Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, ανακοινώνοντας την απόφασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Προκόπης Παυλόπουλος έλεγε δύο τυπικά λόγια στην απονομή των δημοσιογραφικών βραβείων Μπότση. Ηταν μία περίεργη συνθήκη. Το ακροατήριο είχε στα μάτια του τον Παυλόπουλο και στα κινητά του τη Σακελλαροπούλου.
Ισως ήταν η πιο αμήχανη στιγμή στη θητεία του Προέδρου. Ανέβηκε στο βήμα τη στιγμή που όλοι μάθαιναν ότι την επόμενη χρονιά θα είναι στη θέση του η κυρία Σακελλαροπούλου. Τι να έκανε, λοιπόν; Είπε ότι την άλλη μέρα έχει ταξίδι στην Ιρλανδία και πρέπει να αποχωρήσει -λες και είχε να φτιάξει βαλίτσα. Εφυγε ακούγοντας το ζεστό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Εφυγε, γενικώς…
Πρέπει να είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για τον Προκόπη Παυλόπουλο. Όχι πολιτικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Δεν κρίθηκε κατάλληλος για ανανέωση θητείας. Έπρεπε, φυσικά, να το περιμένει. Ο Μητσοτάκης τον είχε απορρίψει και ως απλός βουλευτής, δεν υπήρχε περίπτωση να τον επιλέξει ως Πρωθυπουργός. Ωστόσο από όποια πλευρά και αν το δεις, όποια δουλειά και αν κάνεις, η στιγμή που σου δείχνουν την πόρτα της εξόδου είναι πάντα δύσκολη.
Ηταν ένας καλός Πρόεδρος ο Προκόπης Παυλόπουλος; Εξαρτάται πώς βλέπεις τα πράγματα και τι περιμένεις από το πρόσωπο που κατέχει το αξίωμα. Ο Βενιζέλος είπε ότι δεν είναι δα και κάτι δύσκολο να είσαι καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ναι, τεχνικά δεν έχει άδικο. Σε επίπεδο καθηκόντων είναι σαν να μεγεθύνεις το ρόλο ενός παιδιού που λέει ποίημα σε σχολική γιορτή. Ο Παυλόπουλος το έκανε πολύ καλά αυτό, συνδυάζοντας μάλιστα τα εθνικά με τα θρησκευτικά -μέχρι και στα γόνατα τον είδαμε εντός ιερού ναού, ενώ τον παρακολουθήσαμε να υποδέχεται το λείψανο της Αγίας Ελένης. Επίσης έστελνε ωραία αυστηρά μηνύματα στην Τουρκία αν και όταν υποδέχθηκε τον Ερντογάν έμεινε να τον ακούει περίπου όπως παρακολουθούσε τον Κασιδιάρη να επιτίθεται στην Κανέλλη.
Ωστόσο ένας Πρόεδρος δεν κρίνεται από την επάρκεια που επέδειξε στην εκτέλεση των τυπικών και των τελετουργικών -αυτά είναι στεγνά, εύκολα και προκαθορισμένα. Ο Πρόεδρος κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο υπηρέτησε τους συμβολισμούς που αποτυπώνονται στο πρόσωπο του. Και εδώ ο Προκόπης Παυλόπουλος δύναται να ελεγχθεί με αυστηρότητα. Η Πολιτεία του δεν ανταποκρίθηκε πλήρως στην απαίτηση για έναν υπερκομματικό, ενωτικό Πρόεδρο. Ηταν πρωτίστως ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή, καλύτερα, του Τσίπρα.
Δεν είναι μόνο που έγινε Πρόεδρος μετά από «ανατροπή» μίας κυβέρνησης από την παράταξη στην οποία ο ίδιος ανήκει. Είναι και που δεν είπε κουβέντα, έστω και δια κύκλων, όταν η χώρα στριφογύριζε σαν κέρμα του ευρώ στα δάχτυλα του Βαρουφάκη. Τα μόνα που βρήκε να πει ήταν για τον «Μινώταυρο του φιλελευθερισμού» και για το νόμισμα που δεν είναι υπεράνω των ανθρώπων. Απείλησε, λέει, με παραίτηση τον Τσίπρα αν οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ. Ναι, λες και αυτό συγκράτησε τον Τσίπρα από το να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Η απειλή του Παυλόπουλου. Και εντάξει, δεν ήταν κακό που προσέφερε τον ώμο του, μαζί με ένα ποτό, στον Τσίπρα για παρηγοριά. Το πρόβλημα ήταν που, σε κάποιες περιπτώσεις, συμπεριφέρθηκε περίπου ως κομματάρχης του.
Τώρα, βέβαια, όλα τελείωσαν. Εχει άλλους δύο μήνες μπροστά του που, λογικά, θα τους περάσει ζητώντας από τον χρόνο να κυλήσει πιο αργά. Θα φύγει και, υποθέτω, όλοι θα τον ξεπροβοδίσουν αξιοπρεπώς. Όμως το χειρότερο, για τον Πρόεδρο, είναι ότι δεν πρόκειται να λείψει σε κανέναν.