Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι γνωστός τιμητής των πάντων. Oταν τον ακούς στο Κοινοβούλιο ή τις Επιτροπές καταλαβαίνεις ότι η άγρια χαρά του είναι να δικάζει ανθρώπους. Το κάνει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε τηλεοπτικές εκπομπές, εκεί πιο ασυγκράτητος. Και κάποια στιγμή η εχθροπάθειά του, τα ρατσιστικά και ομοφοβικά του κηρύγματα γίνονται hate speech, οπότε επεμβαίνει η Δικαιοσύνη. Τότε ο ανυποχώρητος τιμητής τρέχει να κρυφτεί γιατί ο ίδιος φοβάται να καθίσει στο εδώλιο – ο δικός του ρόλος είναι στην έδρα. Και πού τρέχει να κρυφτεί; Εκεί που τρέχουν οι λίγοι προνομιούχοι όταν δεν αντέχουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Στη βουλευτική ασυλία.
Ο κ. Νικολόπουλος, υβρίζει χωρίς τουλάχιστον να έχει τη γενναιότητα της γνώμης του ή της συγγνώμης. Οταν είδε ότι έχανε το υπουργείο εξ αιτίας του χυδαίου tweet για τον Πρωθυπουργό Λουξεμβούργου άρχισε τα «δεν εννοούσα…». Στα τωρινά εμέσματα εναντίον των ομοφυλοφίλων έλεγε ότι δεν έχει τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, απλώς εφάρμοζε την Ορθόδοξη διδασκαλία. Πες το καθαρά, καλέ μου άνθρωπε, το δικό σου μυαλό, το δικό σου κόσμο εκφράζεις, έχε έστω την τόλμη να το παραδεχτείς και δέξου τις συνέπειες.
Αλλά αυτός είναι ο κ. Νικολόπουλος και καμία έκπληξη. Το θέμα είναι είναι οι υπόλοιποι βουλευτές (πλην χρυσαυγιτών). Τι τους ώθησε να καταψηφίσουν την άρση της ασυλίας του συναδέλφου τους; Πίστευαν πραγματικά ότι τα τοξικά ομοφοβικά του κηρύγματα αποτελούν υποχρέωσή του στο πλαίσιο της πολιτικής του δράσης; Μήπως συμφωνούν κιόλας με αυτά; Ή ήταν απλώς μια αταβιστική έκφραση συναδελφικής αλληλεγγύης, δηλαδή μία επιβεβαίωση του κοινού τους προνομίου απέναντι σε όλες τις άλλες ομάδες πολιτών της χώρας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το αύριο; Και τι είναι χειρότερο από όλα αυτά;
Θα σταθώ ιδιαίτερα σε τρεις κατηγορίες.
Πρώτον, στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισαν. Πώς θα δουν στα μάτια τους παλιούς συντρόφους τους, τους φίλους τους, τα παιδιά τους, αυτοί οι πάλαι ποτέ σημαιοφόροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πώς νιώθουν όταν μπαίνουν κάλπικη θεσμική ασπίδα μπροστά στον βάναυσο υβριστή μιας κοινωνικής μειονότητας;
Δεύτερον, στους βουλευτές της ΝΔ που τάχθηκαν κατά της άρσης της ασυλίας. Γιατί, ειδικά για αυτούς, δεν πιστεύω ότι ισχύει το κίνητρο της συναδελφικής αλληλεγγύης αλλά της συνομιλίας με τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλγονται από την ηθικολογική ομοφοβική ρητορική των Νικολόπουλων;
Τρίτον, στους απόντες αριστερούς και φιλελεύθερους βουλευτές. Δεν κατάλαβαν ότι αυτή η ψηφοφορία ήταν μια μάχη Δημοκρατίας; Δεν κατάλαβαν ότι η αποχή τους ήταν δώρο στο σκοταδισμό και ήττα του κοινωνικού φιλελευθερισμού; Δυστυχώς στη δημόσια ζωή δεν γίνεται να τα έχεις με όλους καλά, κάποια στιγμή πρέπει να βρέχεις τα πόδια σου.