Στη χώρα όπου κορυφαίος υπουργός, ο Πάνος Καμμένος, δηλώνει «Μακαριότατε, εάν εσείς μου ζητήσετε να ρίξω την κυβέρνηση, να ξέρετε ότι θα το κάνω» και παραμένει υπουργός, μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο; Φοβάμαι πως δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε καν για δημοκρατία. Ακόμα και αν δεν το εννοούσε, και αν ήταν αυτό που λέμε «τρόπος του λέγειν», τέτοιες σκέψεις και τέτοιες τακτικές αποκαλύπτουν σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια. Oχι πως δεν γνωρίζουμε πως πράγματι παίζονται, άλλο όμως κάτι να ψιθυρίζεται και άλλο να στο σερβίρουν απροκάλυπτα. Στην πραγματικότητα, η ιστορική ατάκα του Καμμένου δεν επιβεβαιώνει μόνο ποιος είναι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αλλά και πόσο βαθιά είναι η σύνδεση-εξάρτηση κράτους και Εκκλησίας. Δηλαδή πόσο φοβάται και υπολογίζει το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, την Εκκλησία.
Ετσι και τώρα, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύει φαρμακερές βολές κατά του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματικές τις αλλαγές του τέως υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη στη διδασκαλία των θρησκευτικών, παραμένει ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ (ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την ακρίβεια) που απομάκρυνε τον Φίλη από το υπουργείο του σε μια προσπάθεια να δείξει καλή διαγωγή στην Εκκλησία. Πρόκειται για άλλο ένα κόμμα, άλλη μια κυβέρνηση που φοβήθηκε την αντιπαράθεση με τους Αγιους Πατέρες και που προτίμησε να πάει με τα νερά τους.
Είναι, βεβαίως, άδικο να μην αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης και το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Είναι και τα δύο δικό της έργο, ένα σημαντικό για μία δημοκρατία έργο που καμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχε τολμήσει να το φέρει σε πέρας. Είχε μάλιστα μιλήσει πολύ ωραία ο Πρωθυπουργός τότε, όταν όλα αυτά συζητιόνταν στη Βουλή, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Σεβαστές όλες οι απόψεις, αλλά έχουμε επιλέξει έναν άλλον δρόμο, της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, όπως άλλωστε αρμόζει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου».
Ομως διάφορα εκκρεμή θέματα, όπως η αδυναμία και αυτής της κυβέρνησης να τελειώνει με το θέμα «αποτέφρωση των νεκρών» λειτουργώντας επιτέλους τα απαραίτητα κρεματόρια, δείχνουν πως ο δρόμος που έχουν επιλέξει δεν είναι τόσο ευθύς όσο θέλει ο κ. Τσίπρας να τον παρουσιάζει. Αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις που προκαλούν ακόμα οι αλλαγές του Φίλη στο μάθημα των θρησκευτικών.
Αν τώρα κατά το υπουργείο Παιδείας η απόφαση του ΣτΕ πηγαίνει την εκπαίδευση και την κοινωνία «πολλά χρόνια πίσω, καθώς ταυτίζεται και συντάσσεται με απόψεις ακραίων και σκοταδιστικών θεολογικών κύκλων», στην πραγματικότητα αυτό που μας πηγαίνει… διαχρονικά πολλά χρόνια πίσω, είναι το σφιχταγκάλιασμα κράτους και Εκκλησίας.
Γιατί δεν είναι θέμα πίστης, δεν είναι θέμα αμοιβαίας εκτίμησης, δεν είναι ούτε καν ένας (ας πούμε δημιουργικός) διάλογος των παλαιών αντιλήψεων με τις νέες. Είναι μια λυκοφιλία συμφερόντων, επιβουλής εξουσίας και οικονομικού κέρδους. Αυτή η μασκαρεμένη «κοινοπραξία» δεν τιμάει ούτε το κράτος ούτε την Εκκλησία που τη συντηρούν εδώ και αιώνες. Και αδικεί τον πολίτη που είτε πιστεύει είτε όχι, είτε έχει είτε δεν έχει τον Θεό του, γίνεται πιόνι στο παιχνίδι τους.