Στις 6 Μαίου 2010 η Ελλάδα έμπαινε και τυπικά στην εποχή των Μνημονίων (δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το κείμενο του πρώτου Μνημονίου). Ακολούθησαν άλλα δύο. Τα υπέγραψαν κυβερνήσεις και των τριών πολιτικών δυνάμεων: ΠΑΣΟΚ το πρώτο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το δεύτερο, ΣΥΡΙΖΑ το τρίτο.
Σε 44 ημέρες, στις 20 Αυγούστου 2018, λήγει αυτή η περίοδος. Νέο πρόγραμμα με τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων δεν πρόκειται να έχουμε, ακόμα και να το θέλαμε. Δεν θα το ενέκριναν οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, το λένε όλοι οι αξιωματούχοι. Με την έννοια αυτή τα Μνημόνια τελειώνουν.
Αυτό σημαίνει ότι η έξοδος είναι «καθαρή», όπως θέλει η κυβερνητική προπαγάνδα; Η μονολεκτική απάντηση είναι «όχι». Αλλωστε, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Η χώρα έχει αναλάβει δεσμεύσεις, ορισμένες από τις οποίες πολύ βαριές για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
«Kαθαρή» έξοδος μεν δεν υπάρχει, αλλά ούτε και κλασικό Μνημόνιο, όπως τα τρία προηγούμενα. Η χώρα θα βρεθεί σε νέα κατάσταση. Θα πρέπει να βρίσκει μόνη της δανεικά, αφού δεν θα της δίνουν πλέον οι ευρωπαϊκές χώρες. Θα πρέπει να τα βρίσκει στις αγορές με ανεκτά επιτόκια. Με λίγα λόγια πρέπει να κανονίσει μόνη την πορεία της.
Όλα, λοιπόν, θα αλλάξουν. Με αυτό θα έπρεπε να ασχολούνται ολημερίς και ολονυχτίς οι πολιτικές δυνάμεις, πρωτίστως όσοι κυβερνούν και όσοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Οι οποίοι θα έπρεπε να εξηγήσουν στους πολίτες τι θα συμβεί μετά τις 20 Αυγούστου και τα επόμενα χρόνια.
Η συζήτηση που έγινε χτες (Πέμπτη) στη Βουλή ήταν η τελευταία πριν από αυτήν την ημερομηνία με αυτό το αντικείμενο. Ηταν μια μεγάλη ευκαιρία, ίσως η τελευταία, για να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση. Και τι έγινε; Το ακριβώς αντίθετο. Ο νυν και ο εν αναμονή πρωθυπουργός επιδόθηκαν σε μια ανούσια μονομαχία και στοιχεία λασπομαχίας. Οι λέξεις «ψεύτης» και «ντροπή» έσπασαν κάθε ρεκόρ αναφορών στις ομιλίες τους, χάνοντας κάθε έτσι νόημα.
Το θέαμα και, κυρίως, το ακρόαμα ήταν οικτρό. Οι χαρακτηρισμοί αντικατέστησαν τα επιχειρήματα. Τα οικογενειακά ξαναήρθαν στην επιφάνεια. Ξαναμάθαμε από τον κ. Τσίπρα για την offshore της συζύγου του αρχηγού της αντιπολίτευσης και από τον κ. Μητσοτάκη για τους επετειακούς (του δημοψηφίσματος) θρήνους της πρωθυπουργικής συζύγου. Ξανακούσαμε χιλιοειπωμένα πράγματα για το μεταναστευτικό και για τη συμφωνία με τα Σκόπια.
Το δικομματικό σκηνικό στήνεται για τα καλά. Και θα είναι διπρόσωπο: Τσίπρας και Μητσοτάκης. Όπως ακριβώς ήταν και χτες στη Βουλή. Ετσι όπως στήνεται είναι σχεδόν αδύνατο να παρέμβει τρίτος λέγοντας κάτι ουσιαστικό. Η κυρία Γεννηματά προσπάθησε να εντυπωσιάσει καταθέτοντας πρόταση νόμου για την κατάργηση των περικοπών στις συντάξεις. Προσπάθησε να της κλέψει τη δόξα ο κ. Μητσοτάκης καταθέτοντας τη δική του. Παλαιοκομματικά τερτίπια, λες και οι αποδέκτες τους δεν γνωρίζουν ότι οι ιδικές τους κυβερνήσεις επέφεραν απανωτές περικοπές στις συντάξεις.
Η προσπάθεια του Σταύρου Θεοδωράκη να πει κάτι ουσιώδες για το τι πρέπει να γίνει στη μεταμνημονιακή Ελλάδα («αν στα θεωρεία της Βουλής ήταν σήμερα ξένοι επενδυτές, θα έτρεχαν να φύγουν») ήταν μάταιη. Ουδείς προβάλλει και ακούει την ουσία, όταν γύρω χορεύουν τα κούφια λόγια και οι εντυπώσεις.
Αυτή ήταν η χτεσινή εικόνα της ελληνικής Βουλής. Όχι ασυνήθης εδώ που τα λέμε. Όμως, απογοητευτική λόγω συγκυρίας. Την εικόνα αυτή περιγράφει η γνωστή ρήση «οικτρόν ιδείν». Συμπληρωμένη, για την περίσταση, με το «θλιβερόν ακούσαι». Και το αποτέλεσμα αναμενόμενο: ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.