Το εστιατόριο ήταν εμβληματικό. Σερβίριζε ουρά κροκοδείλου και φιλέτο στρουθοκαμήλου. Μην αναρωτιέστε ποιος ξεπόνεσε να φάει ουρά κροκοδείλου; Γενικώς για εκείνα τα χρόνια μη χρησιμοποιείτε τη λογική. Με το παράλογο να συνδέεστε.
Το εστιατόριο γέμιζε από πούρα που κάπνιζαν ανθρώπους και έπιναν κρασιά κάποιου κτήματος, ας πούμε Μπαρμπούτσογλου. (Τι έγιναν όλα εκείνα τα κτήματα;). Θαμώνες του ήταν όλοι εκείνοι, που στην επόμενη σελίδα ιστορίας θα τους συναντούσαμε ως βαριά καταθλιπτικούς ή ως έρποντες χαμαιλέοντες.
Τι να λέμε; Γνωριζόμαστε. Κόσμος και κοσμάκης ξήλωναν σωρηδόν τις μπανιέρες τους και εγκαθιστούσαν τζακούζι στις μεζονέτες, ακόμα και των 10 τετραγωνικών ο όροφος. Ολη η ζωή εις ύψος!
Αν είχαμε καλλιτέχνη σαν τον Αι Γουέι Γουέι θα μπορούσε να δημιουργήσει σε μια πλατεία της πόλης μας, «Το Μνημείο των άβολων τζακούζι». Ο «πολιτισμός» εξαντλούνταν στις τουαλέτες. Αν δεν σε παίδευε η βρύση, για το πώς να την ανοίξεις να τρέξει το νερό, ήσουν εκτός τόπου και χρόνου. Ολο το λεξιλόγιο εξαντλούνταν στη λέξη «super» και στο «δεν σε πιστεύω!».
Ασε από δωρητές και φιλάνθρωπους, με ξένα κόλλυβα… Γνώριζε το Μέγαρό μας πιένες μέχρι και επέκτασης. (Στις μέρες μας βέβαια σβήνουν τα φώτα για οικονομία). Ο Θ. Πάγκαλος σφράγισε με τη φράση του: «Ολοι μαζί τα φάγαμε». Ανέντιμα ανακριβές. Ισως, όλοι μαζί ωφεληθήκαμε, με την έννοια «παράλληλων» ωφελειών. Καλύτερο μισθό, μεγαλύτερη αξία ενός ακινήτου κ.λ.π Αλλά και αυτό άδικο. Γιατί στο ταμείο, κάηκαν τα ξερά μαζί με τα χλωρά. Και αυτό είναι ανθυγιεινό για την κοινωνία και εγκληματικά πρόστυχο για τα χλωρά.
Είδα τον Γιάννη Παπαντωνίου και τη γυναίκα του να οδηγούνται στον Κορυδαλλό. Εμβληματική μορφή εκείνης της εποχής. Αυτός και το μασκο-χαμόγελό του! Η εποχή εκείνη είχε τους καμένους-ψηλωμένους της. Η αμετροέπειά τους, η υπεροψία τους έσπασαν κοντέρ. Αυτοπροδόθηκαν. Σχεδόν φώναζαν «Συλλάβετέ μας!» αλλά βλέπεις, η ομερτά του κλάδου! Η φυλή να διασωθεί. Κανένας Πρωθυπουργός δεν άκουσε, δεν είδε. Ακόμα και στο σήμερα. Η ίδια διαδρομή. Αρκεί να παραμένουμε στην εξουσία. Αρκεί να ρίχνουμε εκτυφλωτικό φακό σε έναν στόχο, για να στραβώνεται ο κόσμος και στη σκιά να πράττουμε τις «νέες» ανομίες μας. Σύστημα είναι!
Επίσης στη μ.Χ. (μετά Χρηματιστήριον εποχή) υπήρξαν –και υπάρχουν ανάμεσά μας– και οι λουφάζοντες. Πιο μεθοδικοί, πιο υπολογιστές. Ποια γη τους κατάπιε; Πού ζουν; Είχαν την πονηροευφυία να μην μας προκαλούν. Να μην παίζουν με την «τύχη» τους. Οταν διάβασα για την παρουσίαση βιβλίου, μόλις προ ημερών, του Γιάννη Παπαντωνίου και μάλιστα να τον πλαισιώνουν και προσωπικότητες… Αχ! Αστείρευτη η δίψα του επηρμένου! Και πόσες αγκαλιές έτοιμες να τον ξαναβάλουν στην κοινωνία! Πού πάτε ορέ;!
Πολλά θα μπορούσα να γράψω για εκείνα τα χρόνια! Μελαγχολικά χρόνια για τους υγιείς τω πνεύματι. Πιο άγρια από τα χρόνια της κρίσης. Πιστέψτε με! Αλλά συντελείται διαχρονικά μια χέρσα τελετουργία. Αναφέρομαι στους ενσυνείδητους. Οσο με έκαιγε να τιμωρηθούν οι φθηνοί, οι γελοίοι, οι αδίστακτοι, οι τοξικοί, οι μολυσματικοί, οι εξαρτημένοι… Το χρήμα κι αν είναι εξάρτηση!… Αλλο τόσο με ζεματάει, να είχαμε μάθει να δείχνουμε σεβασμό στις εξαιρέσεις.
Είναι όλοι οι πολιτικοί απατεώνες; Και αυτοί που δεν έγιναν; Αυτοί που προσπάθησαν, σε τούτο το διαχρονικό διαφθορείο να κάνουν το καλύτερο που μπόρεσαν; Είναι όλοι οι δημοσιογράφοι πουλημένοι; Η αρθρογραφία μας δεν σβήνεται. Υπάρχει. Είναι όλοι οι επιχειρηματίες κλέφτες; Είναι όλοι οι πνευματικοί τσιγκοπάφιλες; Είναι όλοι οι πολίτες «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Πετάγομαι στον ύπνο μου, ότι εξίσου υποπτευόμαστε τους αξιοπρεπείς, τους εντίμους. Τσουβαλιάζουμε. Αρα έμμεσα κάνουμε πλάτες στους κάθε λογής «Παπαντωνίου». Γι’ αυτούς δουλεύουμε, αν το καλοσκεφτείς. Οσοι δεν έχασαν τον βηματισμό τους, όσοι διατήρησαν τις αξίες τους, όσοι ενήργησαν απερίσπαστοι με πυξίδα συνείδησής, σκεφτείτε το, πέρασαν το πιο ακραίο crash test!
Αυτοί είναι οι πιο χρήσιμοι. Πιο πολύ από το «νέο αίμα», με ενδιαφέρει να εντοπίζω αυτούς που δοκιμάστηκαν στο «αίμα». Στα γκρίζα μου αναρωτιέμαι… Πώς προχωράς ως κοινωνία, αν δεν έχεις στο πλάι της κοινωνικής «ψυχής» σου, κανέναν, να σου τη ζεσταίνει;