Από το πρωί της Πέμπτης στην Αθήνα δεν κινούνται τα μέσα σταθερής τροχιάς. Χωρίς μετρό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς τραμ. Οι σταθμοί των τρένων θα μείνουν άδειοι, έρημοι. Και αν θέλεις, θα μπορείς να παρκάρεις επάνω στις γραμμές του τραμ. Κανένας δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει.
Στους δρόμους της πρωτεύουσας θα σχηματιστούν αργόσυρτα ποτάμια από λαμαρίνα. Πάνω τους θα πέφτουν οι φωνές και οι νότες των FM. Νυσταγμένοι και συνάμα θυμωμένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί θα συζητάνε αυτό που είδαν την προηγούμενη στην τηλεόραση ή διάβασαν το ίδιο πρωί στα sites και στις εφημερίδες.
Στις όχθες των ποταμών από λαμαρίνα, χιλιάδες άνθρωποι θα βαδίζουν σιωπηροί και βιαστικοί. Κάποιοι από αυτούς θα γυρίζουν, πότε-πότε, το κεφάλι προς τα πίσω, αναζητώντας το κίτρινο. Αλλοι θα περπατούν με το αριστερό χέρι απλωμένο, σαν να εκλιπαρούν το ταξί για να σταματήσει. Όμως πόσους να χωρέσει το ταξί; Και σε πόσους, ταυτοχρόνως, να κάνει ψυχανάλυση ο ταξιτζής;
Κάποιοι άλλοι θα είναι πιο αποφασιστικοί. Θα θυσιάσουν ένα μεροκάματο και θα μείνουν σπίτι να χαζεύουν πρωινάδικα, έχοντας ως παρηγοριά τα πλάνα από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους. Τουλάχιστον αυτοί γλίτωσαν την ταλαιπωρία.
Η Αθήνα θα συρθεί στους δρόμους την Πέμπτη. Χιλιάδες άνθρωποι θα ταλαιπωρηθούν, θα χάσουν ώρες από τη μέρα και τη ζωή τους και κανένας δεν ξέρει πόσοι θα υποστούν την απώλεια του εσόδου μίας εργάσιμης.
Οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς διαμαρτύρονται επειδή εκχωρείται στον ΟΑΣΑ η εμπορική εκμετάλλευση των χώρων της ΣΤΑΣΥ. Υποστηρίζουν ότι αυτό γίνεται για να απαξιωθεί οικονομικά το μετρό και να ιδιωτικοποιηθεί πιο εύκολα. Εντάξει, δεν ακούγεται και τόσο λογικό αυτό αφού πιο εύκολα θα πωληθεί κάτι που φέρνει έσοδα. Όμως η λογική των συνδικαλιστών δεν είναι πάντα συμβατή με τις αντιλήψεις που μοιραζόμαστε όλοι οι υπόλοιποι. Και αν μη τι άλλο, είναι και οι κυβερνητικοί χειρισμοί που προάγουν τον παραλογισμό. Τα μέσα μεταφοράς έχουν ενοποιηθεί σε κοινό φορέα, αλλά, ακόμα, διατηρούν ξεχωριστά λογιστήρια. Δεν βγαίνει άκρη και, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι κατά πόσο μία κινητοποίηση στα μέσα μεταφοράς προωθεί τα αιτήματα των εργαζομένων ή, στην πραγματικότητα, τα υπονομεύει. Η συνδικαλιστική λογική λέει ότι το πλήθος που θα ταλαιπωρηθεί θα στραφεί κατά της κυβέρνησης, η οποία και θα πληρώσει πολιτικά τη δυσαρέσκειά του. Όμως δεν πάει έτσι. Οι άνθρωποι που θα χάσουν τη μέρα τους στους δρόμους δεν πρόκειται να ρίξουν ούτε φάσκελο στην κυβέρνηση. Μουρμούρα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων θα έχουν στο στόμα.
Οι εργαζόμενοι των μέσων μεταφοράς θα είχαν την κοινωνία με το μέρος τους αν, χωρίς να απεργήσουν, εξηγούσαν στους επιβάτες τα αιτήματα τους, «προωθώντας» τα με στάσεις εργασίας. Και αν βρισκόμασταν σε μία φυσιολογική χώρα θα έλεγες εντάξει, ας πάει στο διάολο, να πάνε σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Εδώ όμως πώς μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια αυτόν που θα τον φάει ο ποδαρόδρομος για ένα μεροκάματο;