Η περισσή χαρά για τον ερχομό του καλοκαιριού με αφήνει παγερά αδιάφορη. Διότι οι μέρες του ατόφιου θέρους, όπου σώμα και πνεύμα αγαλλιάζουν και εγκαταλείπονται στην λυσίπονη ξεγνοιασιά του κύματος και του ήλιου είναι λίγες. Όταν έχεις παιδιά, το ημερήσιο πρόγραμμα είναι, καθότι αποδιοργανωμένο, περισσότερο στρεσογόνο. Τι συμβαίνει μέχρι να πας διακοπές; Διάβασμα, νεύρα, εξετάσεις, γιορτές αποφοίτησης, φροντιστήριο, «όλη την ημέρα fortnite θα παίζεις;», έξοδα, έγκαιρη κράτηση θέσεων για την κατασκήνωση ή το summer camp κοκ. Φέτος υπάρχει και το έξτρα bonus των εκλογών. Με τις δημοτικές-ευρωβουλευτικές τα παιδιά, ενώ είχαν σχολείο, βρίσκονταν Παρασκευή και Δευτέρα στο σπίτι. Με τις βουλευτικές, θα βράζουμε όλοι μαζί στην καυτή άσφαλτο που οδηγεί στην κάλπη.
Οι ημέρες των εξετάσεων είναι ένας μικρός Γολγοθάς. Δεν είναι μόνο οι Πανελλήνιες που συνιστούν από μόνες τους extreme sport. Είναι και οι εξετάσεις της Α’, Β’ και Γ΄ Γυμνασίου που δίνουν άγουροι, τρελαμένοι από τις ορμόνες έφηβοι, οι οποίοι στα διαλείμματα –από το όποιο διάβασμα– ακούν τραπ, ονειρεύονται τις διακοπές και θέλουν να παίξουν νταρτς με το κεφάλι σου. Εσύ καλείσαι να περπατάς ακροποδητί για να μην ενοχλείς, όμως πάντα ενοχλείς, οπότε το παίρνεις απόφαση. Πρέπει να στέκεσαι απίκο, όταν θέλει να σου πει το κεφάλαιο με την Α΄Οικουμενική Σύνοδο και να εξαφανίζεσαι όταν δεν έχει κέφι να στο πει, να τιθασεύεις την οργή σου όταν τον/την βλέπεις να μελετά αγκαλιά με το τάμπλετ (ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν διαβάζει το Πυθαγόρειο ή αν χαζεύει «Friends» στο Netflix). Και βέβαια να απορροφάς όλους τους κραδασμούς: το άγχος ( πρόωρο και λυσσαλέο), την ανασφάλεια, την πλήξη, την κυκλοθυμία, τη σαβουροφαγία, τη σύμφυτη, με αυτή την ηλικία και αυτή την εποχή, οκνηρία.
Εννοείται, ότι –κάτι σαν προπομπός των Πανελληνίων– όλο το σπίτι περιστρέφεται γύρω από το ωράριο του διαβάσματος και των εξετάσεων. Τουτέστιν, το συγκεκριμένο διάστημα εσύ δεν έχεις ζωή, γιατί «έχουμε εξετάσεις» (αυτός ο ηλίθιος γονεϊκός πληθυντικός). Φταίει φυσικά και ο δικός σου ψυχαναγκασμός, η ευνουχιστική υπερεμπλοκή σου στις ακαδημαϊκές επιδόσεις του· το παιδί διαβάζει μόνιμα με την καυτή, αγχωμένη, πνιγηρή ανάσα σου στο σβέρκο του.
Η ατμόσφαιρα συναφής, αν και λίγο πιο hardcore, στις δύο πρώτες τάξεις του λυκείου. Στη Β’ Λυκείου το σπίτι έχει ήδη μετατραπεί σε «Χίλτον» του Ανόι (ξέρεις πια ποιο βασανιστήριο σε περιμένει, Πανελλήνιες ή IB) και εσύ νιώθεις να περνάς αυτό το μακρύ, υγρό καλοκαίρι, αιχμάλωτος στα χέρια παρανοημένου Βιετκόνγκ. Ειδικά εφέτος, έχει προστεθεί το μαρτύριο του ξεκινώ τη σεζόν με μία κυβέρνηση και την ολοκληρώνω με μία, άγνωστων διαθέσεων, άλλη. Τις ημέρες των Πανελληνίων –«Η φρίκη!», «Η φρίκη!»– , όπως αυτές που διανύουμε, είσαι πια προετοιμασμένος. Καλείσαι δε να κάνεις και οικονομία δυνάμεων, γιατί ακολουθούν οι βάσεις, οι βαθμοί, το «σε ποια σχολή πέρασε» ή «δεν πέρασε πουθενά και τι θα κάνει με τη ζωή του», τα νέα οικονομικά άλγη πχ για την ενοικίαση σπιτιού στην επαρχία, το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» κοκ Κανείς δεν σε κατηγορεί που θέλεις απλά να κουκουλωθείς στο κρεβάτι και να ξυπνήσεις περί τα μέσα Σεπτεμβρίου.
Για τις λοιπές εκπαιδευτικές βαθμίδες υπάρχουν άλλου τύπου άγχη πχ όταν τελειώνει το δημοτικό, ξεκινάει για πολλούς η οδύσσεια της επιλογής του νέου σχολείου (συχνά με τη συνοδεία εξετάσεων). Όταν, τέλος πάντων, όλες αυτές οι εκκρεμότητες ολοκληρωθούν, μαζί βεβαίως με τις σχολικές γιορτές και αποφοιτήσεις, τις παραστάσεις στο μπαλέτο κοκ (για τις οποίες πρέπει να πάρεις άδεια από τη δουλειά και οι μεγαλόθυμοι εργοδότες της κρίσης θέλουν όλο τρέλα να σου τη δώσουν), αρχίζει και επίσημα το καλοκαίρι.
Εδώ εγκαινιάζεται το β΄μέρος του θερινού κολαστηρίου. Εάν εργάζεσαι, τα σενάρια είναι τα εξής. Μέχρι να πάρεις άδεια: α) το παιδί (από μια ηλικία και πάνω) μένει μόνο στο σπίτι και αρχίζει το τρίπτυχο «σούρσιμο στον καναπέ, Instagram ή fortnite και ανελέητη γκρίνια», με εσένα να κατατρύχεσαι από τύψεις που δεν το έχεις πάει ακόμα στας εξοχάς β) έχεις φροντίσει εγκαίρως (μία ακόμη θερινή γονεϊκή εξτραβαγκάνζα) να τού κλείσεις θέση σε summer camp (στον Δήμο Αθηναίων/ στην Εύβοια/στην Οξφόρδη κοκ).
Ακολουθεί το τρίτο και τελευταίο μέρος. Οι διακοπές per se. Για το πώς και το πότε απαιτείται συχνά μια γερή παρτίδα σκάκι (πότε θα πάρεις άδεια /ποιες μέρες θα πάρει το παιδί ο/η πρώην σύζυγος κοκ). Στο κυρίως πιάτο τα σενάρια είναι, ευτυχώς, περισσότερα. Αν βέβαια θέλεις να ζήσεις στο φουλ την θερινή γονεϊκή φαντασίωση (μπάνια, παγωτά, bonding και κτίσιμο αναμνήσεων με το παιδί σου), φρόντισε μόνο να υπάρχει wifi.
Θυμάμαι πέρυσι την περίπτωση 16χρονης νεαρής. Ερχεται να παραθερίσει με τους γονείς της στο σπίτι οικογενειακών φίλων, μιάμιση ώρα από την Αθήνα. Η νεαρή αποχώρησε δύο μέρες αργότερα. Προτίμησε να γυρίσει με το ΚΤΕΛ κατακαλόκαιρο στην Αθήνα και να μείνει κλεισμένη στο διαμέρισμα με τους παππούδες που, τουλάχιστον, είχαν wifi. Οι γονείς έμειναν πίσω σύξυλοι να ονειρεύονται τις στιγμές ατόφιου θέρους, που ήθελαν διακαώς να περάσουν με το παιδί τους.