Απόψεις

Οχι άλλα τέτοια debate!

Tους κανόνες πρέπει να τους θέτουν οι δημοσιογράφοι. Όποιος πολιτικός αρχηγός δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, ας διατυπώνει δημοσίως τις ενστάσεις του κι ας αφήσει τον κόσμο να βγάλει τα συμπεράσματά του, σε συνδυασμό με το θέαμα της άδειας καρέκλας.

Νίκη Λυμπεράκη

Έχετε δει ποτέ πώς αντιδράμε οι δημοσιογράφοι όταν στις πολιτικές εκπομπές μάς κάνουν παρατηρήσεις οι καλεσμένοι για τους τίτλους, τα πλάνα ή τις ερωτήσεις που θέτουμε; Έχετε δει πόσο – και σωστά κατά την ταπεινή μου άποψη- σπεύδουμε να ξεκαθαρίσουμε πως το πλαίσιο της συζήτησης το θέτουμε οι παρουσιαστές και οι αρχισυντάκτες των εκπομπών και όχι οι βουλευτές; Ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς το ίδιο και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό να γίνεται σε μια συζήτηση σε επίπεδο κορυφής, για ακόμη μία φορά παρακολουθήσαμε το ίδιο έργο. Παράλληλους μονολόγους, μη απαντήσεις χωρίς καν το δικαίωμα από πλευράς του δημοσιογράφου να κάνει τη διαπίστωση ότι ο ερωτηθείς υπεκφεύγει ή ψεύδεται με αποσπάσματα παιδικών εκθέσεων και κορώνες εντυπωσιασμού που, αν είχε το δικαίωμα και τον χρόνο ο δημοσιογράφος θα τις κατέρριπτε με μία πρόταση.

Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά, όταν όχι μόνο το πλαίσιο της συζήτησης αλλά ακόμη και η τελευταία λεπτομέρεια, έχει αποφασιστεί από τη διακομματική επιτροπή; Χαρακτηριστικό και άκρως διαφωτιστικό το επεξηγηματικό σχόλιο του συντονιστή της συζήτησης, κ. Χαρίτου, που διευκρίνισε, εξηγώντας για ποιον λόγο την ώρα που οι αρχηγοί μιλούσαν με ένταση μεταξύ τους- σε ένα από τα ελάχιστα ζωηρά και ενδιαφέροντα στιγμιότυπα της διαδικασίας, εμείς οι τηλεθεατές βλέπαμε ένα κλειδωμένο κοντινό πλάνο. Οι κανόνες της τηλεσκηνοθεσίας, μας εξήγησε ο κεντρικός παρουσιαστής της δημόσιας τηλεόρασης έχουν οριστεί από τη διακομματική επιτροπή.

Τα debate δεν είναι τηλεπαιχνίδια γνώσης, με τους παίχτες να απαντούν στην τύχη ή να μην απαντούν και να μην τρέχει τίποτε. Το τελευταίο ας αποτελέσει χρήσιμη γνώση και πυξίδα για το μέλλον. Τους κανόνες μιας δημοσιογραφικής συζήτησης πρέπει να τους θέτουν εξ ορισμού οι δημοσιογράφοι. Όποιος πολιτικός αρχηγός δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, ας διατυπώνει δημοσίως τις ενστάσεις του κι ας αφήσει τον κόσμο να βγάλει τα συμπεράσματά του επ’ αυτών σε συνδυασμό με το θέαμα της άδειας του καρέκλας.
Και για να προλάβω τη λογική συνέχεια «μας δεν θα’ ρθει κανείς και δεν θα γίνει debate», θα πω πως ακόμη κι αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να λειτουργήσει διαφωτιστικά για τον ψηφοφόρο. Ίσως μάλιστα το συμπέρασμα να είναι ασφαλέστερο κι εκείνων που εξήχθησαν μετά από αυτό που είδαμε.