Περίπτωση πρώτη. Γνωρίζω έναν κύριο που ο γιος του είναι πολύ καλός μαθητής. Ο μικρός έδωσε φέτος πανελλήνιες έχοντας στόχο σχολές του οικονομικού κύκλου πάνω από τα 17.000 μόρια. Σε τυχαία συζήτηση που είχα με τον πατέρα πριν από δυο μήνες, διαπίστωσα ότι ο άνθρωπος θεωρούσε λογική και δικαιολογημένη την θέσπιση κατωτάτου ορίου εισαγωγής στις σχολές. Εχοντας έναν γιο που επί χρόνια τέλειωνε τις χρονιές με 18 συν, αντιμετώπιζε μάλλον περιφρονητικά εκείνους που διεκδικούσαν να γίνουν φοιτητές έχοντας γράψει 3 ή 4 μέσο όρο.
Το ‘κανε όμως ο διάολος και ο μικρός δεν έγραψε καλά. Ποιος ξέρει για ποιον λόγο και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη της οικογένειας και των φροντιστών του, κατάφερε μετά βίας να βγάλει 6.500 μόρια. Οταν ξεκινούσε τις εξετάσεις περίμενε δυόμισι φορές περισσότερα. Ποιος ξέρει γιατί, άγχος, λευκό σεντόνι (όταν ξεχνάς τα πάντα μπροστά στην κόλλα), επηρεασμός από την πανδημία, ενδόμυχη άρνηση, περισπασμός άλλου είδους, κακή προετοιμασία που αποκρύφτηκε συστηματικά στους γύρω του… πάντως οι εξετάσεις αποδείχθηκαν μια τραγωδία γι αυτόν.
Εξεπλάγην από τους βαθμούς του, δεν το αρνούμαι, αλλά δεν μου φάνηκε και πρωτοφανές. Συμβαίνουν αυτά. Αυτό που με άφησε άναυδο ήταν η αντίδραση του πατέρα του μετά την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων. Έβριζε πατόκορφα τον Μητσοτάκη και την Κεραμέως που άφησαν το παιδί του έξω από το πανεπιστήμιο. Κι όταν του υπενθύμισα ότι μέχρι πρότινος θεωρούσε το μέτρο λογικό, με αφόπλισε με την κυνική του ειλικρίνεια. «Νόμιζα ότι δεν με αφορούσε. Τώρα που πιάνει κι εμένα, βλέπω ότι είναι απαράδεκτο». Τελεία και παύλα.
Περίπτωση δεύτερη. Γνωρίζω προσωπικά έναν τύπο που είναι οδηγός ασθενοφόρου σε Κέντρο Αποκατάστασης στα νότια προάστια των Αθηνών. Αρνητής του εμβολιασμού, λέει ότι φοβάται διότι είναι ανολοκλήρωτες οι κλινικές έρευνες και δεν ξέρει τι θα φέρουν στον οργανισμό του τα σκευάσματα αυτά στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Αναγνωρίζει την ύπαρξη του κορονοϊού, δεν μιλά για τσιπάκια που θα του φυτέψουν στο κορμί ή για ελληνικό DNA που θα αλλοιωθεί, αν και εγώ υποψιάζομαι βασίμως πως αν βρεθεί μέσα σε παρέα ψεκασμένων μια χαρά θα ταιριάξουν τα χνώτα τους.
Μέχρι προχθές, συνόδευε την άρνηση του να εμβολιαστεί με έναν απλό (και κυνικό επίσης) συλλογισμό. «Αφού όλοι οι τρόφιμοι του Κέντρου είναι εμβολιασμένοι κι εγώ να πάρω τον ιό δεν θα τους κολλήσω». Συμπλήρωνε βέβαια κι ένα «που δεν θα τον πάρω γιατί προσέχω, αλλά λέμε τώρα…». Μαθαίνοντας την κυβερνητική απόφαση «υποχρεωτικός εμβολιασμός ή αναστολή εργασίας» που τον αφορά άμεσα, ανέβηκε αυτομάτως στα κάγκελα. Οι φασίστες τον διώχνουν απ’ την δουλειά του και θα πεινάσουν τα παιδιά του.
Στην υπόμνηση του γράφοντος ότι φασίστας δεν είναι αυτός που προφυλάσσει τους τροφίμους των γηροκομείων και των Κέντρων Αποκατάστασης αλλά αυτός που τους σκοτώνει μεταδίδοντας τους τον ιό, η απάντηση του ήταν κυριολεκτικά εξωφρενική. «Αυτοί, με το εμβόλιο που τους κάνανε, θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον ας γλυτώσω εγώ».
Ελληνες πολίτες αμφότεροι. Με τους οποίους καλούμαστε να συμβιώσουμε αρμονικά στην ίδια χώρα.