Έχω ένα προαίσθημα για την επόμενη δεκαετία. Έτσι όπως πάμε, κάποια στιγμή δεν θα αντέξουμε άλλο κράτος. Ή θα το διαλύσουμε για να απαλλαγούμε από τους δαιμονισμένους κήνσορες ή θα μεταναστεύουμε ομαδικώς, αφήνοντας πίσω τα «ζόμπι» της εσωστρέφειας να πιουν το ένα το αίμα του άλλου.
Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Κάθε τριτοκοσμικός πολιτικάντης -βάλτε μέσα κι αυτούς με τις «περγαμηνές», δεν παίζει τελικά ρόλο σε όλους- θεωρεί ότι η Παιδεία είναι ένας χώρος, όπου μπορεί εύκολα να παίξει, χωρίς συνέπειες, με τα «οράματά» του. Και ανακατεύει τα πάντα: Αλλάζει εξεταστικά, ασχολείται ανεύθυνα με τους διορισμούς, επιβάλλει αναχρονιστικά προγράμματα, καταργεί συμβούλια, επαναφέρει φοιτητές, κόβει ράβει στα κομματικά του μέτρα ό,τι του καπνίσει.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένα απέραντο πεδίο άσκησης προσωπικών συμφερόντων και επιδιώξεων, δεδομένης της διάχυσης ευθύνης που υφίσταται ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι καθηγητές στα πανεπιστήμια να αλλοτριώνονται από την συνεχή υποβάθμιση και οι δάσκαλοι στα σχολεία να «προλεταριοποιούνται», χάνοντας κάθε ενδιαφέρον για την υποστήριξη του ρόλου τους στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Ο κ. Φίλης αναστάτωσε και πάλι το σύμπαν, επαναφέροντας τους «αιώνιους» φοιτητές και στέλνοντας σπίτι τους (παραιτήθηκαν 4 πρόεδροι) τα Συμβούλια, χωρίς αρμοδιότητες.
Πόση σημασία έχει να μπούμε σε λεπτομέρειες; Δεν υπάρχει ένα κανονικός άνθρωπος -αφήστε τους συμπλεγματικούς- στον χώρο της Εκπαίδευσης, που να επιθυμεί την συνεχή και συγκεντρωτική εξάρτησή του από το υπουργείο Παιδείας. Ακόμα και αυτοί που συνήθισαν στην ανευθυνότητα, βαρέθηκαν να συζητούν κάθε λίγο και λιγάκι τις ανούσιες παρεμβάσεις των υπουργών.
Εν τω μεταξύ, οι αποφάσεις κάθε κρατικής παρέμβασης δεν απολαμβάνουν καμία υποστήριξη από την κοινωνία. Στις εκλογές για τα πανεπιστημιακά Συμβούλια, η συμμετοχή των μελών ΔΕΠ ξεπέρασε το 85% και ελάχιστοι ήταν αυτοί που αντέδρασαν! Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών και οπωσδήποτε είναι υπέρ της αξιολόγησης στα σχολεία! Την μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου την ψήφισαν τα 2/3 του Ελληνικού Κοινοβουλίου!
Στο όνομα ποιου «λαού» και ποιας κοινωνίας γίνονται οι παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος ακριβώς είναι ο εγγυητής των αποφάσεων του κ. Φίλη και ποιον εξυπηρετούν οι τροπολογίες του;
Απλή λογική χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι κάθε «ολοκληρωτικός» εκφραστής μιας φαντασίωσης, εργάζεται πάντα στο όνομα μιας φασματικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει αληθινό πεδίο αποδοχής της δράσης του και απλά, επιμένει να το δημιουργήσει ο ίδιος. Στον υπόλοιπο κόσμο, τα εκπαιδευτικά συστήματα προσαρμόζονται με την πολιτισμική τροχιά των εξελίξεων. Κάθε επιστήμονας, δάσκαλος ή δημιουργός ενθαρρύνεται με κάθε τρόπο, να παράγει επίτευγμα και όχι να μετατραπεί σε κακόμοιρο ανθρωπάκι έρμαιο της κομματοκρατίας.
Οι άνθρωποι είναι απίθανοι. Δεν μπορούν να παρακολουθήσουν ούτε την Ευρώπη ούτε τον πλανήτη ούτε καν το σύμπαν! Βρίσκονται σε μια αλληλεπίδραση με τον ιδεολογικό αυτισμό και την ιδεοληψία τους και η επιμονή τους στρέφεται ενάντια στην εξυπηρέτηση μικρών και τοξικών συμφερόντων.
Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει ξεκάθαρα, θέμα Δημοκρατίας. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας τρόπος αντίδρασης, μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος- αν και όποτε γίνει. Να βρεθεί κάποτε μια ομάδα γενναίων ανθρώπων, αίροντας την ματαιοδοξία τους και να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη αρχή που θα ασχολείται με την Παιδεία. Ας είναι ισόβια, φτάνει μόνο να μην ελέγχεται από το κράτος.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να απαλλαγεί από το κράτος! Ασφυκτιά μέσα στον φαύλο κύκλο της ανικανότητας των πολιτικών. Χρειάζεται αποκέντρωση και ανάληψη ευθυνών από τις τοπικές κοινωνίες και τα αυτοκέφαλα, αυτόνομα, αυτοχρηματοδοτούμενα και πραγματικά, αυτοδιοικούμενα πανεπιστήμια.
Για άλλη μία φορά, επιστρέφουμε στην δεκαετία του 1980, για τα καπρίτσια ενός υπουργού. Και όπως πάντα κάνουμε αέναους κύκλους γύρω από τον μίζερο εαυτό μας. Μήπως καταφέρουμε κάποτε να φάμε την ουρά μας και ησυχάσουμε…