Μου το διηγήθηκε, με ένα μείγμα παραπονιάρικης ανημποριάς, φίλος (με τέσσερα παιδιά) που ζει στην επαρχία. Μιλάμε για βαθιά επαρχία, για χωριό.
«Εχω κάνει οκτώ μηνών μεροκάματα στην υπηρεσία άρδευσης του δήμου. Νερουλάς, ξέρεις, που μοιράζει το νερό ανάμεσα στα ποτιστικά χωράφια. Μετά το οκτάμηνο, πήρα όλα τα δικαιολογητικά για την απασχόλησή μου από τον δήμο και τα έστειλα ταχυδρομικώς στον τοπικό ΟΑΕΔ για να πάρω το επίδομα ανεργίας. Με απέρριψαν, διότι –λέει– δεν είχα συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό μεροκάματων. Λάθος 100%. Ο αριθμός των μεροκάματων που έχω είναι όσα ορίζει ο νόμος. Εντάξει, λάθη γίνονται, κάπου σκάλωσε το πράγμα, κάποιος υπάλληλος δεν μέτρησε σωστά ή δεν διάβασε όπως έπρεπε τα έγγραφα.
Επρεπε λοιπόν να απευθυνθώ στον ΟΑΕΔ για να διορθώσει την απόφαση. Πώς να απευθυνθώ όμως; Στα γραφεία του δεν μπαίνει κανείς λόγω Covid. Δεν υπάρχουν ραντεβού. Επιτρέπεται μόνο ηλεκτρονικά ή μέσω τηλεφώνου. Εστειλα τρία mail με τη βοήθεια του γιου μου. Καμία απάντηση. Βρήκα το τηλέφωνο του αρμόδιου γραφείου του ΟΑΕΔ. Τηλεφωνούσα αδιάκοπα επί τέσσερις μέρες. Δεν το σήκωσε ποτέ κανείς. Και ήδη έχω χάσει τον έναν μήνα του ταμείου ανεργίας. Πρακτικά δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω. Τι να κάνω;».
Εντάξει, ο ταπεινός νερουλάς του χωριού και το πρόβλημά του με το επίδομα ανεργίας δεν έχει το ίδιο βάρος ούτε με τη Νέα Σμύρνη ούτε με τα δικαιώματα ενός φυλακισμένου τρομοκράτη ούτε με τα μοντέλα της πανδημίας. Ο ανθρωπάκος με τα τέσσερα παιδιά που επιβιώνει σε κάποιο ξεχασμένο χωριό, κινείται κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας. Το ίδιο και ο άλλος που θέλει να κάνει μια γονική παροχή και του κλείνουν ηλεκτρονικά ραντεβού στο υποθηκοφυλακείο ύστερα από τέσσερις μήνες, το ίδιο και ο τρίτος που στέλνει ένα mail καταγγελίας στην επιθεώρηση εργασίας για καταχρηστική συμπεριφορά του εργοδότη του και ματαίως περιμένει απάντηση ή έφοδο ελεγκτών.
Κάτι γίνεται στο παλιό παραδοσιακό ελληνικό κράτος το τελευταίο διάστημα και η εξυπηρέτηση του πολίτη σε απλά καθημερινά ζητήματα έχει πάει πολύ πίσω. Το σφράγισμα των γραφείων λόγω κορονοϊού, η απαγόρευση φυσικής παρουσίας πολιτών στις υπηρεσίες και η μετάθεση όλων των υποθέσεων στη σφαίρα του ηλεκτρονικού σύμπαντος, στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει καταλήξει σε εκθετική αύξηση της ταλαιπωρίας των πολιτών. Δεν μπορώ να σταθμίσω τον λόγο, προφανώς δεν είναι ένας αλλά πολλοί, πάντως λαμβάνω από παντού μηνύματα διαμαρτυρίας. Δεν ξέρω αν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν μάθει να εργάζονται μ’ αυτό τον τρόπο ή αν κάποιοι απ’ αυτούς βρίσκουν ευκαιρία να τεμπελιάζουν δίχως την πίεση του κοινού πάνω από το κεφάλι τους, πάντως υπάρχει ζήτημα.
Προχθές διάβαζα κάποιες αναρτήσεις υπαλλήλων του ΕΟΠΥΥ που έλεγαν ότι έχουν πενταπλασιάσει τις διεκπεραιώσεις εγγράφων και υποθέσεων, σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Τους πιστεύω, ίσως όμως οι ηλεκτρονικές αιτήσεις να έχουν δεκαπενταπλασιαστεί τώρα που κανένας δεν περνά την πόρτα του ταμείου να πάει να βρει τον υπάλληλο. Θα πείτε επίσης ότι το ελληνικό κράτος έπρεπε να πάει κάποτε στην ηλεκτρονική εξυπηρέτηση, η ουρά μπροστά στον γκισέ ανήκει στον 19ο και στον 20ό αιώνα, όχι στο 2021. Σύμφωνοι, ακούω και κατανοώ το επιχείρημα αυτό, πλην επί του παρόντος εκείνος που πήγαινε στην ουρά ξέμπλεκε ύστερα από τρεις ώρες ταλαιπωρίας και εκνευρισμού, ενώ με την απρόσωπη ηλεκτρονική επαφή θα κάνει τρεις μήνες να δει το χαρτί στα χέρια του.
Κοιτάξτε, αν πρόκειται για μεταβατική κατάσταση του κράτους, που επειδή έγινε απρόσμενα και βίαια παρουσιάζει δυσλειτουργίες, να το δεχτώ. Και να υπομείνω και να κατανοήσω. Αν όμως πρόκειται για ραγδαία υποχώρηση της κρατικής παραγωγικότητας με πρόσχημα την Covid, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι και γρήγορα. Δεν γίνεται να πηγαίνω για εμβολιασμό και να πιστεύω ότι βρίσκομαι στην Ελβετία, αλλά στη συνέχεια να περνώ απ’ το ΚΕΠ και να ανακαλύπτω ότι ξαναγύρισα στη δεκαετία του ’60. Θα πάθουμε vertigo και δεν είμαστε για τέτοια.