Τρεις κι ο κούκος στις συγκεντρώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ του περυσινού δημοψηφίσματος. Το θυμήθηκαν ο Λαφαζάνης, η Ζωή και λίγοι ακόμα, αλλά ποιος τους δίνει σημασία; Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια ηρωϊκή ανακοίνωση, αλλά για συγκέντρωση ούτε λόγος.
Μπορεί να χλεύαζαν τις προάλλες τις λίγες χιλιάδες «ΜενουμεΕυρωπαίους» που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, αλλά για συγκέντρωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛαίων ούτε λόγος. Ποιοι να μαζευτούν και τι να φωνάξουν; Οι εξαπατημένοι του ΟΧΙ να εξυμνούν το ΝΑΙ;
Και έμεινε ο Τσίπρας να τουιτάρει από τη μακρινή Κίνα (εδώ). Κάπως σαν τρολάρισμα των περυσινών ψηφοφόρων του ΟΧΙ μου φάνηκε. «Αντίσταση στο ευρωιερατείο της λιτότητας»; Ποια αντίσταση;
Οι άνθρωποι που βλέπουν σήμερα τις συντάξεις τους να κόβονται, ακόμα και οι πιο φτωχοί που χάνουν το ΕΚΑΣ. Οι νεότεροι που παίρνουν των ομματιών τους. Τα θύματα των απανωτών λουκέτων και των υπό πτώχευση επιχειρήσεων. Ολοι αυτοί, οι περισσότεροι, μπορεί να ψήφισαν ΟΧΙ πέρσι τέτοιες μέρες. Κάποιοι μπορεί και να χόρεψαν στο Σύνταγμα. Πώς να διαβάζουν, άραγε, σήμερα τα «αντιστασιακά» τιτιβίσματα του Πρωθυπουργού;
Δεν έχει πλέον καμιά ιδιαίτερη σημασία. Η δουλειά έγινε πέρυσι. Και έγινε καλά. Οι αυταπάτες των ψηφοφόρων έδεσαν μια χαρά με την οργανωμένη εξαπάτηση στο δημοψήφισμα. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι αντιστέκονται στο ευρωιερατείο, που τους έλεγε ο Τσίπρας. Οι συγκεντρωθέντες στο Σύνταγμα έφυγαν με τα μεθυστικά λόγια του ηθοποιού Κιμούλη και του μουσικοσυνθέτη Μικρούτσικου να ηχούν ακόμα στα αυτιά τους.
Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Εκαναν τη δουλειά τους τότε που έπρεπε. Μετά «κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε». Το ευρωιερατείο είναι στη θέση του. Το ίδιο και ο Τσίπρας. Με τις ψήφους των περυσινών εξαπατημένων.
Κάπως έτσι το ΟΧΙ έχει μείνει πολιτικά ορφανό. Οσοι του έμειναν πιστοί δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους στις εκλογές. Ο Τσίπρας το μετάλλαξε σε ΝΑΙ και απολαμβάνει τη γλυκιά αυταπάτη της εξουσίας. Το ΟΧΙ δεν έχει πλέον να προσφέρει χαρές στους εμπνευστές του.
Και όσοι το έριξαν στην κάλπη; Υπομονή, νηστεία και (αριστερή) προσευχή. Ας πρόσεχαν. Φαίνεται πολύ σκληρό; Δεν είναι. Οι Λατίνοι το είχαν πει πιο κυνικά: «Mundus vult decipi, ergo decipiatur» (o κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άστον λοιπόν να εξαπατηθεί)…