Το «Survivor» ξεκίνησε εδώ και λίγες μέρες στον ΣΚΑΪ, με την ομάδα των «Διασήμων» και την ομάδα των «Κοινών Θνητών» όπως τις έχουν βαφτίσει, να συναγωνίζονται μεταξύ τους για επιβίωση στον Αγιο Δομίνικο. Το παρακολούθησα, το ίδιο και πολύς κόσμος όπως έδειξαν οι τηλεθεάσεις. Λογικό το βρίσκω, ο τηλεθεατής έχει γκώσει από τάλεντ σόου, έχει βαρεθεί να βλέπει wannabe σταρ να τραγουδάνε μπροστά σε κριτικές επιτροπές. Πώς να μην προτιμήσει την εναλλακτική ενός ριάλιτι επιβίωσης σε ένα εξωτικό μέρος;
Αυτό που ένιωσα όμως βλέποντάς το είναι το εξής. Το ριάλιτι πουλάει επιβίωση, αλλά αυτή η επιβίωση φαίνεται πια γελοία. Δεν μπορείς να νιώσεις ούτε στιγμή ότι οι διαγωνιζόμενοι δυσκολεύονται, δεν τους λυπάσαι. Βλέπεις τους παίκτες να τσακώνονται για δυο πατάτες που θα στερηθούν, ακούς τον Γιάννη Σπαλιάρα να δηλώνει ότι ένιωσε σαν άστεγος επειδή έφαγε μια τροπική βροχή στο κεφάλι χωρίς να μπορεί να προστατευτεί (σε μια μάλλον αθώα πλην αποτυχημένη προσπάθεια να περάσει ένα κοινωνικό μήνυμα) και γελάς. Την περνάνε δύσκολα στο «Survivor»; Χεστήκαμε πατόκορφα.
Ανθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους, που χρωστούν κι έχουν παιδιά κι εγγόνια ανέργους, οικογένειες που θα μείνουν στο δρόμο μόλις τους πάρουν το σπίτι οι τράπεζες, αυτοί θα δουν το «Survivor» στην τηλεόραση και θα συγκινηθούν επειδή ο Σπαλιάρας βράχηκε; Σιγά το «Survivor» γατάκια, το «La la land» είναι.
Το «Survivor» του 2017, η προσπάθεια επιβίωσης των σελέμπριτι και των κοινών θνητών, δεν πείθει πια κανέναν. Τώρα βρίσκουμε πολύ πιο συναρπαστικό το «Survivor» του Ελληνα που τσακίζεται απ’ τους φόρους, του ελεύθερου επαγγελματία που παλεύει με τις παράλογες εισφορές στο μπλοκάκι του, του συνταξιούχου που προσπαθεί να χωρέσει τη ζωή του σε μια πενιχρή σύνταξη, του απολυμένου πενηντάρη που ξέρει ότι μόνο ο Σπίλμπεργκ θα του βρει δουλειά σ’ αυτή την ηλικία, σε αυτή τη χώρα.
Θυμάμαι τα ριάλιτι επιβίωσης της προηγούμενης δεκαετίας. Ενταγμένα σε μια εποχή ευμάρειας και αφθονίας, σε ένα κλίμα καταναλωτικής ευφορίας και νεοπλουτισμού, φάνταζαν λιγάκι πιο «τρομαχτικά» σε εσένα που τα έβλεπες στην καινούργια σου οθόνη, ξαπλωμένος στον ντιζαϊνάτο καναπέ που αγόρασες με μια απ’ τις δέκα πιστωτικές σου. Αν μη τι άλλο, έλεγες: κοίτα να δεις τώρα αυτοί, άφησαν τις ανέσεις τους για να πάνε σε ένα νησί να ψωμολυσσάνε και να κοιμούνται κάτω από κοκοφοίνικες. Είναι τρελοί οι άνθρωποι.
Ενώ τώρα, βλέποντας το «Survivor» κάποιο βράδυ μετά από δέκα ώρες δουλειάς σε μια επιχείρηση που πάει για λουκέτο κι έχοντας μόλις ανοίξει το φάκελο του ΕΝΦΙΑ, μπορεί να λες και το αντίθετο: μια χαρά περνάνε αυτοί προσπαθώντας να επιβιώσουν στο τροπικό νησί, αλίμονο σε εσένα που προσπαθείς να επιβιώσεις στην Ελλάδα των Μνημονίων.
ΥΓ. Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να ονομάσει τις ομάδες «Διάσημοι» και «Κοινοί Θνητοί»; Καταρχάς, διάσημη είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, εδώ στην Ψωροκώσταινα έχουμε απλώς γνωστούς. Δεύτερον, είναι τρελό κλισέ να σε λένε κοινό θνητό επειδή δεν είσαι διάσημος. Άσε που είναι και υποτιμητικό.