Εν μέσω μίας γενικής πολιτικής παράλυσης και όσο η χώρα παρατηρεί τον Αλέξη Τσίπρα να το παίζει Παπανδρέου (Ανδρέας και Γιώργος) και τον Ερντογάν να μας κάνει το ένα καψόνι μετά το άλλο, η Αθήνα παρέλυσε την προηγούμενη εβδομάδα επί τρεις ημέρες.
Οι γνωστοί για τις ευαισθησίες τους διαδηλωτές οδήγησαν την πόλη και τους πολίτες τους στα πρόθυρα πολλών εγκεφαλικών, καθώς επί τρεις διαδοχικές ημέρες κατέλαβαν κεντρικά σημεία και λεωφόρους. Κυκλοφοριακό έμφραγμα, ώρες ακινησίας, χαμένες υποχρεώσεις και ποιος ξέρει τι άλλο.
Ο λόγος αυτήν τη φορά ήταν οι αμερικανο-βρετανο-γαλλικές επιθέσεις κατά της Συρίας.
Προφανώς και δεν πρέπει να υποτιμώνται οι ανησυχίες όλων αυτών που διαμαρτύρονται για τη διατάραξη και εν γένει απειλή της παγκόσμιας ειρήνης.
Ας πούμε ότι δεν πρέπει να περιφρονούνται και τα κίνητρά τους.
Ομως έρχονται κάποιες στιγμές που η απορία ξεχειλίζει, σε βαθμό που σε πνίγει.
Τι σκέφτονται όλοι αυτοί (οι λίγοι) σταυροφόροι της ειρήνης; Τι πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν με μία ακόμη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία; Καίγοντας άλλη μία σημαία; Τι νομίζουν ότι θα γινόταν αν γκρέμιζαν για μία ακόμη φορά το άγαλμα του Τρούμαν;
Η συζήτηση περί της ουσίας τέτοιων ενεργειών, προφανώς και δεν έχει νόημα. Αν ο άλλος έχει πάρει τροχό για να κόψει τα πόδια του αγάλματος, τι να συζητήσεις;
Αυτό που έχει ένα ενδιαφέρον είναι η αντίληψη του διαδηλωτή αυτού του τύπου.
Τι μπορεί να πιστεύει;
Είναι αυτός πιο ευαίσθητος από όσους δεν διαδηλώνουν και δεν διαλύουν την ζωή της πόλης; Νοιάζεται περισσότερο για τα θύματα των βομβαρδισμών; Είναι η δική του αγωνία μεγαλύτερη από εκείνη όσων έχουν εγκλωβιστεί στα αυτοκίνητά τους, υπομένοντας την επαναστατική του γυμναστική;
Πιστεύει εν τέλει ότι η δήθεν δυναμική του αντίδραση αλλάζει κάτι;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, προφανώς. Οταν ο άλλος προσπαθεί να κόψει το άγαλμα με τον τροχό…
Παρά ταύτα, στην εποχή που ζούμε και έχοντας υπομείνει όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια, είναι πραγματικά να απορεί κανείς.
Αυτοί οι λίγοι ευαίσθητοι που διέλυσαν την Αθήνα και καταταλαιπώρησαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλους εκείνες τις ημέρες, είναι κατά τα άλλα ευχαριστημένοι;
Πού είναι όλα αυτά τα χρόνια, που έχασαν τις δουλειές τους, τους τσάκισε ο Τσακαλώτος στους φόρους, είδαν τη νοημοσύνη τους να υποτιμάται τόσο προκλητικά και τους έκαναν ομήρους των επιδομάτων της ραθυμίας;
Αλλά τι να λέμε; Οταν ο άλλος πάει να κόψει το άγαλμα με τον τροχό…