«Οι εισβολές σε γραφεία κομμάτων, οι βανδαλισμοί και η βίαιη διακοπή εκδηλώσεων δεν εξυπηρετούν ούτε τα αιτήματα των αγροτών, ούτε καμιάς άλλης κοινωνικής κατηγορίας. Το κλίμα έντασης και οι τραμπουκισμοί, η στοχοποίηση πολιτικών φορέων και προσώπων από ακραίους κύκλους, είναι αντιπολιτικά και αντιδημοκρατικά φαινόμενα, καταδικαστέα από όλους. Είναι αναγκαίο να απομονωθούν οι ακραίες φωνές και να επικρατήσει ο διάλογος».
Επιτέλους, η φωνή της πολιτικής λογικής. Ου μην αλλά και της υποκρισίας. Τι από τα δύο υπερισχύει; Ας προσπαθήσουμε να το δούμε.
Οι τραμπουκισμοί και η στοχοποίηση πολιτικών φορέων και προσώπων είναι, όντως, αντιπολιτικά φαινόμενα, όπως πολύ σωστά λέει η αρχική παράγραφος του κειμένου, που είναι σε εισαγωγικά.
Ποιος το λέει σήμερα; Αυτός που πριν από μερικά χρόνια όχι μόνο δεν αποδοκίμαζε τις αποδοκιμασίες και τους τραμπουκισμούς, αλλά συμμετείχε και σ’ αυτούς: ο ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως θυμάται κανείς τι είχε συμβεί σε παρέλαση στη Θεσσαλονίκης, όταν αποκαλούσαν «προδότη» τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια (εδώ); Μήπως θυμάται κανείς πόσες φορές είχε αποδοκιμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις, σχεδόν καθημερινές, αποδοκιμασίες και τραμπουκισμούς εναντίον υπουργών και βουλευτών των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά -Βενιζέλου; Καμία! Πόσες φορές στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν χαρακτηρίσει «δικαίωμα του λαού» και «αντίσταση» τους τραμπουκισμούς; Πάμπολες.
Τότε, την περίοδο των «αριστερών» τραμπουκισμών, είχαν αγανακτήσει ακόμα και στελέχη της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς, που μετά πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ (εδώ ένα παράδειγμα). Ο συγγραφέας του άρθρου αυτού, που αποκαλούσε τότε «τραμπούκους» συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα είναι γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας. Και μάλλον έχει «ξεχάσει» τι έλεγε τότε.
Θυμάται κανείς πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υιοθετήσει τα βίαια επεισόδια στην Κερατέα, για να μη γίνει εκεί ΧΥΤΑ που θα δεχόταν τα απορρίμματα της Ανατολικής Αττικής και να μην πηγαίνουν όλα στη Φυλή;
Ουδείς εχέφρων άνθρωπος χαίρεται με όσα υφίστανται οι σημερινοί κυβερνώντες. Η εκδίκηση και η κακεντρέχεια δεν είναι μέθοδος πολιτικής αντιπαράθεσης. Αλλά η ευθύνη είναι όλη δική τους. Ας προσπαθήσουν να πείσουν όσους σήμερα αντιδρούν. Δεν έχουν άλλη επιλογή
Σήμερα οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σχεδόν καθημερινά αντιμέτωποι με φαινόμενα αποδοκιμασιών, που δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή τραμπουκισμών. Και ήδη αναζητούν δικαιολογία σε κάποιους «ακραίους».
Ακραίοι πάντα υπάρχουν. Ομως, δεν πρόκειται περί αυτού. Οι του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Καμμένος βρίσκονται σήμερα αιχμάλωτοι του τέρατος που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Των λεκτικών και φυσικών τραμπουκισμών, που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν στο παρελθόν ως μέσο πολιτικής πάλης. Σήμερα γίνονται αυτεπίστροφο.
Σήμερα κάτοικοι περιοχών που προορίζονται για τη δημιουργία κέντρων ελέγχου (hot spots) και φιλοξενίας (στρατόπεδα) προσφύγων και μεταναστών αντιδρούν βίαια. Δεν είναι σε θέση να σταθμίσουν το γενικό συμφέρον, βλέπουν μόνο το στενά δικό τους, το τοπικό. Οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να πουν το αυτονόητο και λογικό (εδώ), αλλά δεν τους ακούνε. Και τους αποδοκιμάζουν, προς το παρόν ήπια. Διότι αυτοί που σήμερα, ως κυβερνώντες, λένε τα αυτονόητα, έλεγαν τα αντίθετα ως αντιπολιτευόμενοι. Τότε υιοθετούσαν κάθε αίτημα και κάθε «μορφή πάλης», ακόμα και τη βίαιη. Γιατί τώρα να τους πιστέψουν; Ετσι τους έμαθαν, έτσι κάνουν. Οπως έστρωσαν, κοιμούνται.
Ουδείς εχέφρων άνθρωπος χαίρεται με όσα υφίστανται οι σημερινοί κυβερνώντες. Η εκδίκηση και η κακεντρέχεια δεν είναι μέθοδος πολιτικής αντιπαράθεσης. Αλλά η ευθύνη είναι όλη δική τους. Ας προσπαθήσουν να πείσουν όσους σήμερα αντιδρούν. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Εκτός αν σκέφτονται να «δραπετεύσουν» μέσω εκλογών, όπως «απειλεί» ο γίγας της πολιτικής συνέπειας Πάνος Καμένος (εδώ).
Ο θεός (της πολιτικής ανοησίας και της αυτοχειρίας) θα αποδειχθεί, έτσι, ανίκητος.