Το συλλαλητήριο της Αθήνας είχε και τα καλά του. Φανέρωσε την κοινωνική και πολιτική σύνθεση ενός εθνολαϊκισμού σε λήθαργο που τρέφεται, από την εποχή των Αγανακτισμένων, με παραμύθια περί επιβουλής ξένων, με φαντασιώσεις εθνικού μεγαλείου, με ανούσιες εθνικοπατριωτικές παράτες, με επίδοξους χαμηλού βεληνεκούς ηγέτες που επιδίδονται σε πολιτικούς τακτικισμούς, αντί θάρρους και συναίσθηση της ιστορικής τους ευθύνης, κυρίως από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ολες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα καθηλωμένη, προσδεμένη στο παρελθόν της, φοβική στον σύγχρονο κόσμο, με αυταπάτες για τη προστασία του «ανάδελφου» ελληνικού έθνους. Μια Ελλάδα του φανατισμού και του ανορθολογισμού. Κοινώς μια περήφανη Ψωροκώσταινα, χωρίς διαρκή ιστορική συνείδηση και αυτογνωσία παγιδευμένη σε ένα παρηκμασμένο πολιτιστικό παρελθόν.
Τα όσα είδαμε και ακούσαμε στο συλλαλητήριο μας δείχνουν σαφώς ότι πρέπει να αναζητήσουμε την «άλλη Ελλάδα», που έλεγε ο Σεφέρης. Οσοι, αντιθέτως με το κοινωνικοπολιτικό χαρμάνι που μαζεύτηκε στη παραλία Θεσσαλονίκης και στο Σύνταγμα, νοιώθουν και αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί, οραματίζονται μια Ελλάδα που στέκεται άξια στην Ευρώπη, εκείνοι που θέλουν μια χώρα κανονική σύγχρονη, με αυτοπεποίθηση, ανοικτή στον κόσμο, πρωταγωνίστρια στα Βαλκάνια και την ΕΕ, οφείλουν να συνεννοηθούν και να συμπορευτούν για να το επιτύχουν.
Να προτάξουν ότι στον έλληνα πολίτη, ιδίως στον νέο που αγωνιά δεν ταιριάζει η λογική της ήσσονος προσπάθειας. Ούτε η νοσταλγία ενός ανεκτίμητου παγκοσμίως πολιτιστικού παρελθόντος είναι αρκετή για να σταθεί και να μεγαλουργεί η Ελλάδα όταν οι παγκόσμιες ταχύτητες είναι συνεχώς μεγάλες και αλλάζουν απίστευτα γρήγορα.
Ασφαλώς και δεν αρκεί απλώς να το εκφράσουν. Αρκεί μόνο να το θελήσουν. Να αποδεχθούν την παρακμιακή εικόνα της χώρας που εμφάνισαν τα συλλαλητήρια, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, και να αντιτάξουν μια διαφορετική πορεία συνολικής ανασυγκρότησης και εθνικής ανάτασης. Τα ηγετικά στελέχη του Κινήματος Αλλαγής (από τον Σημίτη, τον Βενιζέλο και τον Παπανδρέου, έως τον Θεοδωράκη, τον Καμίνη, τον Θεοχαρόπουλο και βεβαίως τη Φώγη) με τη θέση τους στο Μακεδονικό δίνουν το σήμα της εθνικής υπευθυνότητας και του ενσυνείδητου πατριωτισμού.
Για να το καταφέρουν χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Να μην «κρατάνε μούτρα» μεταξύ τους και να επιζητούν πρωτίστως την προσωπική τους δικαίωση και τη πολιτική τους επιβίωση. Να διατυπώσουν, με αμοιβαίες προσωπικές προσαρμογές, το νέο εθνικό αφήγημα για τη χώρα εκπέμποντας στην κοινωνία το μήνυμα ότι μπορούν να εκφράσουν τα δυναμικά στρώματα της τα οποία παρά την απαξίωσή τους από τη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και τον ρεβανσισμό μεγάλου μέρους της ΝΔ, αντέχουν και προσδοκούν καλύτερο μέλλον.
Το επικείμενο ιδρυτικό συνέδριο του νέου προοδευτικού φορέα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνεννοηθούν ώστε να αποτελέσουν το σημείο αναφοράς μιας «άλλης Ελλάδας» αντίθετης στον εθνολαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Δεν έχει νόημα εκσυγχρονιστικές δυνάμεις που βρίσκονται ακόμη εκτός των δρομολογημένων διαδικασιών να επιφυλάσσονται εξ αιτίας περασμένων προσωπικών διενέξεων.
Στην περίπτωση που δεν το πράξουν ο εθνικολαϊκισμός είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε όποιου άλλου θα κυριαρχεί. Αρέσει ή όχι.