Και ξαφνικά, βγήκε το εισαγγελικό πόρισμα. Οδηγός του μοιραίου τζιπ ήταν ο Παντελής Παντελίδης. Η Φρόσω Κυριάκου καθόταν στη θέση του συνοδηγού και η Μίνα Αρναούτη καθόταν στο πίσω κάθισμα. Τέλος. Η υπόθεση πάει στο αρχείο, και το μόνο που μπορούν να κάνουν οι δικηγόροι της οικογένειας Παντελίδη είναι να προσφύγουν εναντίον αυτής της απόφασης στο εφετείο.
Το εισαγγελικό πόρισμα ακολούθησε ένα ποστ της μητέρας του τραγουδιστή: «Οδηγός ο Παντελίδης… για γέλια είστε» έγραψε. Την καταλαβαίνω τη μάνα. Μέσα στον πόνο της τραγικής απώλειας, θα πρέπει να διαχειριστεί και την ποινική αλλά και την ηθική πλευρά της ευθύνης του γιου της. Τα τελευταία χρόνια, από πολλές οργανώσεις και συλλόγους γίνεται μια προσπάθεια να αλλάξει ο νόμος, ώστε τα τροχαία δυστυχήματα να χαρακτηρίζονται «εγκλήματα» από τη στιγμή που προκύπτει συνειδητή παραβίαση των κανόνων του ΚΟΚ. Στην περίπτωση της οδήγησης υπό την επήρεια μέθης, ο δράστης γνωρίζει ότι είναι επικίνδυνος για τους άλλους κι όμως δεν διστάζει να ρισκάρει τη ζωή τους. Δεν τίθεται θέμα αμέλειας πλέον μόνο αλλά και προμελέτης.
Πώς να το δεχτείς αυτό για το γιο σου; Κι άμα ήταν και λαοφιλής καλλιτέχνης, δεν θέλει πολύ να συνηγορήσουν μαζί σου και ορδές θαυμαστών και ενδεχομένως, φιλικών αυλοκολάκων, που όλοι μαζί θα σιγοντάρουν τη διαστρέβλωση μιας μητρικής εσφαλμένης κρίσης.
Επιπροσθέτως, ίσως κάποιο πονηρότερο περιβάλλον να σκέφτηκε ότι οι επικείμενες αποζημιώσεις, από τη μεριά του θύτη προς τα θύματα, πρέπει με κάποιο τρόπο να αποφευχθούν. Το αναφέρω γιατί η διαδικασία προβλέπει ότι οι όποιες αποζημιώσεις επιδικαστούν, θα αποδοθούν από την ασφαλιστική εταιρία στα θύματα κι εκείνη με τη σειρά της θα στραφεί να τα διεκδικήσει από την οικογένεια ή από τα έσοδα που επέφερε η δουλειά του καλλιτέχνη. Αν λοιπόν «αθωωθεί» ο θύτης, κάποιοι γλιτώνουν λεφτά.
Και η Μίνα Αρναούτη πόσταρε μια επιστολή δικαίωσης. «Σήμερα είναι μια άλλη μέρα! Ήρθε η λύτρωση για μένα που τόσο καιρό περίμενα! Ήρθε η δικαίωση μου». Κατανοητή και η δική της αντίδραση. Από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκε στα νοσοκομεία με αντεστραμμένη βίαια όλη την πορεία της ζωής της. Και όχι μόνο αυτό. Βρέθηκε μπροστά και σε ορδές αφιονισμένων και ανεγκέφαλων οπαδών, οι οποίοι την τραμπούκιζαν σαν να ήταν ο θύτης και όχι το θύμα.
Βέβαια, πήρε κι εκείνη το ρίσκο της, αφήνοντας τη ζωή της στα μεθυσμένα χέρια του λαϊκού ειδώλου. Αλλά θες η αίγλη, ο θαυμασμός, οι ηλικίες και τα μεγέθη, του μικρού προς τον μεγάλο, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης στη στιγμή. Θέλει ωριμότητα, σθένος και προσωπικότητα για να πεις σ’ εκείνον που θαυμάζεις: «Δεν κάνει να οδηγήσεις, είσαι επικίνδυνος και φέρεσαι εγκληματικά και σε κάθε περίπτωση δεν θα σου επιτρέψω να ρισκάρεις τη ζωή μου, γιατί είσαι ανεύθυνος». Ευθύνη έχουν και κάποιοι άλλοι, που άφησαν τον Παντελίδη να φύγει οδηγώντας τύφλα με την τζιπάρα. Αλλά εδώ είναι Ελλαδάρα και τέτοιες συμπεριφορές, όχι απλώς δεν αποτρέπονται, όχι απλώς δεν αποδοκιμάζονται αλλά κατά πάσα πιθανότητα, σε κάποιους κύκλους, θεωρούνται ακόμα και μαγκιά.
Το πόρισμα πάντως βγήκε, οδηγούσε ο Παντελίδης. Και τώρα, τίθεται το ερώτημα: όλοι αυτοί που εύκολα καταπίνουν αμάσητα κάθε φήμη, πληροφορία, υπαινιγμό και στρατεύονται αβασάνιστα υπέρ της μιας ή της άλλης αμφιλεγόμενης άποψης, πώς κοιμούνται τα βράδια; Για ποιο λόγο υπεραμύνονται μιας θέσης, χωρίς να γνωρίζουν τις καταστάσεις; Πώς επιτίθενται σε ανθρώπους με σφοδρότητα και φανατισμό, σαν δικαστές και κήνσορες; Είναι και η ευκολία βέβαια που προσφέρουν τα σύγχρονα μέσα. Εισάγουμε ανωνύμως χολή και πατάμε το έντερ.
Σε κάθε περίπτωση, τώρα που και ο πιο φανατικός Παντελιδικός έμαθε ότι το είδωλό του έφταιξε, περιμένω μερικές χιλιάδες συγγνώμη μετανοημένων φαν. Μια συγγνώμη πρέπει να τη στείλουν στα δύο κορίτσια για τις απύθμενες ανοησίες, τις χυδαίες βρισιές και τις ανυπόστατες κατηγορίες που είχαν εναποθέσει στα σόσιαλ μίντια εναντίον τους.
Υ.Γ. Τι, όχι;