Στην Επιτροπή της Βουλής για τον «Ρασπούτιν» ακούγονται μερικά απίστευτα πράγματα που αφορούν, κυρίως, την εισαγγελέα Τουλουπάκη. Ο ένας μάρτυρας, πρώην προστατευόμενος, λέει ότι η κυρία Τουλουπάκη του ζητούσε να καταθέσει εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών, καθησυχάζοντάς τον με το ισχυρό ενδεχόμενο επανεκλογής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην προϊστάμενός της, ο αντιεισαγγελέας Αγγελής, τη χαρακτηρίζει ανεπαρκή.
Κάπου εμφανίζεται και ένας λογαριασμός πολιτικού που φέρεται να έχει 30.000 ευρώ ή δολάρια, από τον οποίο πληρώνεται το ενοίκιο στο σπίτι του γιου του. Δεν υπάρχει όμως ο αριθμός του λογαριασμού. Ωστόσο υπάρχει, κατά τον Αγγελή, αμερικανικό έγγραφο που επισημαίνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για εμπλοκή πολιτικών προσώπων. Πού είναι αυτό το χαρτί; Αγνωστο.
Επίσης ο αντιεισαγγελέας Αγγελής ενέπλεξε ευθέως την πολιτική ηγεσία της εποχής και τον Τσίπρα ονομαστικά σε χειρισμούς που είχαν να κάνουν με την πορεία της υπόθεσης και την επιλογή προσώπων.
Αν οι εργασίες της Επιτροπής ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος δεν θα έκανε τίποτα άλλο από το να μαζεύει τη μπάλα από τα δίχτυα. Κάποια στιγμή, βέβαια, θα κληθεί και η κυρία Τουλουπάκη για να δώσει τη δική της εκδοχή. Όχι για τα στοιχεία με τα οποία εμπλέκονται πολιτικοί -για να στείλει τις δικογραφίες στη Βουλή ήταν αρκετή η αναφορά των ονομάτων από τους μάρτυρες. Αλλά για τον χειρισμό των ίδιων των μαρτύρων, σε συνδυασμό με τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της.
Προσοχή τώρα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Αν η Επιτροπή κρίνει ότι ο Παπαγγελόπουλος και οι άνθρωποι του στη Δικαιοσύνη πήγαν να στήσουν το παιχνίδι, αυτό δεν αποκλείει υποχρεωτικά το ενδεχόμενο κάποιος πολιτικός να βούτηξε το δάχτυλο στο μέλι. Απλώς για να κατηγορηθεί ένας πολιτικός, θα πρέπει, πέρα από τις καταθέσεις, να υπάρχουν και στοιχεία στο τραπέζι, κοινώς λογαριασμοί και χρήματα. Και απ΄ ότι φαίνεται, η κυρία Τουλουπάκη δεν βρήκε κάτι τέτοιο.
Ας μη βιαστούμε, λοιπόν, περιμένοντας την κυρία Τουλουπάκη. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ένα χρήσιμο συμπέρασμα για το ξεμάλλιασμα, για να μην πω καλύτερα το ξεκατίνιασμα, στο χώρο της Δικαιοσύνης. Όταν βλέπεις ανώτατους δικαστικούς να μαλλιοτραβιούνται με τέτοιον τρόπο, αντιλαμβάνεσαι ότι είτε ο ένας έχει δίκαιο, είτε ο άλλος, σίγουρα κάτι σάπιο υπάρχει στη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Και αυτό, δυστυχώς, δεν χρειάζεται να το διερευνήσει καμία Επιτροπή, έχει γίνει πλέον διαπίστωση που τη μοιράζονται όλοι οι πολίτες. Και όταν επίσης ακούς έναν κορυφαίο δικαστικό να εμπλέκει (πρώην πλέον) πρωθυπουργό σε παρεμβάσεις, αισθάνεσαι, ποτισμένος από κυνισμό, ότι δεν σου λέει και κάτι το πρωτοφανές.
Και κάτι ακόμα. Σε όλον τον κόσμο, η Novartis ελέγχεται για αθέμιτες πρακτικές ως προς την προσέγγιση των γιατρών, προκειμένου να συνταγογραφούνται τα φάρμακά της. Εδώ δεν ακούγεται κουβέντα για τους γιατρούς. Ούτε λέξη. Όχι ότι υπάρχει κάτι ποινικά κολάσιμο. Δεν μπορείς να ελέγξεις νομικά ένα γιατρό επειδή πήγε δέκα ταξίδια με μία φαρμακευτική εταιρεία και ας συνταγογραφούσε αποκλειστικά φάρμακά της. Όμως είναι να απορείς πώς διάολο κανένας δεν είπε λέξη για τους γιατρούς. Ο Παύλος ο Πολάκης, για παράδειγμα, έβγαζε αφρούς για «τα λαμόγια τους πολιτικούς», αλλά από το στόμα του δεν βγήκε ούτε ψίθυρος για τους συναδέλφους του.