Οταν μια χρονιά ξεκινά με 40.000 μολυσμένους μέσα στο εικοσιτετράωρο της παραμονής Πρωτοχρονιάς, δεν είναι προφανές ότι θα εξελιχθεί προς το καλύτερο; Σαν να γεννιέται ένα παιδί μέσα σε συνθήκες πυρηνικής έκρηξης. Αν μείνει σώο, μάλλον καλύτερη αναμένεται η ζωή του, σε σύγκριση με το φρικαλέο δευτερόλεπτο της γέννησης του. Στατιστικώς έστω. Ακόμα κι αν είναι δεδομένη μια πρόσκαιρη χειροτέρευση των δεδομένων μέσα στις επόμενες βδομάδες ή και έναν-δυο μήνες, μετά η κατηφόρα και η αποκλιμάκωση μοιάζουν νομοτελειακές.
Θα γελάτε βέβαια. Στην εποχή μας μιλάμε για νομοτέλειες; Η μόνη νομοτέλεια που βιώνουμε είναι οι διαρκείς ανατροπές. Και πάντα προς το δυσμενέστερο, προς το χειρότερο. Όλο ελπίζουμε ότι «εδώ τελειώνει, δεν μπορεί του κερατά» κι όλο αποδεικνύεται ότι μοιάζουμε με τον κάτοικο της Χιροσίμα που, στις 6 Αυγούστου του 1945, είχε ξυπνήσει το πρωί, είχε κοιτάξει τον ουρανό και είχε πει «ωραία μέρα σήμερα». Δεν εξαϋλωθήκαμε βέβαια σαν αυτόν μέσα σε ανείπωτο πόνο, αλλά όλα τα υπόλοιπα σχεδόν ταιριάζουν.
Ταιριάζουν μεν, αλλά ο άνθρωπος δεν ζει δίχως την ελπίδα. Για σκεφτείτε αν στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 που επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα Covid στην Ελλάδα, ερχόταν κάποιος μάντης Κάλχας και να μας έλεγε με βεβαιότητα που δεν θα σήκωνε αντίρρηση, «στις αρχές του 2022 θα είστε χειρότερα από σήμερα». Θα αντέχαμε το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο κύμα ή θα πέφταμε τ’ ανάσκελα από τότε δίχως κουράγιο; Αφήστε το, είμαστε υποχρεωμένοι να ελπίζουμε.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ξορκίζουμε τις άσχημες πιθανότητες και να στοιχηματίζουμε στις ευνοϊκές νομοτέλειες. Για φανταστείτε ένα κομπιούτερ που, βάσει των στοιχείων και πέραν πάσης αμφιβολίας, θα μας έλεγε ότι η κρίση της Covid θα κρατήσει όσο και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Που άρχισε το 1939 και τέλειωσε το 1945. Εξι χρόνια. Αφού έχουμε ήδη καταλάβει ότι άλλαξε τον κόσμο μας όσο και κείνο το μακελειό, γιατί να μην έχει και την ίδια διάρκεια; Θα το αντέχαμε όμως;
Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος πρωτοχρονιάτικα, έτσι; Λάθος, παραείμαι αισιόδοξος σας πληροφορώ. Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι, δεν λέμε; Και μόλις ξαναπάμε στην δουλειά μετά τα Φώτα, το Πάσχα δεν αρχίζουμε να προγραμματίζουμε; Ε, λοιπόν, το 2022 θα είναι η πρώτη χρονιά από το ξέσπασμα του παγκόσμιου θανατικού, που το Πάσχα θα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα Χριστούγεννα, το καλοκαίρι καλύτερο από το προηγούμενο Πάσχα και τα δεύτερα Χριστούγεννα καλύτερα από το καλοκαίρι που πέρασε.
Πού το ξέρω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να το ελπίζω βάσιμα. Από το να το πιστεύω. Κι εσύ αναγνώστη μου…