Η παραπάνω φράση ήταν μια από τις πιο αγαπημένες της Δήμητρας, στο «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς». Ηταν το σημείο μηδέν, στο οποίο επανερχόταν συχνά-πυκνά, για να υπενθυμίσει στον άνδρα της μια βαθιά ανάγκη της, την οποία δεν είχε ακόμη πραγματοποιήσει. Η επανάληψη του απραγματοποίητου ονείρου έφερνε γέλια στους θεατές. Ακούγαμε τη Δήμητρα να το λέει για ακόμα μία φορά, και γελούσαμε, έχοντας ταυτόχρονα και μια συμπόνια γι’ αυτήν.
Το μεγαλείο ενός ευφυούς σεναρίου. Παίρνει τον πόνο και τον ελαφραίνει, χωρίς να τον υποβιβάζει. Στηρίζεται στα κλισέ, αλλά δεν τα δυναμώνει περισσότερο. Σου δείχνει τη σκληρή αλήθεια, χωρίς να σε θάβει μέσα σ’ αυτήν. Αυτό ακριβώς θα ήταν ευχής έργον να καταφέρνει να μεταδώσει μια ενημερωτική καμπάνια, για ένα συνέδριο που καταπιάνεται μ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όσο αυτό της γονιμότητας. Δυστυχώς, κατάφερε να μεταδώσει το αντίθετο.
Λάθος επικοινωνία, θα έλεγε ένας ειδικός. Ή, απλώς, ένα άστοχο σενάριο, μονόπλευρα χτισμένο από τα βιώματα της γυναίκας που το έγραψε. Οι προθέσεις της καλές, δεν αμφιβάλλω. Και δεν θα την καταδικάσουμε κιόλας για ένα σποτ. Αλλά στην εποχή της επικοινωνίας, ένα αρνητικό γκελ μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, και τα κατέστρεψε.
Ισως, βέβαια, να είναι και για καλό. Γιατί το θέμα της γονιμότητας είναι πολύ ευρύ για να αντιμετωπίζεται μονόπλευρα. Υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες πίσω του, κι αν θέλουμε να βρούμε έναν κοινό παρονομαστή για αυτές, για να γράψουμε ένα σενάριο ενημερωτικής καμπάνιας, θα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τη δική μας ζωή και τα δικά μας συμπεράσματα, τα οποία προέκυψαν από προσωπικές επιλογές.
Το «πότε θα γίνω μάνα» είναι μια πονεμένη ιστορία για πολλές γυναίκες. Για άλλες, πάλι, δεν είναι καθόλου. Και είμαστε πια σε μια εποχή που δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε γιατί μια γυναίκα δεν μπαίνει στη διαδικασία, ούτε καν προβληματίζεται για το αν θα γίνει μάνα ή όχι. Δεν είναι υποχρεωμένη καμία να βάλει τον εαυτό της στον μηχανισμό της αναπαραγωγής ή να βασανίσει το μυαλό της με διλήμματα, επειδή απλώς έχει μήτρα και ωάρια. Ούτε είναι υπεύθυνη για την υπογεννητικότητα εκείνη που έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει να γεννήσει παιδιά.
Ας σταθούμε, όμως, στη γυναίκα που θέλει να γίνει μάνα. Ενα συνέδριο γονιμότητας και αναπαραγωγικής αυτονομίας σ’ εκείνη, άλλωστε, απευθύνεται. Στη γυναίκα που το θέλει, το εύχεται, το επιθυμεί, το λαχταρά. Η επιθυμία είναι ο κοινός παρονομαστής αυτής της ιστορίας. Και η ιατρική έρχεται να ενημερώσει, να κατευθύνει και να βοηθήσει αυτήν την επιθυμία για τεκνοποίηση.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η γυναίκα που φτάνει στο κατώφλι ενός γιατρού είναι εκείνη που αντιμετωπίζει δυσκολίες να κάνει παιδιά και χρειάζεται τη βοήθεια της ιατρικής. Και οι γυναίκες που περνούν τελικά το κατώφλι και αποφασίζουν να μπουν στη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης και της εξωσωματικής, για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους, περνούν συχνά έναν Γολγοθά μέχρι να το καταφέρουν. Πρόκειται για μια ιστορία που κοστίζει, ψυχικά και οικονομικά.
Είδα πολλές εξαγριωμένες αναρτήσεις αυτές τις ημέρες, από γυναίκες που πέρασαν το «μανίκι» της εξωσωματικής, σχετικά με το συνέδριο γονιμότητας και αναπαραγωγικής αυτονομίας. Εκείνες δεν έμειναν στο άστοχο σποτ, εκείνες φώναξαν για περισσότερη ευαισθησία. Εκείνη τους έλειψε κι εκείνη θα ήθελαν να εισπράξουν από την ενημερωτική καμπάνια ενός τέτοιου συνεδρίου.
Οπως και να έχει, το συνέδριο και το άδοξο τέλος του μας δείχνουν ένα πράγμα. Η ενημέρωση για τέτοια θέματα πρέπει να είναι προσεκτικά σχεδιασμένη. Εύστοχη και αντικειμενική και όσο γίνεται πιο αισιόδοξη. Και, βέβαια, ιδωμένη μέσα από την εποχή της, και όχι μέσα από τις αγκυλώσεις εποχών, τις οποίες προσπαθούμε να ξεπεράσουμε.
ΥΓ. Δεν θα μπορούσα να μην κάνω μια αναφορά στην Καίτη Γαρμπή. Ηταν η πρώτη που αντέδρασε, και μπράβο της.