Παρακολουθώντας τη συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού από τη ΔΕΘ, μία ερώτηση μου έλειψε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Δεν έχει να κάνει ούτε με την Οικονομία, ούτε με την Τρόικα που τη λέμε πια Θεσμούς, ούτε καν με την ασύλληπτη ανακολουθία λόγων και έργων του κ. Τσίπρα.
Θα ήθελα να ερωτηθεί ο Πρωθυπουργός για τους Πολάκηδες και για τους Καρανίκες. Κάποιος να του ζητήσει να μας απαντήσει αν το ηθικό πλεονέκτημα, αυτή η ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς που την περιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ περίπου ωσάν να πρόκειται για ιερές παντόφλες ή ιερά κάστανα για προσκύνημα, αντανακλάται κατά τη γνώμη του στις δημόσιες τοποθετήσεις του Παύλου Πολάκη ή του ανεκδιήγητου σύμβουλού του Νίκου Καρανίκα.
Να ερωτηθεί ο κ. Τσίπρας και να μην αρκεστούμε στην εύκολη απάντηση που πιθανολογώ πως θα έσπευδε να δώσει. Αρχικά χαμόγελο, στη συνέχεια κάποιο εύκολο αστείο και στο τέλος μια πιασάρικη ατάκα για την πληθωρική περσόνα του ανδρός.
Δεν θέλω να μας εξηγήσει ο Πρωθυπουργός γιατί επιλέγουν οι συνεργάτες του να τοποθετούνται στο δημόσιο διάλογο μ’ αυτόν τον χυδαίο τρόπο. Θα ήθελα πολύ να αναγκαστεί ο κ. Τσίπρας να απαντήσει αν αυτοί οι άνθρωποι που έχει επιλέξει απ’ ό,τι μαθαίνουμε όχι μόνο για συνεργάτες αλλά και για φίλους, θεωρούνται από τον ίδιο εκφραστές του πνεύματος της Αριστεράς. Αν δεν αισθάνεται ντροπή να επιτρέπει στους ανθρώπους αυτούς να διεκδικούν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως συνεχιστές του Κύρκου ή του Παπαγιαννάκη.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Με Μνημόνια στην πλάτη, η κυβέρνηση μόνο επικοινωνιακά μπορεί πια να επιβεβαιώνει την αριστεροσύνη της. Και σε επίπεδο προσχημάτων μια καλή αρχή θα ήταν σήμερα κιόλας, ο κ. Τσίπρας να χτυπήσει ευγενικά την πόρτα του γραφείου του κ. Καρανίκα στο Μαξίμου, να μπει και να μας απαλλάξει από την δυσάρεστη υποχρέωση να πληρώνουμε τον μισθό του με τους φόρους μας. Να αισθανθούμε αυτήν την ελάχιστη έστω διόρθωση μιας πολιτικής ασχήμιας. Σαν να είπαμε όλοι μαζί στον σύμβουλο του Πρωθυπουργού μας: «Στα τσακίδια εσείς κ. Καρανίκα».