Το καλοκαίρι του 2013 ο Φώτης Κουβέλης απέσυρε το κόμμα του από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Λόγω του μαύρου στην ΕΡΤ (όπως τουλάχιστον επικράτησε ως επίσημη εκδοχή). Ηταν πολύ βαρύ και δεν το άντεχε… Μπορεί και να πίστεψε τις φήμες ότι υπήρξαν πεσόντες στην Αγία Παρασκευή, για τους οποίους άλλωστε στήθηκε και μνημείο μερικά χρόνια αργότερα.
Το καλοκαίρι του 2014 ήταν ο άνθρωπος που θα γινόταν Πρόεδρος. Του είχε καλαρέσει η ιδέα και η πρόταση του Σαμαρά. Την είχε αρχικώς αποδεχθεί. Μετά μπήκαν σφήνα οι «Σειρήνες» του επελαύνοντος στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, οι αριστερές τύψεις και εν πάση περιπτώσει η απουσία ευθυκρισίας και σύνεσης και ο Κουβέλης αρνήθηκε εν τέλει την πρόταση. Πίστευε από τότε πολύ τον Αλέξη –τον οποίο μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα καθύβριζε και περιφρονούσε– σε τέτοιο βαθμό που αποδέχθηκε για τον εαυτό του τον ρόλο του μοιραίου ανθρώπου. Εκείνου που δεν δίστασε να φέρει μία ώρα αρχύτερα τον Τσίπρα στην εξουσία, μέσω ενός απροκάλυπτου και επικίνδυνου παιχνιδιού με τους θεσμούς και την συνταγματική τάξη. Αποτέλεσμα, η περιπέτεια του 2015 σε όλα τα επίπεδα.
Μετά έγινε Πρόεδρος ο Παυλόπουλος.
Και ο Κουβέλης άρχισε να παρακαλά τον Αλέξη. Είτε για να τον βάλει κάπου υποψήφιο είτε για να τον κάνει υπουργό είτε για να του ρίξει ένα βλέμμα συμπάθειας, κάτι… Θεωρούσε ότι ο Αλέξης τού χρωστούσε.
Τελικά, με τα πολλά, ο Κουβέλης πήρε την πολυπόθητη θέση στον τελευταίο ανασχηματισμό.
Και δίνει από αυτήν τον καλύτερό του εαυτό.
Ο άνθρωπος που δεν άντεξε το κλείσιμο της ΕΡΤ (η οποία ξανάνοιξε έπειτα από δύο μήνες…) έρχεται σήμερα και λέει ένα από τα πιο βροντερά και ξεδιάντροπα «ναι μεν, αλλά…» που ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες. Κερδίζει έτσι μία θέση εκεί «ψηλά», μαζί με τον Παύλο τον Πολάκη και τον Πάνο τον Καμμένο.
Υπερβαίνοντας τον ρόλο του απολογητή του Τσίπρα και ξεπερνώντας τον σε κυνισμό, ούτε καν συμψηφίζει, παρά δείχνει να υποβαθμίζει τη συμφορά και το θανατικό της 23ης Ιουλίου. Και προτάσσει ως μείζον την έξοδο από τα μνημόνια την 20ή Αυγούστου.
Αντιλαμβάνεται, είπε, τον ανθρώπινο πόνο, αλλά: «Εδώ έχουμε ένα τεράστιο γεγονός(sic) στις 21 Αυγούστου, η χώρα μετά από την περιπέτεια και την οδύνη -σε άλλο επίπεδο οδύνη- των οκτώ μνημονιακών ετών εξέρχεται. Προχθές αποδεσμεύτηκε η αναγκαία δόση των 15 δισ. Διαμορφώνεται το λεγόμενο μαξιλάρι για την αντοχή της ελληνικής οικονομίας για χρόνια. Ε, όλα αυτά δεν είναι δυνατόν κανείς να τα αποσιωπά, να τα βάζει στο περιθώριο».
Πάλι καλά που δεν είπε ότι στο Μάτι είχαμε παράπλευρες απώλειες.
Παρεμπιπτόντως, «γεγονός» είναι η συμφορά και οι θάνατοι. Η 23η Αυγούστου είναι μπροστά μας και η έξοδος από τα Μνημόνια (τέλος πάντων…) είναι προς το παρόν μία επικείμενη εξέλιξη.
Φαίνεται ότι η γειτονία με τον Πάνο Καμμένο έχει επιδράσει καταλυτικά…