Αν κάποιος παρακολουθούσε το «My Style Rocks», είχε καταλάβει από καιρό ότι η νικήτρια θα ήταν η Ραμόνα.
Αρκεί να έβλεπε τον χαμό που γινόταν για την πάρτη της στο τουίτερ και τη συχνότητα που αναπαράγονταν τα καμώματά της τα sites: έτσι η Ραμόνα, αλλιώς η Ραμόνα, χαμός με τη Ραμόνα, τους την είπε η Ραμόνα…
Η Ραμόνα ήταν ο Ντάνος του «My Style Rocks», το οποίο της οφείλει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία του. Όπως και ο νικητής του «Survivor», έτσι και η συγκεκριμένη κοπέλα είχε κερδίσει πολύ πριν τελικό, όχι τόσο για το στυλ (στο οποίο έχει αναμφισβήτητα ταλέντο) αλλά επειδή έκανε γκελ στο κοινό. Δεν ξέρω αν θα έχει εξέλιξη μετά το παιχνίδι κι αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει και εκτός οθόνης. Δύσκολο μάλλον, τα προγράμματα αυτά δεν φτιάχτηκαν για να δίνουν πραγματικές ευκαιρίες καριέρας, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι οι νικητές τους.
Λογικά, η Ραμόνα θα κάνει τον κύκλο της σαν διάττοντας αστέρας και θα σβήσει στο αχανές τηλεοπτικό σύμπαν, όπως οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε ριάλιτι και διαγωνιστικά σόου.
Μπορούμε όμως να κρατήσουμε μερικά πράγματα απ’ την περσόνα της, σαν ενθύμιο, μιας και σε λίγο θα την ξεχάσουμε το πιθανότερο και θα πάμε γι’ άλλα.
Να είσαι ο εαυτός σου σαν τη Ραμόνα. Ενας λόγος που κέρδισε τις εντυπώσεις, ήταν η αυθεντικότητά της. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρυφτεί ή να υποδυθεί κάτι που δεν είναι. Σου έδειχνε τον πραγματικό εαυτό της χωρίς να φοβάται πώς θα φανεί και πώς θα την κρίνεις. Ήταν σα να έφτυνε με θράσος το μέσα της: αυτή είμαι παιδιά, κι αν σας αρέσει.
Να πιστεύεις στον εαυτό σου σαν τη Ραμόνα. Το έβλεπες στο μάτι της το πόσο πιστεύει στον εαυτό της. Ακόμα κι αν της έκαναν αρνητική κριτική, δεν ίδρωνε το αφτί της ούτε στιγμή, δεν κλονιζόταν η πίστη της ούτε στο ελάχιστο: δεν σας αρέσει αυτό που φοράω σήμερα αλλά εγώ το γουστάρω και το πιστεύω και το υποστηρίζω. Και είμαι πολύ καλή, ό, τι βαθμό και να μου βάλετε. Εντάξει;
Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου σαν τη Ραμόνα. Οταν πιστεύεις στον εαυτό σου, συνήθως το έχεις. Και συνήθως, αντιπαρατίθεσαι, γιατί δεν αντέχεις να μην εκφράσεις τη σκέψη σου. Για την τηλεόραση, είσαι λουκουμάκι γιατί προσφέρεις θέαμα που κερδίζει την προσοχή και καταλήγει σε τίτλους, όπως :«πάλι την είπε η Ραμόνα στην Κατσαίτη» και «μαλλιά κουβάρια έγινε η Ραμόνα με τους κριτές». Στη ζωή δεν γίνεσαι τίτλος, αλλά μπορεί να κερδίσεις την προσοχή του φούρναρη, του αφεντικού, ή του άντρα των ονείρων σου. Πράγμα πολύ καλύτερο.
Να μην είσαι τόσο ξινός όσο η Ραμόνα. Σημαντικό πράγμα το χαμόγελο και η θετική διάθεση. Άμα είσαι ξινός και αγέλαστος, χάνεις πόντους.
Αν είσαι στην τηλεόραση, την ξινίλα την πληρώνεις με μερικά χιουμοριστικά σχόλια στα σόσιαλ. Στη ζωή όμως, την ξινίλα την πληρώνεις ακριβά. Και κανένας δεν γελάει.
ΥΓ. Μέσω της Ραμόνας, ο τηλεθεατής ικανοποίησε και την επιθυμία του ν’ απομυθοποιήσει εκείνους που κάθονται σ’ ένα τηλεοπτικό στασίδι και κρίνουν διαγωνιζόμενους. Οι κριτές των τηλεοπτικών διαγωνισμών, όσο αξιόλογοι και να είναι στη ζωή και στη δουλειά τους, στη θέση αυτή φαίνονται σαν ξερόλες, παντογνώστες και αλάνθαστοι. Όταν κάποιος τους τη λέει, το χαίρεσαι.