Δεν μπορείς να πεις ότι σείστηκε και το πανελλήνιο με την αποχώρηση του Θανάση Χειμωνά από το ΠΑΣΟΚ. Στην τελική δεν ήταν και αποχώρηση από κανένα «Voice» ή «Survivor». Από την άλλη πάλι έκανε αρκετό ντόρο κυρίως στα social media. Αλλωστε από το facebook το ανακοίνωσε κι ο ίδιος, έλαβε και αρκετά σχόλια συμπαράστασης και επικρότησης.
Μάλιστα κύριοι. Ενας φρέσκος, με όρεξη και ειλικρινή αισθήματα, αυθόρμητος, ανεπιτήδευτος και νεανικά αλαζόνας (όπως άρμοζε με την ηλικία του), ανακάλυψε ότι η πολιτική χαλάει τον χαρακτήρα, που έλεγε και ο γέρο-Μπίσμαρκ και αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ανακοίνωσης κατά τη γνώμη μου. Η αλλιώς, και απ’ τη στιγμή που δεν έχουμε έναν περιοδεύοντα τύπο με μια καρέκλα κολλημένη στην πλάτη του, που την κέρδισε με τις ψήφους ενός κόμματος και τη μεταφέρει για να βολευτεί καλύτερα σε κάποιο άλλο κόμμα, εγώ δεν έχω λόγο να μη χαιρετήσω την εξόδιο αυτή ανακοίνωση.
Υπάρχουν άνθρωποι, που αλλάζουν κόμμα χάριν των αρχών τους και κάποιοι άλλοι που αλλάζουν τις αρχές τους για χάρη του κόμματος. Ο Τσώρτσιλ όταν πήγε από τους Φιλελεύθερους στους Συντηρητικούς, είχε πει: «Δεν μετακινήθηκα εγώ από το κόμμα, το κόμμα μετακινήθηκε από τις αρχές μου». Βέβαια, στη χώρα που ζούμε, ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ότι πίσω απ τον Χειμωνά κρύβονται οι Εβραιομασόνοι, η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και οι Ρόθτσιλντ. Σε σχέση με τον Καμμένο και τον Τραμπ πάντως, εγώ καθοδηγώ τη σκέψη μου με βάση τα στοιχεία, και εδώ διαφαίνεται απλώς μια απογοήτευση ενός ενθουσιασμού, που δεν βολεύτηκε με τίποτα λιγότερο απ’ το όραμα του.
Είναι τέτοια η φάμπρικα της πολιτικής που σε περνάει από στάδια διαλογής. Πρέπει να σε φέρει σε σημείο να κάνεις λάστιχο τη συνείδησή σου, να πεις το άσπρο μαύρο και να ισχυριστείς ότι ο γάιδαρος πετάει, αν το λέει η κομματική εφημερίδα. Πρέπει να παραμυθιάζεσαι ώστε να παραμυθιάζεις πειστικά κι αποτελεσματικά (μέθοδος Στανισλάφσκι) όταν θα λες ότι δεν έχουμε κόφτη αλλά «Αυτόματο Δημοσιονομικό Ρυθμιστή Αυξημένων Εγγυήσεων» και ότι δε θα μειώσουμε τις συντάξεις, αλλά θα κάνουμε «αναπλαισίωση».
Γενικά, πρέπει να βιώνεις μια παράλληλη σκέψη, που να γεννά όλα αυτά τα βερμπαλιστικά τέρατα, που εμείς οι απλοί κοινοί ψηφοφόροι, εμείς ο απλός λαός κι όχι ο περίπλοκος, δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι απλώς «εναλλακτικά γεγονότα».
Πρέπει να φτάσεις σε αυτό το σημείο λοιπόν, ώστε να είσαι χρήσιμος για το κόμμα. Κάποιοι τα καταφέρνουν και κάποιοι (ευτυχώς) όχι. Οσοι δεν έχουν αυτή την ικανότητα αλλά είναι έντιμοι, ικανοί και θα μπορούσαν να κυβερνήσουν πολύ καλύτερα απ’ όσους μας κυβερνούν, άλλα είναι λίγο άκαμπτοι στις αρχές τους, είναι αυτοί που δε θα φτάσουν μακριά και ψηλά στο κόμμα. Κι ο σοφός λαός δεν τους θέλει απ’ την αρχή, γιατί δεν θα τον κολακέψουν. Γιατί δεν θα του κάνουν ρουσφέτια, δεν θα φάνε μαζί την επιδότηση, δεν θα παρακάμψουν θεσμούς για τον μπατζανάκη, δεν θα κάνουν τους θρήσκους και τους νονούς για ψηφαλάκια, δεν θα αρχίσουν τα κολλητηλίκια με τους ισχυρούς, δεν θα διαλαλήσουν τον υπερπατριωτισμό τους και το πόσο Ελληνες είναι.
Κατάλαβες πατριώτη; Ισως το πήγα μακριά και δεν είμαι και κολλητή του Χειμωνά ώστε να τον ξέρω τόσο καλά. Η ανακοίνωσή του πάντως, έναν ρομαντισμό μου τον έβγαλε, μακριά από ψεύτικους εντυπωσιασμούς και κίβδηλες φαντασμαγορίες.
ΥΓ. Στο κάτω-κάτω, τι πιο υγιές απ’ το να φεύγεις όταν βλέπεις τον Γιωργάκη Παπανδρέου να επιστρέφει χωρίς να ανοίγει ρουθούνι και να στρογγυλοκάθεται κάτω απ’ τον πράσινο ήλιο; Την κάνεις μ’ ελαφρά κύριοι.