Παρακολουθώντας κανείς τον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται η νέα εκδοχή του «η συμφωνία καθαρογράφεται» από τα κρατικά και φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, δεν ξερει αν έχει καν την δύναμη να γελάσει.
Και πάλι μία μακρά και «ηρωική» διαπραγμάτευση, με ξενύχτια και ξεχειλωμένα χρονοδιαγράμματα.
Για μία ακόμη φορά, θέματα με μικρότερη βαρύτητα, όπως η διατήρηση του πλήθους των συμβασιούχων στο Δημόσιο, περιγράφονται ως διαπραγματευτικές νίκες. Προφανώς επειδή εκεί υπάρχει εκλογική πελατεία.
Σημαντικότερα ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά, όπως οι αποκρατικοποιήσεις και το υπερταμείο (το μεγάλο αυτό επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ), αναφέρονται απλώς παραμπιπτόντως ως «εκκρεμότητες», που όμως αργά ή γρήγορα υποτίθεται ότι θα κλείσουν.
Και πάντως, ακούει όποιος παρακολουθεί τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη για την ψήφιση του πακέτου, κάτι που θα πρέπει να έχει γίνει έως τις 12 Μαΐου. Γιατί;
Η μέθοδος της προπαγάνδας είναι πάνω κάτω η ίδια εδώ και πολλά χρόνια, όμως τελειοποιήθηκε και έφτασε στο σημείο του απροκάλυπτου στα χρόνια του Αλέξη Τσίπρα.
Ενός Πρωθυπουργού, ο οποίος δεν διστάζει να δηλώνει, ανήμερα Πρωτομαγιάς, ότι «βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στην έξοδο από το μνημόνιο», έστω και αν εκείνος τορπίλισε την έξοδο προκαλώντας εκλογές το 2015, έστω και αν όλοι γνωρίζουν ότι τα μνημόνια έχουν ημερολογιακό τέλος σε έναν χρόνο από σήμερα, αν όλα πάνε καλά.
Και ενώ θα εκκρεμεί μία ακόμη αξιολόγηση, η τρίτη, που θα είναι και η δυσκολότερη γιατί θα περιλαμβάνει τα πάντα: την όποια λύση για το χρέος, τις δημοσιονομικές ρυθμίσεις για τα επόμενα χρόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν έχουν γίνει και άλλες που θα πρέπει να γίνουν, τον εξορθολογισμό του αλλοπρόσαλλου φορολογικού συστήματος.
Τα ξενύχτια στο Χίλτον θα μείνουν στην Ιστορία και όλοι θα αναρωτιούνται τι το ηρωικό είχε όλο αυτό το «πήγαινε-έλα» των υπουργών, αντί να πηγαινοέρχονται οι τεχνοκράτες στα υπουργικά γραφεία.
Ηδη, η κυβέρνηση αυτή κατόρθωσε και κάτι ακόμη: το κεντρικό αυτό ξενοδοχείο έχει γίνει τόπος διαδηλώσεων και σύμβολο του αντιμνημονιακού αγώνα, όπως αυτός πλέον εκδηλώνεται από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Απέχει μόλις λίγα βήματα από την αμερικανική πρεσβεία και ο δρόμος είναι γνωστός σε όσους διαδηλώνουν τις τελευταίες δεκαετίες για ότιδήποτε…
Η ουσία είναι πως κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη για ποιον ακριβώς λόγο, η κυβέρνηση αυτή -προϊόν ανασχηματισμού του προηγούμενου Νοεμβρίου- δεν έκλεινε μία ώρα αρχύτερα μία συμφωνία πολύ πιο ομαλή και πολιτικά διαχειρίσιμη, από αυτήν που διαφαίνεται τώρα.
Αλλη μία φορά στο «παρά πέντε», όμως σε περιβάλλον πιο γκλαμουράτο για τους υπουργούς της Αριστεράς.