Πρέπει να ήταν οι πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Ιανουαρίου 2014. Οδηγούσα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έχοντας ανοιχτό το ραδιόφωνο. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς άκουγα αλλά θυμάμαι πολύ καλά τι ακολούθησε: «διακόπτουμε την ροή του προγράμματος μας…». O δημοσιογράφος μιλούσε λες και ένας τεράστιος κόμπος είχε καρφωθεί στον λαιμό του. Επρεπε να μεταδώσει τον τραγικό θάνατο πολλών ανθρώπων στο Αιγαίο. Η λέξη «τραγικό» επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Γυναίκες και παιδιά είχαν πνιγεί κοντά στο Φαρμακονήσι.
Αν ανατρέξει κάποιος στην ειδησεογραφία εκείνων των ημερών, δεν νομίζω ότι θα βρει εύκολα ειδήσεις χωρίς την άρμη της θάλασσας και την πίκρα της τραγωδίας. «Οι ευθύνες του Λιμενικού», «η κυβερνητική πολιτική προς τους πρόσφυγες», «οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης», «οι μαρτυρίες των διασωθέντων». Πορείες, αναθέματα, έρευνες, αντιδράσεις, εκπομπές, συζητήσεις και μία χώρα που προσπαθούσε να εξοικειωθεί με τους πνιγμούς δεκάδων ανθρώπων στις θάλασσές της.
Τα επόμενα χρόνια, οι κάμερες των δημοσιογράφων και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ακολουθούσαν τους πρόσφυγες σε κάθε γωνιά της χώρας. Από τα κέντρα υποδοχής – κράτησης στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου μέχρι την Αθήνα και από εκεί στην Ειδομένη. Πειραιάς, πλατεία Βικτωρίας, Ελληνικό. Σε ζωντανή σύνδεση προς τη χώρα και τον κόσμο.
Και φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2017. Οι ειδήσεις που αφορούν τους πρόσφυγες βγαίνουν με το σταγονόμετρο. Οι κατασκηνώσεις προσφύγων εντός Αθηνών έχουν εκκενωθεί και κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τους ξεχασμένους στα νησιά και στην υπόλοιπη επικράτεια. Τα ναυάγια έχουν σταματήσει από καιρό να σοκάρουν και πλέον ο θάνατος περνάει από τα timeline μας χωρίς να αγγίζει το θυμικό μας.
Την Τρίτη 25 Ιουνίου, στη Μεσόγειο έχασαν τη ζωή τους 13 άνθρωποι προσπαθώντας να περάσουν από την Αφρική στην Ευρώπη. Ανάμεσά τους έγκυες γυναίκες. Λίγες ημέρες πριν, στη Μόρια της Λέσβου, μετανάστες ξυλοκοπήθηκαν από τα ΜΑΤ με μία κάμερα να βιντεοσκοπεί το περιστατικό. Ειδικά η δεύτερη είδηση πέρασε στα ψιλά. Λίγες σκόρπιες φωνές ανάμεσα σε Βαρουφακιάδες και συζητήσεις περί αγορών.
Το ναυάγιο της Τρίτης ήταν ο τελευταίος κόμπος σε μία θηλιά φρίκης. Γιατί όμως συνηθίσαμε την φρίκη; Κάποιος θα πει ότι ο κόσμος κουράστηκε να ακούει ειδήσεις που αφορούν τους πρόσφυγες. Αλλοι θα πετάξουν την ευθύνη στα μέσα ενημέρωσης που δεν αξιολογούν όπως παλιά αυτές τις ειδήσεις. Κάποιος άλλος θα πει ότι και η Αριστερά που άλλοτε «φώναζε» για τους κατατρεγμένους, πλέον έχει γίνει κυβερνώσα και στον δρόμο για τις αγορές, ξέχασε τα πανό με τα ανθρωπιστικά συνθήματα.
Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται πλέον για τους ξεχασμένους στα κέντρα κράτησης. Ελάχιστοι θα σοκαριστούν και από μια νέα μεγάλη τραγωδία στο Αιγαίο. Η φρίκη που επαναλαμβάνεται παύει να μας θυμίζει φρίκη.