Οι πρόωρες εκλογές δεν προαναγγέλλονται. Η σχετική ανακοίνωση μοντάρεται οριακά επάνω στις συνταγματικές προθεσμίες. Επίσης το ενδεχόμενο τους διαψεύδεται πάντα κατηγορηματικά. Αλλιώς δεν θα ήταν πρόωρες και θα στερούσαν πολιτικό πλεονέκτημα από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Συνεπώς, όταν ο Μητσοτάκης δηλώνει (στο «Βήμα της Κυριακής») ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία, δεν το δένουμε και κόμπο. Πάντα μπορεί να πει ότι οι συνθήκες άλλαξαν και υποχρεούται να προσφύγει στο λαό.
Δεν είναι μία συνέντευξη με ειδήσεις. Τι, άλλωστε, θα μπορούσε να πει ή να εξαγγείλει; Όλα είναι ανοιχτά επάνω στο τραπέζι. Είναι όμως μία συνέντευξη που, κατά κάποιον τρόπο, δείχνει ένα μπούσουλα για το μέλλον, για τον τρόπο με τον οποίο θα πολιτευτεί ο Μητσοτάκης και το πολιτικό αφήγημα που θα επιχειρήσει να «πουλήσει» στους ψηφοφόρους.
Κάπως έτσι, παίρνει αποστάσεις από τον παραδοσιακό πολιτικό άξονα Δεξιάς και Αριστεράς. Ουσιαστικά απορρίπτει την ύπαρξη του, τη θεωρεί αναχρονιστική. «Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι τη διαχωριστική γραμμή που υπαγόρευαν οι παλαιές θεωρίες, η ζωή την έχει ήδη αντικαταστήσει με διακρίσεις που επιβάλλουν οι σύγχρονες συνθήκες, Από το δίπολο Αριστερά-Δεξιά εγώ προτιμώ το ζεύγος πρόοδος-καθήλωση». Και συνεχίζει πιο κάτω: «Προοδευτικός στον 21ο αιώνα είναι όποιος βλέπει μπροστά, διδάσκεται από την εμπειρία και δεν τον φοβίζει η αμφιβολία».
Εντάξει, ακούγεται σύγχρονο και είναι σίγουρα κεντρώο. Μένει να δούμε και κατά πόσο θα έχει απήχηση σε ένα ακροατήριο συνηθισμένο στην πόλωση. Και, κατά δεύτερον, τι επίδραση θα έχει στα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων που δηλώνουν δεξιοί και απαιτούν αντίστοιχες απαντήσεις στη ρητορική της αντιπολίτευσης.
Το άλλο σημείο που έχει ενδιαφέρον αφορά το πολιτικό και εθνικό αφήγημα για την επόμενη μέρα. Εδώ ο Μητσοτάκης υιοθετεί (το δηλώνει μάλιστα) την εικόνα που περιγράφει ο καθηγητής Στάθης Καλύβας στο «Ελληνικό Όνειρο», για μία χώρα η οποία «εξάγει ευτυχία» και γίνεται τόπος προσέλκυσης ανθρώπων που θα έρθουν να εγκατασταθούν και να δουλέψουν, μέσω δικτύων, για επιχειρήσεις ανά τον κόσμο. Ναι, είναι ένα αφήγημα πάνω στο οποίο μπορείς να πεις πολλά για να δείξεις ένα φωτεινό μέλλον. Ταυτόχρονα, όμως, είναι ένα αφήγημα ευάλωτο στον λαϊκισμό και στην πολιτική ρητορική του συρμού. Στο αφτί του μέσου ακροατή υστερεί έναντι των μεγαλόστομων περί «δίκαιης ανάπτυξης» με λεφτόδεντρα που καρπίζουν γενναιόδωρα.
Βέβαια, όλα αυτά στην αρένα της πολιτικής και εκλογικής αντιπαράθεσης μπαίνουν στην άκρη. Δεν θα πάμε σε εκλογές συζητώντας για το αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει παραγωγός ευτυχίας. Θα πάμε μαλώνοντας για τα μικρά που σε παρόντα χρόνο δείχνουν μεγάλα. Όμως θα ήταν αρκετά πρωτότυπο, ίσως γοητευτικό και σίγουρα παράτολμο το να βλέπαμε την Ευτυχία ως πολιτικό σύνθημα.