Η απάντηση σε όσους εμφανίζονται απαισιόδοξοι για το εθνικό μας μέλλον, είναι συνήθως η εξής: οι Eλληνες συνέχισαν να υπάρχουν σε διάφορες «παραλλαγές», για χιλιάδες χρόνια. Επομένως, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, όσο θα διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος.
Σύμφωνα λοιπόν, με τον νόμο των πιθανοτήτων, πράγματι, το «γονίδιο» δεν θα χαθεί. Από την άλλη όμως, όλοι αυτοί που ησυχάζουν με τη σκέψη της ιστορικής συνέχειας, θα πρέπει να αποβάλουν από την «ευθύγραμμη κίνηση» του εγκεφάλου τους την στατική εικόνα που παρελθόντος και να κατανοήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της «συνεχούς» διαιώνισης του είδους. Πρώτον, ελληνικό κράτος έγινε για πρώτη φορά, το 1830 και ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε στο παρελθόν. Δεύτερον, ότι για χιλιάδες χρόνια οι Eλληνες- ως Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Χριστιανοί και όχι με το όνομα «Eλληνες»- παρέμεναν ως κοινότητες αλλά μόνο ως εξαρτημένο μέρος τεράστιων πολυεθνικών κοινωνιών. Τρίτον και σπουδαιότερο, η ελληνική σκέψη επανεμφανίστηκε, όταν ο δυτικός κόσμος ανακάλυψε τη χρησιμότητα των αρχαίων ελληνικών κειμένων για να αναγεννηθεί (Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός).
Αν πάρω λοιπόν στα σοβαρά όλα τα παραπάνω, όχι μόνο θα πρέπει να αμφισβητήσω την αέναη συνέχεια του είδους, αλλά θα πρέπει να δω ξεκάθαρα ότι κανένας από τους παραπάνω λόγους δεν ευνοούν την συνέχιση του ελληνικού κράτους, σε πενήντα χρόνια από τώρα. Γιατί πολύ απλά, οι λόγοι της ύπαρξής του δεν φαίνεται να συντρέχουν και στο μέλλον, εφόσον συνεχώς συρρικνώνεται πληθυσμιακά (8 εκατ. Eλληνες στην ευρύτερη περιοχή το ‘22, 15 εκατ. Τούρκοι, 10 εκατ. Ελληνες σήμερα, 65 εκατ. Τούρκοι!), εξαθλιώνεται πολιτικά και οικονομικά και το βασικότερο δεν ενδιαφέρεται να παράγει πολιτισμό!
Αλλά και η ιστορική καταγραφή του 20ου αιώνα δείχνει ότι πάμε σύντομα για διάλυση. Αρνούμαστε να αφήσουμε στην άκρη τους εθνικούς μύθους και κατασκευάζουμε συνεχώς προβλήματα και καταστροφές. Εν τω μεταξύ, επιλέγουμε πάντα τους πιο αδαείς και ανίκανους να διαχειριστούν «εθνικά θέματα», αφού πρώτα τους επιτρέψαμε να τα δημιουργήσουν. Κατά σειρά, έχουμε και λέμε: οι «ηλίθιοι» της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι «ηλίθιοι» του Εμφυλίου, οι «ηλίθιοι» της Χούντας, της Κύπρου, του Σκοπιανού, της οικονομικής κρίσης, του Προσφυγικού και ποιος ξέρει τι άλλο θα προκύψει στο μέλλον.
Ο,τι δεν παράγει πολιτισμό στερεύει και χάνεται. Με συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους και «Μακεδονομάχους» το τελευταίο πράγμα που μας απασχολεί είναι να παράγουμε πολιτισμό.
Αν είχα λοιπόν μπροστά μου έναν σύγχρονο «Μακεδονομάχο» θα του έλεγα ότι κυνηγάει ως αφελής την ουρά του, προκαλώντας χαμόγελα στον υπόλοιπο κόσμο. Θα του θύμιζα ότι «μικρά παιδιά» με μυαλό νηπίου του δημιούργησαν την φαντασίωση από την οποία δεν μπορεί να ξεμπλέξει ακόμα. Και μετά, θα του έβαζα ένα τεστ Ιστορίας μπας και καταλάβει επιτέλους ότι η Μακεδονία (Αιγαίου, Βαρδάρη και Πιρίν) δεν είχε ποτέ πολλούς Ελληνες και ότι την γέμισαν οι Πόντιοι και οι πρόσφυγες, μετά το ΄22! Ότι παραλίγο να γίνει ξεχωριστό κράτος μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή οι δικοί μας «Αριστεροί» ήθελαν σοβιετική πρόσβαση στο Αιγαίο και ότι οι Ελληνες είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι του Μακεδονικού διαχρονικά (συναινετική πολιτική Βενιζέλου) έναντι των μεγάλων χαμένων Βουλγάρων. Οπως επίσης θα του τόνιζα ότι αν έκλεινε η περιβόητη συμφωνία Μητσοτάκη- Γκλιγκόροφ το 1991, πιθανότατα τα Σκόπια τώρα, θα ήταν μια ιδιότυπη «ελληνική» επαρχία, γεμάτη από ελληνικές επιχειρήσεις και όλες τις υποδομές (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, εκπαίδευση και κατασκευές) σε ελληνικά χέρια.
Δυστυχώς όμως, στο θολωμένο μυαλό του Ελληνα «Μακεδονομάχου» η σύγχυση είναι τόσο μεγάλη και τόσο δυναμική που αναπόφευκτα, θα προσδιορίζει και το μέλλον της χώρας.
Για να καταλήξουμε με απέραντη θλίψη στη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να συνεχίσουμε όλοι μαζί. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Να ξαναγυρίσουμε στις μικρές μας κοινότητες, να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Οι «προδότες» με τους «προδότες» και οι «πατριώτες» με τους «πατριώτες». Κι ας δώσουμε ένα ραντεβού στην ιστορική μας συνείδηση, μετά από εκατό χρόνια, να δούμε ποιος θα φορέσει πρώτος το «φακιόλι». Ποιος από τους δύο θα μείνει περισσότερο «ελληνικός», αυτός που μιλάει ή αυτός που γρυλίζει μόνιμα έξω από την πόρτα της Ιστορίας;
Ό,τι δεν παράγει πολιτισμό στερεύει και χάνεται. Με συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους και «Μακεδονομάχους» το τελευταίο πράγμα που μας απασχολεί είναι να παράγουμε πολιτισμό. Κι όπως λέει κι ένας «θλιμμένος προφήτης» του περασμένου αιώνα «Θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε» (Σεφέρης)