν, πόσα δομικά προβλήματα θα καταφέρουν να τρυπώσουν στις ζωές τους.
Τα παιδιά δεν μπορούν να απαγορευθούν, όποια ταμπέλα κι αν το προσπαθήσει. Ο εξοστρακισμός τους, για να είναι ήρεμο και δήθεν πολιτισμένο το περιβάλλον, μοιάζει με πόλεμο εξαρχής χαμένο. Δεν ηττάται η παιδικότητα. Γιατί είναι ανίκητο το συνώνυμο της, η ίδια η χαρά.
ΥΓ: Μια άλλη Πίπη Φακιδομύτη τους χρειάζεται σε κείνα τα ήρεμα, adults only ξενοδοχεία. Με το άλογο, τον πίθηκο, τη μεγάλη της βαλίτσα με τα χρυσά νομίσματα. Κρίμα που δεν ζει η Άστριντ Λίντγκρεν, να την ξαμολήσει για σκανταλιές – λαμπόγυαλο …