Όταν το κόμμα που κάνει συνέδριο είναι στην κυβέρνηση, το καταλαβαίνεις από το πάρκινγκ. Στην πλαϊνή είσοδο του συνεδριακού κέντρου στα Σπάτα ήταν ένα μαύρο κοπάδι από αυτοκίνητα με ποιμένες κάτι νεαρούς με κοντό κούρεμα και ακουστικό στο αφτί. Και από δίπλα, σαν τσομπανόσκυλα, οι συνοδευτικές μοτοσυκλέτες.
Πέρσι, βέβαια, δεν ήταν έτσι. Και πάλι το πάρκινγκ στο πλάι του συνεδριακού κέντρου ήταν κατειλημμένο, αλλά και συνάμα πολύχρωμο. Τώρα ήταν χώρος στάθμευσης υπουργικών αυτοκινήτων και της συνοδείας τους. Όποιος έχει χαρτοφυλάκιο, ήταν την Κυριακή το μεσημέρι στα Σπάτα, στο 13ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν, βέβαια, ένα αδιάφορο συνέδριο, δεν είχε καν ούτε μία κάλπη, έτσι για να λαδωθούν λίγο τα γρανάζια του κομματικού μηχανισμού. Ήταν, δηλαδή, ένα εύκολο συνέδριο, σχεδόν πανηγυρικό. Πέρασαν από εκεί περί τις 5.000 άτομα. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσοι από αυτούς κατέχουν πλέον κρατικές θέσεις. Σκέφτηκα να φωνάξω ένα «κύριε διοικητά», να δω πόσοι θα γυρίσουν. Αλλά εκείνη την ώρα ήταν στο βήμα ο Μαργαρίτης Σχοινάς και μου απέσπασε την προσοχή καθώς δεν τον είχα ακούσει ποτέ να εκφωνεί ομιλία προς κομματικό ακροατήριο. Υποθέτω πολλοί θα αναρωτήθηκαν εκείνη τη στιγμή αν το κόμμα απέκτησε έναν «παίκτη» με προοπτική. Αλλά ο Σχοινάς έχει χρόνια μπροστά του.
Ο Σαμαράς τα έχει πίσω του. Και καθώς δεν συνδέεται πλέον με σενάρια για το Προεδρικό Μέγαρο, έβγαλε και τις τελευταίες ασφάλειες που συγκρατούν κάποια προσχήματα. «Εγώ λαθρομεταναστευτικό θα το λέω το πρόβλημα» είπε με υψωμένη τη φωνή. Η αίθουσα χειροκρότησε. Ο Μητσοτάκης όχι. Είπε και για το Μακεδονικό, για τους «Σκοπιανούς που ανέλαβαν δεσμεύσεις υπό προϋποθέσεις». Δεν είδα τι έκανε ο Μητσοτάκης εκείνη τη στιγμή γιατί κοίταξα προς τα έξω και είδα τη Ντόρα να μπαίνει σε selfies μελών του κόμματος.
Μετά ανέβηκε στο βήμα ο Μεϊμαράκης ο οποίος είναι πλέον κάτι ανάμεσα σε μασκότ και συνείδηση της παράταξης. Έκανε το λεγόμενο warm up, ζέστανε τον κόσμο πριν πάρει τον λόγο ο Μητσοτάκης και ανακοινώσει τις σκέψεις του για το μέρισμα, στέλνοντας το απαραίτητο ημερήσιο αυστηρό μήνυμα προς την Τουρκία – ο Παυλόπουλος είχε ρεπό. Και ύστερα χειροκρότησαν όλοι όρθιοι, έπεσε η μουσική από πάνω τους και το πλήθος των συνέδρων κινήθηκε προς το πάρκινγκ με προορισμό άλλοι για τις πόλεις και τα χωριά τους, άλλοι για ταβέρνες στα Μεσόγεια και άλλοι για το σπίτι τους, γιατί αύριο έχουν δουλειά στο υπουργείο, στον Οργανισμό, στο νοσοκομείο.
Το 13ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ήταν, ας πούμε, πανηγυρικό. Πέρσι ήταν όλοι με το ρολόι στο χέρι, έσπρωχναν τους δείκτες να τρέξουν πιο γρήγορα, να φύγει ο χρόνος, να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, να έρθει η εξουσία. Φέτος ήταν πιο cool, έκαναν μέχρι και νυχτερινό αγώνα δρόμου. Υποθέτω θα έκαναν και επαφές με χρώμα και άρωμα εξουσίας -κάποιοι πλέον έχουν επαγγελματική κάρτα με το εθνόσημο.
Τέλος πάντων, ήταν ένα συνέδριο που λες ότι δεν θα το θυμάται κανείς αλλά, τελικά, όταν φεύγει ο καιρός και μαζεύονται τα σύννεφα, θα το νοσταλγήσουν όλοι.