Η ανακοίνωση για την ευρωπαϊκή Super League γέννησε ένα ποτάμι από διαμαρτυρίες και άρθρα που επισημαίνουν ότι το προϊόν είναι καταδικασμένο σε αποτυχία επειδή δεν επιτρέπει στον Δαυίδ να αντιμετωπίσει τον Γολιάθ, αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης και τα προσχήματα ρομαντισμού που είχαν απομείνει στο ποδόσφαιρο. Ακούγεται σωστό.
Όμως, μισό λεπτό. Ας κάνουμε μία ρεαλιστική υπόθεση. Είναι Τρίτη βράδυ και ο φίλος του ποδοσφαίρου έχει να επιλέξει ανάμεσα στο Μπαρτσελόνα-Λίβερπουλ και στο Ντόρτμουντ-Αγιαξ. Στα σοβαρά τώρα, πού νομίζετε ότι θα σταματήσει το δάχτυλο στο τηλεκοντρόλ; Ακριβώς. Στο πρώτο παιχνίδι. Αν δεν ήταν έτσι, όλοι όσοι τώρα παριστάνουν τους πρωταγωνιστές αρχαίας τραγωδίας, θα έκαναν τους αδιάφορους και θα έλεγαν στους αποστάτες να πάνε στο καλό ή στο διάολο, εξαρτάται από τη διάθεση.
Η UEFA, συνεπικουρούμενη από εθνικές κυβερνήσεις, απειλεί τους αποστάτες με αποβολή και τους ποδοσφαιριστές τους με εξόντωση ή μάλλον με αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της. Ε, και; Νομίζετε ότι αυτό έπεσε σαν βόμβα στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη; Είναι προφανές ότι το είχαν προβλέψει, για αυτό και η μυστικότητα και η μιζέρια στην ανακοίνωση της πρωτοβουλίας. Και όχι, δεν ευθύνεται η πανδημία που δεν έγινε μία εντυπωσιακή παρουσίαση με μοντέλα, χορηγούς και παικταράδες επί σκηνής. Ήθελαν, απλώς, να αιφνιδιάσουν. Τα λεφτά που ρίχνει η JP Morgan είναι τόσα πολλά, ώστε αφαιρείται κάθε αναστολή. Μεταξύ μας, φτάνουν για να ταΐσουν και τους οργανωμένους οπαδούς που ενδεχομένως να αντιδράσουν. Οι απειλές από τις εθνικές κυβερνήσεις ακούγονται περισσότερο σαν λόγια του αέρα. Τι θα πει, δηλαδή, ο Μπόρις Τζόνσον στους αμερικανούς ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ; Πώς θα τοποθετήσουν την εταιρεία τους στο νέο περιβάλλον; Αστεία πράγματα. Άλλωστε και τα εθνικά πρωταθλήματα δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία σύμπραξη ιδιωτικών εταιρειών. Αλλά και η UEFA, με πόση ευκολία θα πετάξει έξω τους ποδοσφαιριστές; Θα κάνει Euro το καλοκαίρι χωρίς τους ποδοσφαιριστές αυτών των ομάδων; Μόνο αν θέλει να υπονομεύσει περισσότερο το προϊόν της. Ενδεχομένως θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι άλλες ομάδες που μετέχουν στους εθνικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή στα πρωταθλήματα. Όμως είμαστε σίγουροι ότι η κάθε Βιγιαρεάλ θα ήθελε ένα πρωτάθλημα χωρίς τις ομάδες που φέρνουν τα περισσότερα έσοδα στον κουμπαρά; Θα συμβιβαζόταν και θα υπέμενε τη συμμετοχή της σε ένα πρωτάθλημα χωρίς προοπτική για παρουσία στα αστέρια.
Οι αποστάτες, λοιπόν, έχουν εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και ενδιαφέρουσες προοπτικές για τις αγορές των ΗΠΑ και της Ασίας -άλλωστε υιοθετούν το μοντέλο του ΝΒΑ. Μία κλειστή λίγκα στην οποία χωράνε, ας πούμε, ομάδες από την Κίνα και την Ιαπωνία. Οι «απέναντι» έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα. Εκ των πραγμάτων, ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί το εγχείρημα είναι η αντίδραση των οπαδών. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, τι θα επιλέξει ο οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης; Να χασμουριέται σε κανένα ματς με τη Σπαρτάκ Μόσχας ή να απολαμβάνει κάθε εβδομάδα ένα ντέρμπι με αυτούς που, ούτως ή άλλως, αισθάνεται ότι ανταγωνίζεται στις διοργανώσεις της UEFA;
Η συζήτηση θυμίζει σε κάποια σημεία της την κουβέντα που γινόταν όταν το ποδόσφαιρο πέρασε στην επαγγελματική του φάση, πριν από μισό αιώνα (σαράντα χρόνια για την Ελλάδα). Τότε έλεγαν ότι οι σύλλογοι μετατρέπονται σε εταιρείες, οι παίκτες δεν θα παίζουν για τη φανέλα, ούτε θα δένονται με τους συλλόγους, χτίζοντας σχέσεις και θρύλους που αντέχουν στον χρόνο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Εννοείται ότι δεν μας αρέσει. Όμως σε μερικά χρόνια μπορεί να το λατρεύουμε όσο τίποτα άλλο. Aν, φυσικά, υλοποιηθεί. Ήδη εμφανίστηκαν ρωγμές. Αν το σχέδιο ματαιωθεί, θα είναι μία νίκη του λαού. Του λαού της κερκίδας.