Το μέτρο «Ανάσα για την Αθήνα» που ανακοίνωσε χθες η κυβέρνηση είναι στη σωστή κατεύθυνση. Οχι γιατί η Αθήνα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση στην ιστορία της από πλευράς μόλυνσης της ατμόσφαιρας. Το «βραβείο» της μεγαλύτερης ρύπανσης πηγαίνει στη δεκαετία του ’80. Οταν η λέξη «νέφος» σήμαινε το μαύρο σύννεφο που σκέπαζε την Αθήνα, ορατό από τα αεροπλάνα. Τόσο πολύ κομμάτι της καθημερινότητας, που οι ειδήσεις τελείωναν με τα στοιχεία των καθημερινών μετρήσεων. «Στην Αττική. Αιθαλομίχλη…, μικροσωματίδια…».
Το νέφος τελείωσε τη δεκαετία του ’90, όταν εμφανίστηκαν τα αυτοκίνητα αμόλυβδης βενζίνης σε συνδυασμό με την κατάργηση των δασμών που επέτρεψε στους μέσους Ελληνες να αντικαταστήσουν τα σαραβαλάκια τους. Σε συνδυασμό με τον καθαρισμό της θάλασσας του Αργοσαρωνικού, που έγινε χάρη στο κέντρο επεξεργασίας λυμάτων στην Ψυττάλεια, δείχνει ότι η ζωή με τον χρόνο στο Λεκανοπέδιο σε σημαντικά σημεία έχει βελτιωθεί.
Για το πρώτο σκέλος τού «Ανάσα για την Αθήνα», την επανεξέταση των εξαιρέσεων στις άδειες κυκλοφορίας για τα μονά, ζυγά, δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Πράγματι, υπάρχουν χιλιάδες αυτοκίνητα που εξαιρούνται από τους περιορισμούς και ένα μέτρο που βασίζεται σε ένα στοιχείο, τον αριθμό της πινακίδας του αυτοκινήτου, μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο όταν μπορεί να αναγνωριστεί αμέσως ποιος επιτρέπεται να κυκλοφορεί και ποιος όχι. Αν πράγματι υπάρχει η σκέψη το μέτρο να εφαρμοστεί με αυστηρότητα, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που θα επιτρέπεται η κυκλοφορία τους όλες τις ημέρες (εκτός αν πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι οι αστυφύλακες μπορούν να τα διακρίνουν από τα υπόλοιπα) πρέπει να έχουν διαφορετικό χρώμα πινακίδας. Το ίδιο ισχύει και για όσα θα έχουν άδεια κυκλοφορίας, που θα πρέπει να έχουν ένα ευδιάκριτο σήμα.
Το δεύτερο σκέλος, η αναπροσαρμογή των ωρών τροφοδοσίας των καταστημάτων είναι περίπλοκο. Η φράση του υπουργού Υποδομών-Μεταφορών Κώστα Καραμανλή δεν είναι ιδιαιτέρως καθησυχαστική. Το «και να ξέρει ο καθένας πότε πρέπει να κάνει τροφοδοσία και πώς πρέπει να κάνει την τροφοδοσία» είναι η συνταγή για ένα ακόμα περίπλοκο σύστημα που δεν θα εφαρμοστεί. Οι σωστοί κανόνες πρέπει να μπορούν να γραφτούν στο πίσω μέρος ενός τραπουλόχαρτου. Η μόνη λύση είναι το «Η είσοδος σε φορτηγά στον δακτύλιο επιτρέπεται από τις… μέχρις τις…». Αλλιώς, πάμε φουλ για μια παραλλαγή του συστήματος των εξαιρέσεων στις άδειες κυκλοφορίας που αχρήστευσαν το σύστημα.
Το τρίτο σκέλος, η δημιουργία ενός Ενιαίου Παρατηρητηρίου Μεταφορών Αττικής από συγκοινωνιολόγους και η παρουσίασή του σαν «Παρατηρητήριο» και «μακροπρόθεσμο σχέδιο» δείχνει ότι η κίνηση γίνεται φοβικά. Εάν γίνεται για να δημιουργηθεί ένας φορέας με εκτελεστικό χαρακτήρα, έχει καλώς. Από τη στιγμή όμως που εμπλέκονται δύο υπουργεία, η Περιφέρεια και όλοι οι δήμοι, ένας τέτοιος φορέας δεν θα μπορεί να κουνήσει ούτε ένα παρτέρι από τον Μεγάλο Περίπατο, πόσο μάλλον να δώσει λύσεις σε προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι οι δήμαρχοι στο οδικό σύστημα των δήμων τους για να εξυπηρετήσουν τους δημότες τους σε βάρος των υπολοίπων κατοίκων του Λεκανοπεδίου.
H Γραμμή Νο 4 του Μετρό που προβλέπεται να κατασκευαστεί σε επτά χρόνια και οι τρεις σταθμοί του Πειραιά που θα λειτουργήσουν το καλοκαίρι του 2022 είναι οι λύσεις. Οπως ήταν το Μετρό της Αθήνας. Το οποίο οι «μαραζιάρηδες», που λέει και ο Σαββόπουλος, διατείνονταν ότι ποτέ δεν θα τελειώσει και ο μετροπόντικας θα βουλιάξει την Αθήνα και σήμερα είναι αδύνατον να φανταστεί ο κάτοικος της πόλης ότι θα σταματούσε να υπάρχει. Φτάνει οι σημερινοί δήμαρχοι να μην ανακαλύψουν το «πεδίο δόξης λαμπρόν» που είχαν ανακαλύψει οι συνάδελφοί τους τη δεκαετία του ’90. Οταν για να φανούν αντιστασιακοί, κινητοποιούσαν τους «οργισμένους με την εξουσία» πολίτες και σε κάποιους δήμους, αντί οι σταθμοί να γίνουν στο κέντρο της πόλης, έγιναν στου διαόλου τον μπαμπά.